Καλύτερα Τσάνταλη. Κι ακόμα καλύτερα χυμό βύσσινο

-Γουστάρεις; -Μπουτάρης, ήταν το σλόγκαν του Γιάννη Μπουτάρη, εκφωνημένο απ’ τον Δημήτρη Σταρόβα στις Δημοτικές Εκλογές του 2010. Ήταν οι εκλογές που έκλεισαν έναν 25ετή κύκλο, μεταξύ άλλων διεφθαρμένης, διοίκησης της πόλης απ’ τη «δεξιά». Διοίκησης της οποίας ο προεξάρχων βρέθηκε λίγο αργότερα στη φυλακή.

Τι το καλύτερο θα μπορούσε να ευχηθεί κάποιος για την πόλη, την πόλη της «Τρύπας» του Κούβελα, της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας» του Κοσμόπουλου, και των εκατομμυρίων που έκαναν φτερά του Παπαγεωργόπουλου; Συν τοις άλλοις εμείς οι σαντουιτσοφάγοι, αποφύγαμε και τον conservative δαπίτη «μακεδονομάχο» Κώστα Γκιουλέκα. Κανονικά θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες που αποκτήσαμε έναν κλασάτο αλλά προσιτό, «ακομπλεξάριστο» κοσμοπολίτη (γεροντο)χίπστερ δήμαρχο.

Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Ή μάλλον το ¼. Ή καλύτερα το 2%. Βασικά ούτε αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι το ο πυρήνας, το «core» που λένε και στο Κορδελιό, της πολιτικής των δημάρχων που πέρασαν ήταν ο ίδιος. Υποβάθμιση της πόλης, ξεπάτωμα των εργαζομένων, και στρώσιμο του χαλιού για μεταφορά πόρων και αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες. Μικρή σημασία έχει ότι γλιτώσαμε από τις πιθανές εθνικολεβέντικες βλαχομπαρόκ φιέστες του Γκιουλέκα. Άλλωστε τις αντικαταστήσαμε με αγάλματα στη βασίλισσα Όλγα. Παράλληλα όλο (μα όλο όμως) το αντιλαϊκό περιεχόμενο των μνημονίων εγκολπώθηκε και εφαρμόστηκε άριστα απ’ τον Μπουτάρη. «Κάθε φορά που θα ακούω ένα “κιχ”, θα προσθέτω και μια μέρα αποκομιδής για τους ιδιώτες […] 14 μέρες… 15 μέρες..», είπε πριν από μερικές μέρες στους συμβασιούχους σκουπιδιάρηδες, ειρωνευόμενος το αίτημα τους να συνεχίσουν να μαζεύουν τα σκατά μας από τους δρόμους. Ακόμα και με όρους «αισθητικής», η δημαρχάρα του 21ου αιώνα, τρώει «άκυρο».

Οπότε, την επόμενη φορά που θα κάνουμε επιλογή με βάση την αισθητική και όχι την πολιτική, ας το σκεφτούμε, αλλιώς θα καταλήξουμε με δήμαρχο μια Χίλαρυ που απλά θα πίνει φραπόγαλο στην Παραλία, που θα έχει ελάχιστες ή καθόλου διαφορές από έναν Τραμπ που τρώει μπουγάτσα με τυρί.