Οι άνθρωποι της δουλειάς κι η απεργία

“Αυτοί είναι οι άνθρωποι της δουλειάς κι όχι της απεργίας”, είπε ο πρόεδρος του σωματείου των ΟΤΑ για την 62χρονη που άφησε την τελευταία της πνοή εν ώρα εργασίας.

Μόνο που -ακόμα κι αν ήθελε να πει κάτι διαφορετικό- κάνει ένα “μικρό” λάθος. Οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς δεν είναι άλλη ποιότητα, σε αντιπαράθεση με τους εργάτες που απεργούν κι αγωνίζονται. Στην πραγματικότητα, αν οι άνθρωποι της δουλειάς -δηλαδή η εργατική τάξη- δεν οργανώσουν τον ταξικό αγώνα τους, με απεργίες και κάθε άλλο πρόσφορο μέσο, κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να έχουν την τύχη-ατυχία (αν και μόνο θέμα τύχης δεν είναι) της συναδέλφου τους.

Αν οι άνθρωποι της δουλειάς δε γίνουν άνθρωποι της απεργίας και της διεκδίκησης, θα φτάσουν να δουλεύουν -αν έχουν δουλειά- στα 62 τους (γυναίκες και άνδρες, στο όνομα της ισότητας), χωρίς μέτρα προστασίας, χωρίς βαρέα κι ανθυγιεινά, εκτεθειμένοι στον καύσωνα και τις πιο αντίξοες καιρικές συνθήκες. Θα φτάσουν να φεύγουν το πρωί για τη δουλειά και να μην ξέρουν αν θα γυρίσουν πίσω σώοι κι αβλαβείς, δίνοντας έτσι μια άλλη, μακάβρια διάσταση στον όρο “βιοπάλη” και στον αγώνα για επιβίωση.

Και δεν είναι τυχαίο ασφαλώς που όλα τα σφυριά της αντίδρασης βαράνε στην ίδια κατεύθυνση, ενάντια στην απεργία, ως δικαίωμα και ως μορφή αγώνα. Από κοντά κι η κυβερνητική “Αυγή”, που έγραψε πως για κάποιους κλάδους, η απεργία θα έπρεπε να είναι μόνο το έσχατο μέσο. Άραγε τώρα, που η ανθρώπινη ζωή πετιέται στα σκουπίδια ως κάτι ευτελές, το έσχατο πράγμα στον κόσμο, τι πιστεύει η Αυγή κι ο αρθρογράφος της; Δικαιούνται οι συνάδελφοι της 62χρονης να διαμαρτυρηθούν και να απεργήσουν; Ή μήπως δε συντρέχει αρκετά σοβαρός λόγος;