Χαλυβουργική: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος καπιταλιστικού θανάτου

Το κλείσιμο της Χαλυβουργικής μετά από 93 χρόνια λειτουργίας όπως είναι λογικό προκαλεί πολλές συζητήσεις για τα αίτιά της, με τα αστικά μέσα να εστιάζουν κυρίως στις ενδοοικογενειακές διαμάχες των αδερφών Αγγελόπουλου με τον πατέρα τους.

Ανεξάρτητα από την ύπαρξη τέτοιων τριβών, μια πιο προσεχτική ματιά στην ιστορία της επιχείρησης αποδεικνύει ότι η πορεία της Χαλυβουργικής ήταν ένα ακόμα καπιταλιστικό σαξές στόρι, που δεν άντεξε την πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού, ούτε την πτώση των δραστηριοτήτων που τη συντηρούσαν στη ζωή τα τελευταία χρόνια.

Η Χαλυβουργική ιδρύεται το 1925 από τον Θεόδωρο Α. Αγγελόπουλο και τους γιους του Δημήτρη, Παναγιώτη και Γιάννη, ως εμπορική εταιρεία ειδών σιδήρου. Θα ακολουθήσουν το 1932 τα Ελληνικά Συρματουργεία στην οδό Πειραιώς, που θα διακόψουν τη λειτουργία τους λόγω του πολέμου του ’40.

Ο χώρος βέβαια που συνδέθηκε όσο κανείς με την επιχείρηση ήταν η Ελευσίνα, όπου μεταφέρθηκε η επιχείρηση το 1951. Τα πρώτα σημάδια κάμψης είχαν φανεί από το 1985, όταν έκλεισε η υψικάμινος της Χαλυβουργικής, σήμα – κατατεθέν της επιχείρησης, όπου παραγόταν σίδηρος από σιδηρούχο μετάλλευμα. Έτσι, από το 1985 δούλευαν μόνο οι ηλεκτροκάμινοι (άπια του Μπέσεμερ) με σκραπ σιδήρου. Παρήγαγε κυρίως δομικό σίδηρο, γνωστότερος ως μπετόβεργα, ενώ δεν ασχολούνταν με το προφίλ σιδήρου (INP και ΙΡΒ) ή τη λαμαρίνα. Σημαντική πίεση για την εταιρεία σήμανε το 1994 η κατάργηση του εντός ΕΟΚ ΦΠΑ, που επέτρεψε σε Τούρκους ανταγωνιστές της να κατακλύσουν την αγορά μέσω έμμεσων εισαγωγών από ευρωπαϊκά λιμάνια.

Ακόμα δυσκολότερη έγινε η κατάσταση για τη Χαλυβουργική λόγω της δυναμικής εισόδου της ινδικής ArcelorMittal, με χαλυβουργεία στο Βέλγιο και τη Γαλλία. Η Ευρώπη πλημμύρισε με οικονομικότερο σίδηρο, καταφέροντας θανάσιμα πλήγματα στις ντόπιες χαλυβουργικές επιχειρήσεις, που έκλεισαν ή υπολειτουργούν.

Φιλί της ζωής για τη Χαλυβουργική ήταν τα ολυμπιακά έργα και η έκρηξη της οικοδομικής δραστηριότητας στις αρχές του 2000. Είναι ενδεικτικό πως η τελευταία μεγάλη επένδυση, ύψους 150 εκ. ευρώ, έγινε την περίοδο 2003-2007.

Η κατακόρυφη πτώση της οικοδομής μέσα στα χρόνια της κρίσης ήταν η χαριστική βολή για την επιχείρηση, καθιστώντας ουσιαστικά προδιαγεγραμμένο το τέλος της. Στο μεταξύ, η ArcelorMittal συνεχίζει να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερα μερίδια αγοράς στο εξωτερικό, καταδικάζοντας σε θάνατο χαλυβουργεία στη Βόρεια Γαλλία. Στην εξάπλωσή της έχει βοήθεια και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που μέσω συμφωνιών επωφελείται από προνομιακούς όρους όπως την εισαγωγή προϊόντων απευθείας από την Ινδία, μειώνοντας ακόμα περισσότερο το κόστος σε επίπεδα αδύνατον να ακολουθηθούν από τους ανταγωνιστές της.

Με πληροφορίες από spiral architect