Καυσίγελος

Δεν κάνει ζέστη στην Ελλάδα. Ζέστη δεν έκανε ποτέ…

Γι’ αυτό μας βρήκε τόσο απροετοίμαστους. Αλλιώς η Πολιτεία θα ήταν πανέτοιμη, θωρακισμένη να αντιμετωπίσει το κύμα καύσωνα που μας βρήκε έτσι απρόσμενα μες στο καλοκαίρι. Και να προστατεύσει αποτελεσματικά τους πολίτες με τους πολίτες με πάγωμα συντάξεων, κρύα τιτιβίσματα κι άλλα αποτελεσματικά μέσα, όπως την καταβολή του επιδόματος θέρμανσης (!) που έγινε χτες.

Ο καπιταλισμός είναι ένα τρομερό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, όπου:
-οι τσιμεντουπόλεις βράζουν στο ζουμί τους και των ιδρώτα των κατοίκων τους, που το σκέφτονται δυο και τρεις φορές να επιχειρήσουν έστω και μια απογευματινή βουτιά σε κοντινές παραλίες, γιατί… “τόσα η βενζίνη, τόσα οι ξαπλώστρες, το νερό κι οι καφέδες…”. Και για διακοπές, ούτε λόγος.

-οι εργάτες δουλεύουν αδιάκοπα στους 40 βαθμούς υπό σκιάν, που ποιος ξέρει πόσους φτάνουν μες στον ήλιο. Κι οι ηλικιωμένοι αναζητούν στα ΚΑΠΗ και τα σούπερ μάρκετ, που κλιματίζονται κάποιες ανάσες δροσιάς -σαν τις περιβόητες “ανάσες αξιοπρέπειας” τους πρώτους μήνες του Σύριζα.

-και το κλιματιστικό είναι κάπως σαν το αγγούρι. Άλλοι το ανάβουν και δροσίζονται -κι έχουν την πολυτέλεια να κρυολογήσουν, που λέει ο λόγος, μες στον καύσωνα από την υπερβολική χρήση του- κι άλλοι το ανάβουν και ζορίζονται, γιατί σκέπτονται πόσο θα τους έρθει μετά η ΔΕΗ.

Αν θέλουμε να βάλουμε “φωτιά σε ό,τι μας καίει, σε ό,τι μας τρώει την ψυχή”, όπως λέει το τραγούδι, δεν πρέπει να βάλουμε στο στόχαστρο τις μέρες του καύσωνα, που έρχονται και παρέρχονται. Αλλά πρωτίστως το σύστημα που μας καταδικάζει να βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι, σε μια επίγεια κόλαση, και τους ιεροφάντες του, που πασχίζουν να μας πείσουν πως ο σοσιαλιστικός παράδεισος είναι μια ουτοπία, που αφορά τη Δευτέρα Παρουσία και τη μετά θάνατον ζωή…

Υστερόγραφο

-Ζέστη, ε; Κουφόβραση. Λιοπύρι. Καύσων…