“Κίτρινα γιλέκα” και διαμόρφωση οργανωμένης δομής μέσα στο κίνημα. Τακτικισμοί, πολιτική επικαιρότητα και ετερόκλητες προσεγγίσεις.

Ξεκινώντας αυτή την σειρά των άρθρων για να παρουσιάσουμε τις εξελίξεις των τελευταίων βδομάδων σχετικά με το “κίνημα” των κίτρινων γιλέκων, χρειάστηκε να δώσουμε αρκετή προσοχή πάνω σε λεπτομέρειες οι οποίες θα μας έδιναν και την ανάλογη εικόνα σχετικά με τις ζυμώσεις που γίνονται μέσα στην γαλλική κοινωνία. Το “κίνημα” των κίτρινων γιλέκων δεν προέκυψε τυχαία, όπως έχουμε αναφέρει και στα προηγούμενα μας άρθρα. Είναι μια εκδήλωση αγανάκτησης των εργαζομένων, των ανέργων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των συνταξιούχων, των φοιτητών και άλλων καταπιεζόμενων κοινωνικών ομάδων που έχουν δει, με τις πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων, το βιοτικό τους επίπεδο να κατακρημνίζεται. Έχει προκύψει και έχει ένταθεί  από τις αντιλαϊκές πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων, του Sarkozy, του Hollande έως και σήμερα, με τις κατευθυντήριες γραμμές της πολιτικής του Macron.  Ο οποίος παρουσιάστηκε ως ένα νέο παιδί, με φρέσκιες ιδέες που θα έδινε λύσεις στο διαχειριστικό πρόβλημα του γαλλικού κράτους,  όπου τα τεράστια ελλείμματα, αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς, αλλά με κύριο αντιφατικό χαρακτηριστικό ότι ψηφίζοντας τον Μακρόν θα προστατευτεί η Δημοκρατία από την άνοδο της Ακροδεξιάς στο εσωτερικό της χώρας με κύριο εκφραστή το κόμμα “Εθνικό Μέτωπο” της Λε Πεν. Ο Μακρόν κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές, όχι γιατί οι Γάλλοι τον ψήφισαν μαζικά αλλά για τον λόγο που προανέφερα. Κατά την περίοδο της προεδρικής του καμπάνιας, είχε την στήριξη όλων των γαλλικών μέσων ενημέρωσης. Το ιστορικό υψηλό στην αποχή των τελευταίων εκλογών δείχνει και το χαρακτήρα της όποιας πολιτικής νομιμοποίησης μπορεί να έχει ώστε να φέρνει με τα ανάλογα προεδρικά διατάγματα (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου τις λέμε στην Ελλάδα), τις μεταρυθμισεις που ζητάει το γαλλικό και ξένο κεφάλαιο. Δεν είναι απλά  ζήτημα αποτυχίας μιας εθνικής πολιτικής που αφορά μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση. Γνωρίζουμε όλοι τις επίσης κατευθυντήριες γραμμές της πολιτικοοικονομικής ολοκλήρωσης της ΕΕ.

Παρόμοια βέβαια και η στάση και οι προτάσεις του γαλλικού ΣΕΒ , που επέμεινε εντόνως στο μεταρρυθμιστικό πλαίσιο όπου βασίζεται και το πολιτικό πρόγραμμα του κόμματος του Μακρόν, που συνοπτικά θα λέγαμε πως είναι μια πλήρης απελευθέρωση και ιδιωτικοποίηση διαφόρων τομέων του γαλλικού κράτους. Από την υγεία και την ενέργεια, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας που γίνονται εταιρικές, μέχρι τις δημόσιες μεταφορές, το ασφαλιστικό, την παιδεία και την αποσάθρωση της αποκεντροποιημένης αυτοδιοίκησης, τους αυξημένους δασμούς στα αγροτικά προϊόντα. Δεν θα προεκτείνουμε περισσότερο την παράθεση στις λεπτομέρειες που σμίλεψαν αυτήν την έντονη αγανάκτηση αλλά και την απόγνωση που έχει περιέλθει η γαλλική κοινωνία. Αναγνωρίζετε κοινά στοιχεία στην αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας λόγω της καπιταλιστικής κρίσης που έχει προκύψει εξαιτίας της συγκεντρωποίησης των κεφαλαίων και της αναχρηματοδότησης των ελληνικών συστημικών τραπεζών από το ελληνικό κράτος σε βάρος των εργαζόμενων, των συνταξιούχων και άλλων χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, για να πηγαίνουν καλά οι αριθμοί στα “ταμπλόϊντ” των καπιταλιστών. Με όμοιο τρόπο μια παρόμοια αναχρηματοδότηση των Γαλλικών συστημικών τραπεζών, τον μήνα Οκτώβρη με 10,5 δις ευρώ ζεστό χρήμα, πέρασε στα ψιλά από την επικαιρότητα.

Διαμόρφωση μιας πρώτης οργανωτικής δομής μέσα στο “κίνημα”.

Κάναμε στα προηγούμενα άρθρα την σχετική αναφορά για τα πρώτα βήματα του κινήματος και τα πρόσωπα που “βγαίνουν” μπροστά για να εκφράσουν την πολυφωνία μέσα σε ένα κίνημα το οποίο έχει διαφορετικές κοινωνικές βάσεις, αλλά και πολιτικές απόψεις. Στοιχείο που μας βάζει έντονους προβληματισμούς ήταν ότι το περασμένο Σάββατο έδειξαν σε αρκετά σημεία στο Παρίσι, έντονα την παρουσία τους ακροδεξιές ομάδες όπου συμμετείχαν. Ήδη είχαμε αναφέρει πως, αν κάποιος πολιτικός χώρος βρίσκεται αρκετά οργανωμένος μέσα σ’αυτό το κίνημα, σίγουρα είναι αυτός της ακροδεξιάς. Βέβαια, το μόνο σίγουρο είναι πως επίσης πως αποτελεί μειοψηφία, αλλά όχι και αμελητέα ποσότητα. Σαφές είναι πάντως πως βρέθηκαν εκεί για να εκμεταλλευτούν πολιτικά την κατάσταση. Η ίδια η Λε Πεν είχε κάνει ανοιχτή στήριξη προς τα κίτρινα γιλέκα και αίτημα να τους δοθούν τα Ηλύσια πεδία για να διαδηλώσουν, ενώ τα έβρισκε μαζιί τους σχετικά και με την διάλυση της εθνοσυνέλευσης. Αξίζει να σημειωθεί ωστόσο πως πλέον, λόγω των συσχετισμών δυνάμεων μέσα στο κίνημα, έχει μαζευτεί και καλεί τον κόσμο να πειθαρχήσει πάνω στο «Νόμος και Τάξη» που επιβάλλεται στην αλά καρτ δημοκρατία των αστών.

*μπλόκο ακροδεξιών σε παρακείμενο δρόμο κοντά στην Αψίδα του Θριάμβου.

Ιβάν Μπενεντετί, πρόεδρος της ακροδεξιάς οργάνωσης “Γαλλικό έργο”

Βανσέν Λαπιέρ, στον κύκλο της ακροδεξιάς οργάνωσης “Ισότητα και συμφιλίωση”

Θα συνεχίσουμε για να δώσουμε προσοχή και σε μια άλλη συνιστώσα η οποία δειλά-δειλά αναδύεται μέσα στο κίνημα, που δεν είναι άλλη από αυτήν που στις 29 Νοέμβρη έκανε την πρώτη της εμφάνιση με τα παρακάτω 42 αιτήματα:

1. Κανένας άστεγος στον δρόμο.

2. Αύξηση του βασικού μισθού στα 1.300 ευρώ.

3. Επιπλέον αναλογικότητα του φόρου στο εισόδημα.

4. Υιοθέτηση πιο ευνοϊκής πολιτικής για τους μικρομεσαίους εμπόρους. Όριο στη δημιουργία μεγάλων εμπορικών ζωνών γύρω από τις μεγάλες πόλεις, κάτι που «σκοτώνει» τα μικρά μαγαζιά, και δωρεάν παρκινγκ στο κέντρο των μεγάλων πόλεων.

5. Σχέδιο ενεργειακής μόνωσης των κατοικιών για μεγαλύτερη οικονομία των νοικοκυριών και οικολογική πολιτική.

6. Φόροι: Οι «μεγάλοι» ( όπως Google, Amazon,Μc Donalds) να πληρώνουν πολλά και οι «μικροί» λίγα.

7. Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης να είναι ίδιο για όλους.

8. Το σύστημα συνταξιοδότησης πρέπει να παραμείνει αλληλέγγυο άρα «σοσιαλιστικό».

9. Καμία σύνταξη κάτω από 1.200 ευρώ.

10. Πάγωμα των φόρων στα καύσιμα και ακύρωση της επιπλέον επιβάρυνσης στους τεχνικούς ελέγχους.

11. Υιοθέτηση του αναλογικού εκλογικού συστήματος με στόχο τη σωστότερη εκπροσώπηση του γαλλικού λαού στο Κοινοβούλιο.

12. Όλοι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι θα έχουν δικαίωμα σε έναν μεσαίο μισθό. Τα έξοδα τους θα ελέγχονται και εφόσον δικαιολογούνται θα τους επιστρέφονται τα χρήματα. Θα έχουν δικαίωμα σε «κουπόνια εστιατορίου και «τσεκ διακοπών».

13. Οι μισθοί όλων των Γάλλων εργαζομένων και συνταξιούχων, καθώς και τα επιδόματα τους θα πρέπει να είναι προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό.

14. Προστασία της γαλλικής βιομηχανίας. Απαγόρευση της μετεγκατάστασης τους. Η προστασία της βιομηχανίας μας είναι η προστασία της τεχνογνωσίας μας, του savoir-faire και των θέσεων εργασίας.

15. Τέλος της αποσπασμένης εργασίας. Είναι αφύσικο για άτομο που εργάζεται σε γαλλικό έδαφος να μην επωφελείται των ίδιων δικαιωμάτων και του ίδιου μισθού. Όλοι οι άνθρωποι [που έχουν άδεια να εργάζονται στο γαλλικό έδαφος θα πρέπει να είναι ίσοι εργασιακά με τους Γάλλους πολίτες και οι εργοδότες τους να τους αμείβουν με τον ίδιο τρόπο που αμείβουν έναν Γάλλο εργαζόμενο.

16. Επιπλέον περιορισμός του αριθμού των συμβάσεων ορισμένου χρόνου για τις μεγάλες εταιρείες. Θέλουμε περισσότερες συμβάσεις αορίστου χρόνου.

17. Όχι πια παρακράτηση στην πηγή του εισοδήματος.

18. Τέλος στις προεδρικές αποζημιώσεις εφόρου ζωής.

19. Να ευνοηθεί η μεταφορά των εμπορευμάτων δια μέσου σιδηροδρόμων.

20. Τέλος για το CICE – την έκπτωση φόρου για την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα. Αξιοποίηση αυτών των χρημάτων για το λανσάρισμα της γαλλικής βιομηχανίας αυτοκινήτων υδρογόνου (το οποίο είναι πιο οικολογικό από το ηλεκτρικό αυτοκίνητο).

21. Να τελειώσει η πολιτική λιτότητας. Να πάψουμε να πληρώνουμε τους τόκους φόρων που έχουν κριθεί παράνομοι και να αρχίσουμε να πληρώνουμε το χρέος χωρίς να παίρνουμε τα χρήματα από τους φτωχούς και τους λιγότερο φτωχούς. Να αναζητήσουμε τα 80 δισεκατομμύρια της φοροδιαφυγής.

22. Να αντιμετωπιστούν οι αιτίες της μετανάστευσης.

23. Οι αιτούντες άσυλο να έχουν μια καλή μεταχείριση. Τους οφείλουμε στέγη, ασφάλεια τροφή και παιδεία για τους ανηλίκους. Συνεργασία με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών έτσι ώστε οι χώροι υποδοχής να είναι ανοιχτοί σε πιο πολλές χώρες του κόσμου, ενόσω οι άνθρωποι περιμένουν την απόφαση σχετικά με το αίτημα ασύλου.

24. Να οδηγούνται στις χώρες προέλευσης τους εκείνο που λαμβάνουν αρνητική απάντηση στο αίτημα τους για άσυλο.

25. Να υλοποιηθεί μια πραγματική πολιτική ένταξης. Το να ζει κάποιος στη Γαλλία σημαίνει να γίνεται Γάλλος (μαθήματα γαλλικών, ιστορίας και πολιτικής εκπαίδευσης). Να δίνεται πιστοποιητικό στο τέλος των μαθημάτων.

26. Ο ανώτατος μισθός να οριστεί στα 15.000 ευρώ.

27. Να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για τους ανέργους.

28. Αύξηση των αναπηρικών επιδομάτων.

29. Μείωση των ενοικίων (ιδίως για τους φοιτητές και τους εργαζόμενους χωρίς σταθερή εργασία).

30. Να απαγορευθεί η πώληση περιουσίας της Γαλλίας ( π.χ αεροδρόμια).

31. Να πληρώνονται οι υπερωρίες των σωμάτων ασφαλείας (στρατού και αστυνομίας) αλλά και του δικαστικού σώματος.

32. Τα χρήματα που έχουν εξοικονομηθεί από τα διόδια στους αυτοκινητόδρομους θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για τη συντήρηση των αυτοκινητόδρομων και των δρόμων της Γαλλίας όπως και για την οδική ασφάλεια.

33. Να μειωθεί η τιμή του φυσικού αερίου και του ρεύματος, που αυξήθηκε μετά τις ιδιωτικοποιήσεις. Να γίνουν ξανά δημόσια!

34. Τέλος στα λουκέτα των μικρών ταχυδρομείων, σχολείων και παιδικών σταθμών.

35. Εξασφάλιση ευ ζην για τους ηλικιωμένους. Να μην υπάρχει αισχροκέρδεια από τους ανθρώπους τρίτης ηλικίας.

36. Να φοιτούν μάξιμουμ 25 μαθητές σε κάθε τάξη, από τον παιδικό σταθμό μέχρι το τέλος του σχολείου.

37. Αύξηση των πόρων για την Ψυχιατρική.

38. Διοργάνωση τακτικών δημοψηφισμάτων. Το Λαϊκό Δημοψήφισμα να μπει στο Σύνταγμα.

39. Επιστροφή στη θητεία επτά χρόνων για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (η εκλογή των βουλευτών δυο έτη μετά την εκλογή του Προέδρου θα επιτρέπει την αποστολή ενός σήματος θετικού ή αρνητικού στον Πρόεδρο όσον αφορά στην πολιτική του. Αυτό θα επιτρέπει έτσι να εισακουστεί η φωνή του λαού).

40. Συνταξιοδότηση στα 60 έτη για όλους και στα 55 έτη για τα άτομα που έχουν εργαστεί σε χειρωνακτικό επάγγελμα.

41. Να συνεχιστεί το σύστημα βοήθειας Pajemploi που προσφέρει φύλαξη σε παιδιά μέχρι 10 ετών έτσι ώστε να διευκολύνονται οι εργαζόμενοι γονείς.

42. Νέος φόρος στα ναυτιλιακά καύσιμα και στην κηροζίνη αεροσκαφών.

Εδώ μιλάμε χαρακτηριστικά για ένα πολιτικό πρόγραμμα που θυμίζει ξεκάθαρα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον οποίο θα αποφύγουμε να αναφέρουμε προς το παρόν, μέχρι να το επιβεβαιώσουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ανήκει μέσα στο αδιαμφισβήτητο άρμα των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ίωμεν σχετικά με αυτήν την πολιτική πρόταση, στo προσεχές διάστημα.

Από εκεί και πέρα, οι παραθέσεις που κάναμε πιο πάνω είναι για να εξηγήσουμε αυτό το μωσαϊκό, και όχι για να το καταδικάσουμε ως κίνημα συνολικά. Θα έπρεπε όμως, έστω από  ευθιξία τουλάχιστον, να δήλωναν αντίθετοι με και να απομόνωναν κατηγορηματικά την παρουσία της ακροδεξιάς. Εκεί είναι το σημείο που πρέπει να καταδικάσουμε και να τονίσουμε χωρίς  τα«ναι μεν αλλά…» που ακούγονται από διάφορες ετερόκλητες πλευρές στο πλαίσιο του «όλοι μαζί μπορούμε» . Αυτό είναι ένα θέμα που αφορά το κατά κόρον απολιτίκ πλαίσιο που προάγεται μέσα από αυτό το κίνημα. Ως πρόταγμα το μέτωπο που πρέπει να δημιουργηθεί απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, είναι αναγκαίο να περιλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις ανεξάρτητων ποιοτικών στοιχείων και εμβαθύνει την κρίση της απέχθειας απέναντι σε θεσμικά όργανα όπως πχ τα εργοδοτικά συνδικαλιστικά όργανα, που κατά καιρούς έπαιξαν τον ξεπλυματικό τους ρόλο υπέρ της κυβέρνησης, καλώντας ακόμα και με πρωτοβουλία των ίδιων, στον «κοινωνικό διάλογο» με την κυβέρνηση Μακρόν.

Η κυβέρνηση με την πλάτη στο τείχο… Πολιτικοί τακτικισμοί!

Ο πολιτικός βοναπαρτισμός του Μακρόν και της κυβέρνησης του, έθεσε τα θεμέλια μιας αντίδρασης που περιτριγυρίζεται γύρω από τα ίδια τα πρόσωπα που βρίσκονται στην εξουσία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν οι δηλώσεις Μακρόν κατά καιρούς, που ήθελε να προβάλει ι ότι όλα βαίνουν καλώς με τις μεταρρυθμίσεις του και ότι τα χαμηλά στρώματα που αντιδρούν απέναντι στην πολιτική του δεν έχουν και το ανάλογο ποιοτικό επίπεδο γνώσεων για να αντιληφθούν τα μέτρα που παίρνει. Σαν άλλη Μαρία Αντουανέτα, επιδίδονταν σε φράσεις του τύπου «να φάνε παντεσπάνι, αν δεν υπάρχει ψωμί».  Για παράδειγμα, την μια έλεγε πως «πως αν διασχίσει ο ίδιο το δρόμο απέναντι, θα βρει πάρα πολλές δουλειές» σε έναν νεαρό που είχε τελειώσει την τεχνική σχολή για την συντήρηση δημοσίων χώρων ή απέναντι σε διαμαρτυρόμενους συνταξιούχους έλεγε πως : «θα πρέπει να ελαφρύνουμε το βάρος της ανταποδοτικότητας του συνταξιοδοτικού συστήματος προς την νεολαία, για να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας». Αυτά ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα που προήγαγαν τον κοινωνικό κανιβαλισμό και αυτοματισμό, απέναντι σε ευπαθείς ομάδες. Το όλο κλίμα εντάθηκε με τα τελευταία γεγονότα όπου είχαμε και ένα ξεχωριστό παράδειγμα της αγανάκτησης του κόσμου. Ο Μακρόν, την Τρίτη αργά το βράδυ και με άκρα μυστικότητα, βρέθηκε μπροστά στην νομαρχία του Haute Loire που είχε πυρποληθεί το περασμένο Σάββατο. Εκεί, οι ντόπιοι διαμαρτυρόμενοι, άμεσα κινητοποιήθηκαν για να εκφράσουν την αγανάκτηση τους. Με την έντονη παρέμβαση τους, ανάγκασαν τον Μακρόν να τραπεί σε άτακτη φυγή μαζί με τις δυνάμεις ασφαλείας που τον συνόδευαν.

Βλέποντας όλη αυτή την αγανάκτηση που εμφανίστηκε μέσα στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων και μετά από συσκέψεις επί συσκέψεων με διάφορους πολιτικούς χώρους και θεσμικά όργανα, η κυβέρνηση πήρε την απόφαση να υποχωρήσει σε κάποια από τα πρωταρχικά αιτήματα του κινήματος. Τα μέτρα που είχαν ανακοινώσει σχετικά με τις ανατιμήσεις λόγω φόρων πάνω στα καύσιμα και στην τιμολόγηση της οικιακής ενέργειας από τον προϋπολογισμό του κράτους, όπως επίσης και την αύξηση της τιμής στον τεχνικό έλεγχο των αυτοκινήτων. Ήταν  να εφαρμοστούν από την 1η Γενάρη του ‘19. Για αρχή η κυβέρνηση με διάγγελμα του ίδιου του πρωθυπουργού Phillipe, την περασμένη Τρίτη, 4 Δεκέμβρη, ανακοίνωσε πως τα μέτρα θα ανασταλλούν για ένα εξάμηνο, με πρόθεση της κυβέρνησης να κερδίσει χρόνο μέχρι και τις ευρωεκλογές για να μην κατακρημνιστεί κι άλλο δημοσκοπικά. Όπως πολύ καλά μπορείτε να καταλάβετε, τίθεται θέμα πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης εάν αγγίξει πολύ χαμηλά ποσοστά στις ευρωεκλογές μπροστά μας, γι’αυτό η τελική απόφαση της κυβέρνησης εχθές, 5 Δεκεμβρίου αργά το βράδυ, ήταν να καταργηθούν πλήρως οι προτάσεις ανατιμήσεων που είχαν προταθεί μέσω του προϋπολογισμού αλλά και η αύξηση του βασικού μισθού από 1.185€ να πάει στα 1210€ (κρατούμε μια επιφυλάξει για τα νούμερα). Παράλληλα όμως ο Μακρόν δηλώνει αμετακίνητος στην εκ νέου εφαρμογή του νόμου της εισφοράς των πολύ υψηλών περιουσιών (ISF), που ήταν το πρώτο φορολογικό μετρό που κατήργησε, ως νέος πρόεδρος.

Το μήνυμα που δόθηκε μετά και τις τελευταίες συσκέψεις των κυβερνητικών στελεχών μαζί και με άλλους πολιτικούς φορείς που βρίσκονται στον συντηρητικό χώρο, είναι να κατευναστούν τα πνεύματα και να μπούμε σε ένα νέο κύκλο διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης και των εκπροσώπων των κίτρινων γιλέκων.

Αυτό που θα έπρεπ δεόντως να μας ανησυχεί μετά και το συμβούλιο εθνικής ασφαλείας την περασμένη Κυριακή, όπου έκαναν τον απολογισμό των τεκταινομένων, είναι οι δηλώσεις του υπουργού εσωτερικών Christophe Castaner, που κάνει κάλεσμα στον κόσμο να μην παρευρεθεί σε τυχόν νέα συγκέντρωση στο Παρίσι το ερχόμενο Σάββατο, 8 Δεκεμβρίου. Αν μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε τις συγκεκριμένες δηλώσεις, με μια σχετική επιφυλακτικότητα, αυτό που φαντάζει πιθανό να συμβεί το ερχόμενο Σάββατο  είναι μια ενισχυμένη κρατική καταστολή απέναντι ακόμα και στο πασιφιστικό κομμάτι του κινήματος των κίτρινων γιλέκων.

Ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής του πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση τις επόμενες μέρες, τα έχει δώσει η κυβέρνηση, αν δει κανείς την καταστολή που εφαρμόζει απέναντι στις καταλήψεις των λυκείων, που έχουν ξεπεράσει τις 100 σε όλη τη γαλλική επικράτεια. Η επιθετικότητα και μονόπλευρη βία που εφαρμόζουν τα γαλλικά ΜΑΤ απέναντι στους μαθητές, είναι εκ δια μέτρου άνιση απέναντι στους μαθητές των λυκείων που με αφορμή τις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλεκων, θέλουν και αυτοί να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, δίπλα στις κοινωνικές ομάδες όπου είναι άμεσα συνδεδεμένες με τους ίδιου. Φυσικά με την αφορμή αυτή, θέλουν και να δείξουν την μεγάλη τους αντίθεση απέναντι στο επιλεκτικό σύστημα του Parcoursup, που είναι ένας αλγόριθμος ο οποίος στην ουσία αφήνει έξω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση μεγάλο αριθμό τελειόφοιτων του λυκείου, κάνοντας για ακόμη μια φορά, ένα σύστημα πιο πολύπλοκο και επιλεκτικό για την εισαγωγή των μαθητών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Έχουμε αρκετά έντονα περιστατικά αστυνομικής βίας και καταστολής των γαλλικών ΜΑΤ, απέναντι στους μαθητές, τόσο ακραία που θέτει σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα αρκετών μαθητών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά στο λύκειο Simone de Beauvoir στο προάστιο του Παρισιού, Garges-lès-Gonesse, όπου η αστυνομία τραυμάτισε μαθητή με πυροβολισμό flashball, ανοίγοντας του τρύπα στο μάγουλο και τα ούλα και προχώρησε σε προσαγωγές 2 μαθητών. Επίσης άλλα περιστατικά ανάλογης βιαιότητας έγιναν στην Τουλούζη όπου μαθητές χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ και είχαμε τραυματισμό μαθήτριας στο κεφάλι από χειροβομβίδα δακρυγόνου κοντά στο κεφάλι της. Στο Μπορντώ όπου περίπου 200-300 μαθητές μαζεύτηκαν στην πλατεία Stalingrad, όπου και τους “υποδέχτηκε” η αστυνομία με αρκετή δόση βίας. Στο Pau, στο Villiers-le-Bel, στηνΜασσαλία επίσης,ό που έγινε ειδική αναφορά μέσα από άρθρο της Κατιούσα.

Θα δούμε συγκεκριμένα τι θα ακολουθήσει τις επόμενες μέρες και πώς το αστικό κράτος με τη νομοθεσία που ορίζει το ίδιο, θα αντιμετωπίσει το κίνημα και την αγανάκτηση του κόσμου που δεν αντέχει άλλο και δεν θέλουν να κάτσει άπραγος.

Το μόνο σίγουρο είναι πως παραμένει… Ο ΕΧΘΡΟΣ ΛΑΟΣ!!!

Α. Π.