Η προδοσία των Ιουνίων και ο Γαλιλαίος

Περνάει ο καιρός  και οι μήνες χάνονται, μαζί με τα καλύτερά μας  χρόνια που “μου τά ‘φαγες εσύ ρε άχρηστε ενώ με πήρες ένα μπουμπούκι”. Περνάει κι ο Ιούνης που είναι ο έκτος μήνας του έτους, δέκατος για το εκκλησιαστικό ημερολόγιο, δωδέκατος στο αρχαίο αττικό με το όνομα Σκιροφοριών, τέταρτος στο ρωμαϊκό και πέμπτος αν είσαι φοιτητής-αριστεριστής σε κινηματική έξαρση και τον εντάσεις με το όνομα “Μαγιούνης” στα πλαίσια ενός, ενδεκάμηνης διάρκειας, έτους. Με τη συγχώνευση μηνών όμως  η επανάσταση δεν έρχεται πιο γρήγορα κι εσύ μη όντας πια φοιτητής ή μαθητής για να περιμένεις να κλείσουν οι σχολές και τα σχολεία για να πας διακοπές, νιώθεις πως η μόνη διαφορά με τους υπόλοιπους μήνες είναι ότι οι αισθήσεις σου βρίσκονται σε μεγαλύτερη εγρήγορση, καθώς βαθιά θαμμένα σεξιστικά ένστικτα αναπηδούν στο πέρασμα κάθε “άτιμης μισοφόριας”, για να ακολουθήσει ένα άγριο κοίταγμα, ένα σκούντημα ή ένας καυγάς με τον άνθρωπο πού’χεις “βιτρίνα στο πλευρό σου”. Βαθιά προδομένος  από τον Ιούνιο αυτός (ο άνθρωπος, αυτός), και από αυτήν την εποχική απιστία της σκέψης σου, σε κάνει να πιστεύεις ότι η ετυμολογία του μήνα εκ της  ζηλιάρας και μονίμως προδομένης “Juno”, της Ήρας δηλαδή στα λατινικά, δε μπορεί να είναι τυχαία.

Κι ο Καίσαρας που ήταν  Ιούλιος, την δημοκρατία που ίδρυσε ένας  Ιούνιος πρόδωσε, ο Λούκιος Βρούτος, για να προδοθεί με τη σειρά του από έναν άλλο Ιούνιο, τον Μάρκο Ιούνιο Βρούτο, που και ο ίδιος ένοιωθε προδομένος από τη μητέρα του που είχε σχέση με τον Καίσαρα. Δεν ξέρω βέβαια αν ύστερα του πήγε λουλούδια στον τάφο, όπως έκανε μετά από χρόνια, έναν Ιούνιο πάλι, κάποιος Παναγιώτης, στη Ραχούλα, στο Παλαιοζογλώπι της Καρδίτσας. Αλλά και ο ίδιος ο Βρούτος είχε προδώσει τη μνήμη του πατέρα του, συνεργαζόμενος με τον άνθρωπο που τον δολοφόνησε, τον Πομπήιο, ο οποίος είχε προηγουμένως προδοθεί από τον πατέρα του Βρούτου, πολύ πριν κι ο ίδιος δολοφονηθεί από νέα προδοσία στην Αίγυπτο. Κι ύστερα ήρθε ένας Αύγουστος, ο Οκταβιανός συγκεκριμένα, σαν κάθε πράγμα πού’ρχεται στον καιρό του και τους έστειλε όλους διακοπές, μόνιμα.

Προδομένος κι εσύ  από τις προσδοκίες ενός Ιουνίου, όπου είχες αγανακτήσει παρέα με πολύ ακόμα κόσμο και είδες την αγανάκτησή σου να γίνεται μοχλός χειραγώγησης και αφορμή για να τεθούν σε λειτουργία σενάρια, με νέους ρόλους για παλιά πρόσωπα και νέα πρόσωπα για παλιούς ρόλους. Είδες την αγανάκτηση να μη γίνεται συνειδητή πάλη ενάντια στους «από πάνω»,  αλλά τυφλό μίσος ενάντια στους «από κάτω» και στους «δίπλα» και τώρα περιμένεις καθηλωμένος. Διαβάζεις την εφημερίδα σου, βλέπεις ειδήσεις, αναρτάς και τσακώνεσαι στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπως τότε που προσπαθούσες να καταλάβεις πίσω από τις λέξεις τι κρύβει ο Αλέξης, ενώ είχες ήδη μάθει πως το σύστημα είναι τόσο ικανό ώστε να κρύψει ολόκληρο Βενιζέλο πίσω από τον Σαμαρά (είχε προσθέσει όγκο αριστερά του με τον Κουβέλη). Περίμενες τότε εγκλωβισμένος σε δίπολα, για το ποιος θα σε σώσει, ο μεν ή ο δε(ν); Οι επαναλήψεις στην τηλεόραση είχαν κάνει τη δουλειά τους κι εσύ ήσουν αποφασισμένος να επιλέξεις ανάμεσα στον Διονύση Δάγκα και τον Τίμο Σταμάτη. Ήξερες απ’έξω ακόμα και τη σειρά των επεισοδίων, όμως επέμενες να παίζεις το ρόλο του τηλεθεατή κι ενώ το τηλεκοντρόλ βρισκόταν σε κρίση μπαταρίας,  εσύ δεν αποφάσιζες να σηκωθείς για  να αλλάξεις κανάλι.

Όσο αγανακτούσες, κόλλησες και μικροαστικές ασθένειες, όπως ψευδαισθήσεις και ανυπομονησία, ή μάλλον ήσουν πάντα φορέας αλλά η συνεχής σου τριβή με άλλους ασθενείς σε έκανε να τις εκδηλώσεις. Ίσως να κόλλησες εκεί και τον φασισμό. Χρόνια εκτεθειμένος σε αυτόν ο οργανισμός σου, βρέθηκε εξασθενημένος και επιρρεπής. Ο φασισμός της αρβύλας έδινε άλλοθι στον φασισμό της γραβάτας και το αντίθετο κι εσύ μπροστά από το δελτίο ειδήσεων του STAR που έδινε κι έπαιρνε τότε άλλοθι από τα «σοβαρά» δελτία ειδήσεων με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, σκεφτόσουν ποιος φασισμός είναι προτιμότερος.

Ιούνιος ήταν κι όταν σου ανακοίνωσαν πως θα κληθείς να επιλέξεις μεταξύ ενός ΝΑΙ κι ενός ΠΕΡΙΠΟΥ, ώστε να πανηγυρίσεις για τη νίκη της δημοκρατίας, χορεύοντας στις ουρές των ΑΤΜ για το Ρουά Ματ του αντιπάλου, στην παρτίδα που έπαιζε στην πλάτη σου. Με ΝΑΙ θα σε κέρδιζαν με ΟΧΙ θα έχανες, έτσι ήσουν αισιόδοξος.

Προδομένος κι εγώ, κοιτάζω αμήχανα τον Ιούνιο που φεύγει και ενώ όλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι φταίει, εγώ σκέφτομαι τον Ιούνιο του 1633. Τότε που η Ιερά εξέταση διέταξε τη σύλληψη του Γαλιλαίου για διασπορά αιρετικών ιδεών. Βλέπεις παρά τον χλευασμό της κοινωνίας του  και τις απειλές της εξουσίας, εκείνος επέμενε ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο και όχι το αντίθετο. Δεν γνωρίζω αν δε μπορούσε να τους πείσει λόγω της ξύλινης γλώσσας του, της χρήσης βαρύγδουπων  και ντεμοντέ επιστημονικών όρων ή του κακού επικοινωνιακού του προφίλ. Δεν γνωρίζω επίσης αν έκανε ποτέ δημόσια αυτοκριτική, όπως θα επιθυμούσε η Ιερά Εξέταση ή αν άλλαξε τη στρατηγική πειθούς του. Το βασικότερο όμως είναι ότι δεν γνωρίζω τα ονόματα των Δικαστών του και εκείνων που τον χλεύαζαν στον δρόμο. Μόνο το όνομα του Γαλιλαίου Γαλιλέι ξέρω.

Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός και οι μήνες χάνονται, μαζί με τα καλύτερά μας  χρόνια, “που μου τά’φαγες εσύ ρε άχρηστε ενώ με πήρες ένα μπουμπούκι”, και εμείς περιμένουμε τον ερχομό ενός Οχτώβρη, ενός Νοέμβρη ή έστω ενός Δεκέμβρη κι ας πέσει και Φλεβαρομάρτη για να φωνάξουμε: «Κι όμως γυρίζει»