Άμοιρε γείτονα

Αν επιχειρούσα να απαντήσω όσο πιο απλά και κατανοητά γίνεται, σε κάποιον μη μυημένο με το συγκεκριμένο είδος μουσικής, στην ερώτηση τι είναι Low Bap και ποιος είναι ο BD Foxmoor (κατά κόσμον Μιχάλης Μυτακίδης) θα ξεκινούσα λέγοντας ότι ο BD Foxmoor είναι το Low Bap. Η συμβολή και η πορεία του όλα αυτά τα χρόνια με την ταυτόχρονη αγάπη και αναγνώριση του κοινού έχουν ταυτίσει το όνομά του με ένα είδος μουσικής που στην ουσία ο ίδιος, μαζί με μερικούς άλλους, έβαλε τα θεμέλια και έχτισε πάνω μια καριέρα αξιοζήλευτη.

Αφού πρώτα δημιουργήθηκε το συγκρότημα Active Member, ξεπρόβαλε μέσα από τη μήτρα του hip hop το Low Bap. Ίσως θα ήταν πιο εύστοχο να πούμε ότι το Low Bap ήταν το hip hop όπως το αντιλαμβάνονταν οι Active Member. Από τη στιγμή της γέννησής του ακόμα, οι δημιουργοί του θέλησαν να προσδώσουν χαρακτηριστικά μεγαλύτερα από τα στενά μουσικά, κάτι που εύκολα κατανοείται από το περιεχόμενο των στίχων, αλλά γίνεται πια ξεκάθαρο στο μανιφέστο του Low Bap με τα λόγια των ίδιων των δημιουργών του: “Το Low Bap είναι η νέα βάση εκείνων που κατανοούν, σκέφτονται, νιώθουν, δρουν κι αντιστέκονται. Για να κατανοήσει κανείς την δημιουργία του κινήματος αυτού και την εξέλιξή του μέχρι τώρα, πρέπει να το εντάξει στην επαναστατική πια διαδικασία της αξιοπρέπειας. Πάνω απ’ όλα το Low Bap διατηρεί το σεβασμό του στο πρόταγμα της ζωής και είναι πολιτιστική επανάσταση με επίλεκτους στόχους και δύσκολο έργο”.

Ήταν από την αρχή διακριτή η διαφορετικότητα και το διευρυμένο στόχαστρο του συγκροτήματος, κάτι που είχε περάσει και μέσα στα τραγούδια του:

Εσύ παλεύεις για τα όνειρά σου, σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου. Είσαι lowbap και είναι μαγκιά σου, σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου.

Ο πήχης εξαρχής είχε μπει πολύ ψηλά, όμως το κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο των στίχων με τη συγχρόνως (σχεδόν) ποιητική ποιότητα γραφής τους όχι μόνο ανέβασαν τους Active Member στην κορυφή και τους διατήρησαν εκεί για περίπου 25 χρόνια, αλλά δημιούργησαν ένα συγκεκριμένο κοινό, φανατικό, που σίγουρα ξέφευγε από τα στενά όρια του hip hop και είχε δική του ταυτότητα.

Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στην Παλαιστίνη τυφλός στη Βοσνία Ερζεγοβίνη πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό μοναχός στο Θιβέτ – κι aboriginal στην Αυστραλία, τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία εθελοντής γιατρός απ’ την Αβάνα και παιδί στην Τεχεράνη απ’ ανύπαντρη μάνα […] τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.

Πιθανόν ποτέ άλλοτε η φράση “μιλάω μέσα από τα τραγούδια μου” δεν βρήκε καλύτερο παράδειγμα από τους στίχους των Active Member. Η γέννηση και η βάση του συγκροτήματος άλλωστε που ήταν η εργατούπολη του Περάματος, με τα γνωστά χαρακτηριστικά του, έδινε πολλές αφορμές αρκετά από τα τραγούδια να έχουν ταξικό πρόσημο και αναφορές.

Κάπου και εσύ θα’ χεις ακούσει ιστορίες ή από εδώ και εκεί τις μαρτυρίες για εργάτες που χαθήκανε στο Πέραμα στη ζώνη για ένα μεροκάματο που το όνειρο σκοτώνει.

Το τραγούδι τους “Φυσάει κόντρα” θεωρήθηκε ένας ύμνος συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και χρόνια παίζει σε αντιρατσιστικά συλλαλητήρια, ενώ ο τίτλος του τραγουδιού έγινε και φοιτητικό σύνθημα στις κινητοποιήσεις που ξέσπασαν για τον νόμο Διαμαντοπούλου στα πανεπιστήμια το 2011.

To Low Bap με το πέρασμα των χρόνων ασχολήθηκε στα τραγούδια του με αδικημένους, κατατρεγμένους, καταπιεσμένους, ενώ έβαζε στο επίκεντρο την αξιοπρέπεια. Μετά από δυόμιση δεκαετίες οι Active Member έκλεισαν τον κύκλο του συγκροτήματος όντας στην κορυφή, γνωρίζοντας την απόλυτη αναγνώριση και επιτυχία. Αποχαιρέτησαν το κοινό τους με μια μεγαλοπρεπή συναυλία στο ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ, αντάξια της πορείας τους και τα μέλη του από τότε ακολούθησαν τα δικά τους πρότζεκτ με τον BD Foxmoor να συνεχίζει με μια αμφιλεγόμενη και έξω από ό,τι μας είχε συνηθίσει συνεργασία με τον Φίλλιπο Πλιάτσικα. Όμως αυτό που έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν μια σειρά δηλώσεών του που προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη.

Αρχικά ο BD Foxmoor σε συνέντευξή του στο news247.gr θέλησε με κάποιο τρόπο να αποδημήσει το πολιτικό περιεχόμενο των τραγουδιών του: “Εγώ έλεγα πάντα ότι δεν κάνουμε πολιτικοποιημένο τραγούδι αλλά ανήσυχο τραγούδι και ότι αν η κοινωνία ήταν αλλιώς εγώ μπορεί να ήμουν ερωτικός τροβαδούρος, μάλλον αυτό κάποιοι δεν θέλουν να το πιστέψουν”.

Μοιάζει αρκετά οξύμωρο οι στίχοι των τραγουδιών να σε οδηγούν από μόνοι τους σε πολιτικά συμπεράσματα και ο ίδιος ο δημιουργός να δηλώνει ότι τα κομμάτια του δεν είναι πολιτικά.

Η συνέντευξη όμως που προκάλεσε μεγαλύτερο θόρυβο ήταν στο site popaganda όταν η προσφυγική κρίση ήταν στην κορύφωσή της. Αρχικά αναρωτήθηκε για ποιο λόγο πρόσφυγες φεύγουν από την χώρα τους:

“Εγώ προσωπικά το πρώτο πράγμα που συζητάω με ανθρώπους που έχουν φύγει απ’ την χώρα τους είναι γιατί έφυγες; Ένα “γιατί”; Δεν είχατε τίποτα ωραίο εκεί; Κάτι να σε κρατήσει; Εγώ υποχρεωτικά μεγάλωσα εδώ στην Ελλάδα και από ένα σημείο είχα ποτιστεί τόσο πολύ με τα όμορφα αυτού εδώ του τόπου που δεν είχα πια επιλογή να φύγω. Εσύ; Γιατί άφησες μάνα, πατέρα, αδερφό; Κυνηγημένος είσαι αδερφέ μου;”

Ενώ για κάποιο λόγο έβαλε στην εξίσωση και δολοφόνους βιαστές:

“Ούτε για εκείνους που στις χώρες τους δέκα δέκα βιάζουν τα κοριτσάκια και τα αφήνουν στα χαντάκια νεκρά. Μην το γαμήσουμε αυτό το θέμα. Βλέπω ώρες ώρες πράγματα τρομακτικά και εκεί πάνω πατάνε μετά οι φασίστες, εκεί πάνω πατάει όλη η ασχήμια.”

Αφού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι καλοί, πώς θα γίνει να είναι όλοι οι μετανάστες καλοί. Και πώς γίνεται να είναι όλοι οι φασίστες κακοί, πες μου εμένα. Για μένα ο φασισμός είναι αισθητική.

“Για μένα ο φασισμός είναι αισθητική. Αν ο φασίστας είναι αυτός που δέρνει στο δρόμο τότε είμαστε γεμάτοι φασίστες. Στα γήπεδα, τα ΚΝΑΤ είναι φασίστες, οι μπάτσοι είναι φασίστες. Όλοι όσοι μαζεύονται σε μπουλούκια και δέρνουν είναι φασίστες”.

Τέλος, όταν του λένε ότι πρέπει να κάνει κάτι για τους φασίστες:

“Πρέπει λοιπόν να δείρω πρώτα όλους τους πλούσιους κομμουνιστές στο Πέραμα γιατί αυτοί τους γέννησαν”.

Αμέσως μετά την συνέντευξη γράφτηκε έναν επικριτικό άρθρο στο site luben που ουσιαστικά απορούσε με τις δηλώσεις αυτές από έναν άνθρωπο που τα τραγούδια του πρέσβευαν άλλα. Η αντίδρασή του όμως ήταν η παρακάτω:

Αφού έπεσε η σκόνη της προηγούμενης συνέντευξης ακολούθησε αυτή στο Sport24.gr όπου πραγματοποιήθηκε λίγο μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσσα και την φυλάκιση των Χρυσαυγιτών, αλλά αφορούσε την κριτική που δέχτηκε για τη μη συμμετοχή του σε αντιφασιστικό συλλαλητήριο: “Το μόνο που δεν δέχομαι είναι μαθήματα επανάστασης από μια χώρα που θεωρώ ότι ο λαός της είναι λερός και στα βάσανά της είναι ακόμα πιο λερός, και από μια χώρα στην οποία κάθε προσπάθεια για επανάσταση έχει αποτύχει”.

Και συνέχισε σχολιάζοντας τις φυλακίσεις των φασιστών: “Είμαι εναντίον της μπατσοκρατίας. Μπορεί ο άλλος να δικαστεί κοινωνικά, δεν είναι ανάγκη να σαπίσει σε ένα κελί. Με τη σύλληψη των πολιτικών χρυσαυγιτών δεν χάρηκα, δεν είναι τιμωρία αυτή, είναι ένα πολιτικό παιχνίδι και είναι πολιτικά διωκόμενοι από μια δημοκρατία”.

Για να συμπληρώσει: “Ότι κι αν είναι αυτοί, η κοινωνία θα έπρεπε να έχει ανοχή και να μην έμπαινε στη λογική του φυλάκισε κάποιους και άσε τους πιο “celebrity” απ’ έξω”.

Ο Μιχάλης Μυτακίδης αυτό το καλοκαίρι κυκλοφορεί τον καινούργιο του δίσκο όπου μέσα σε αυτόν υπάρχει το τραγούδι “Όλα εδώ χρεώνονται”, στίχος του οποίου αναφέρει ότι “δεν προσκύνησε ποτέ σταυρούς, σβάστικες, σφυριά, δρεπάνια” και ουσιαστικά το τραγούδι αυτό ήταν η αφορμή για αυτό το άρθρο.

Ο BD Foxmoor πάντα επέλεγε να λέει πολλά περισσότερα μέσα από τα τραγούδια του και όχι μέσα από τις συνεντεύξεις του. Άλλωστε με αυτό τον τρόπο πέρναγε τα μηνύματά του και σχεδόν λατρεύτηκε. Τα παραπάνω αποσπάσματα όμως λένε πολύ περισσότερα από ότι είπαν τα τραγούδια του 25 χρόνια τώρα, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Ειδικά σε μία περίοδο που το φίδι έχει πετάξει κεφάλι. Ο φασισμός δεν είναι θέμα αισθητικής και δεν είναι φασιστικό ό,τι μας την χαλάει. Η οποιαδήποτε προσπάθεια εξωραϊσμού ή τσουβάλιασματος σημαίνει, συγκεκαλυμμένη έστω, στήριξη στον φασίστα, και από ανθρώπους που έχτισαν καριέρες πάνω στον ανθρωπισμό και την αξιοπρέπεια περιμένεις καλύτερη στάση στα στερνά τους. Καλό θα είναι ορισμένες φορές να ανατρέχεις στα παλιά σου κομμάτια γιατί αλλιώς μπορεί να χάσεις τον δρόμο κι ο γυρισμός θα είναι αδύνατος. Προς υπενθύμιση άμοιρε γείτονα…

Όταν χορταίνουν οι ποιητάδες, αλλάζουν ρότα κι όλες οι αράδες που ξεφουρνίζανε· κάποιοι βαθαίνουν στον μικρό τους εαυτό. κρυφοαπαγκιάζουνε σε μέρη κρύα και καλοπιάνουνε την ιστορία με όσα βρίζανε.

Κι είναι γνωστό το παιχνίδι αυτό…