Οι άνεργοι δεν είναι ζώα, δεν είναι αριθμοί…

Σε μια βιντεοταινία του Δαλιανίδη, ο καψούρης Ψάλτης εξηγεί απ’το μικρόφωνο του πειρατικού σταθμού τις διαφορές που έχει ο άνθρωπος απ’τα ζώα: «Διότι ο άνθρωπος εργάζεται κι ασφαλίζεται στο ΙΚΑ…Κανένα ζώο δε θα ασφαλιζόταν στο ΙΚΑ…» Πόσο μάλλον να περιμένει στην ουρά του ΟΑΕΔ, όπου στοιβάζονται οι άνεργοι σα ζώα.

Γιατί η εργασία είναι το κλειδί για τον εξανθρωπισμό του πιθήκου και την εμφάνιση του είδους μας. Κι είναι στον πυρήνα των κοινωνικών μας σχέσεων, που είναι η ουσία του ανθρώπου, όπως σημείωνε ο Μαρξ στα χειρόγραφά του. Ποια είναι όμως η ουσία κάποιου που δεν έχει δουλειά; Και δεν μπορεί να ασκήσει το βασικό του δικαίωμα;

Αν το κέντρο της Αθήνας είναι χωνευτήρι πολιτισμών, τότε ο ΟΑΕΔ της Ομόνοιας πρέπει να είναι ο εμετός της. Άνεργοι που παίρνουν αριθμό προτεραιότητας – ουδέποτε άμεσης, ούτε καν έμμεσης – και περιμένουν όλη μέρα στην ουρά, όπου έχουν αρκετό χρόνο να φιλοσοφήσουν αν έχουν οι ίδιοι ουρά κι αν είναι ζώα. Στοιβάζονται, περιμένουν να εξυπηρετηθούν – έτσι κι αλλιώς αργόσχολοι δεν είναι; Γιατί να μη βαρέσουν ένα εξάωρο αναμονή σα μεροκάματο; Τι καλύτερο είχαν να κάνουν; Γιατί να κοπροσκυλιάζουν (ζώα δεν είναι;) στις καφετέριες, αφού μπορούν να περάσουν δημιουργικά την ώρα τους στον ΟΑΕΔ.

Κι αν δεν τους αρέσει, μπορεί να γίνει και καλύτερο. Να κλείσεις ραντεβού με ένα σύμβουλο εργασίας, να πρέπει να αποδείξεις ότι ενδιαφέρεσαι εμπράκτως να βρεις μια δουλειά, αλλιώς χάνεις την κάρτα σου. Η ανεργία είναι βλέπεις μια ιδιότητα που απαιτεί προσόντα για να την πάρεις, δε γίνεται να την έχει ο κάθε τυχαίος.

Υπάρχουν εξάλλου διαβαθμίσεις και πολλές κατηγορίες ανέργων – και μόνο μια μικρή «προνομιούχος» μειοψηφία μπορεί να πάρει το επίδομα για κάποιο διάστημα, που είναι 360 ευρώ το μήνα, σαν τρεις κι εξήντα, χωρίς την υποδιαστολή όμως. Και κάθε επάγγελμα έχει τις δικές του προϋποθέσεις κι εκεί στο σχετικό πίνακα είναι που μαθαίνεις πως υπάρχουν ομυριδορήκτες.

Κάθε ταξική κοινωνία πρέπει να προστατεύει την ελίτ των αρίστων της, να έχει το δικό της Καιάδα για τους απροσάρμοστους, για όσους δεν είναι αρκετά ικανοί ή είναι υπερπροσοντούχοι για άλλες θέσεις και δε χωράνε πουθενά. Το σύστημα τους βλέπει αφηρημένα ως μόρια, αριθμούς, πτυχία, γλώσσες, προϋπηρεσία και τυπικά προσόντα, χωρίς κλίσεις κι ενδιαφέροντα. Ουσιαστικά πλαστογραφεί την προσωπικότητα και την αξία τους, καθώς τους ζωγραφίζει παύλα τελεία, με μετρήσιμα μεγέθη που είναι συγκρίσιμα και ανταγωνίζονται στην αγορά. Αλλά γι’αυτή την πλαστογραφία προσόντων γι’αυτό το έγκλημα διαρκείας, κανείς δε φταίει και δεν καλείται να λογοδοτήσει.

Κι υποτίθεται πως είναι συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας να φροντίζει για το δικαίωμα στην εργασία, για να έχουν όλοι δουλειά. Δουλειά κι όχι δουλεία που ντρέπεται να βάλει σωστά τον τόνο. Όλοι κι όχι απλά να παίρνεις μια θέσει και να την κόβεις σε δύο κα τρία κομμάτια, για να μοιράζεται η ανεργία και να πέφτουν τεχνητά τα ποσοστά της.

Ούτε ένας χαφιές δουλειά να μη βρίσκει λέει ο στίχος του τραγουδιού, ενώ τώρα μέχρι και χαφιές πρέπει να γίνεσαι για να βρεις δουλειά – εκτιμάται ως προσόν. Ούτε ένας να μην είναι χωρίς δουλειά. Αυτή θα ήταν μια ευχή για μια όμορφη χώρα. Και δεν είναι απλώς μια προφητεία, αλλά ιστορική πείρα απ’τις επαναστάσεις του περασμένου αιώνα. Και παράδειγμα προς μίμηση για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος και να ξεφύγει απ’τη ζωώδη κατάσταση.