Η Ιφιγένεια και οι φλόγες τους

Ακούραστα και αδιάκοπα να δουλέψουμε, να δουλέψουμε για να αποτινάξουμε από πάνω μας την στάμπα. Αυτό μας ένοιαζε εκείνη την στιγμή. Μην θεωρηθούμε ανίκανοι, χωρίς ζήλο και μεράκι για τη δουλειά.

Δώσαμε τον εαυτό μας στη δουλειά μας, μας επέστρεφε με παράπονο τα βράδια στο ταβερνάκι με το τσίπουρο. Αγαπήσαμε τις παρέες μας, αυτή ήταν η ανταμοιβή μας, τα γέλια μας. Και πάλι πηγαίναμε στη δουλειά μας το πρωί με θάρρος, γιατί το βράδυ με το Μάρκο τραγουδήσαμε* άλλοι με την φωνή και το μπουζούκι κι άλλοι με την ψυχή τους, τα βράδια αγαπήσαμε τις παρέες μας.

Πάλι στη δουλειά όμως το πρωί. Όχι, την αγάπησα τη δουλειά. Ίδρωσα και μάτωσα. Μα αυτή η δουλειά γεννάει το άδικο. Μα το άδικο και αυτό με τη σειρά του γεννάει τις Ιφιγένειες. Μασκαρεύονται στην ψυχή τους, φτιασιδώνονται και απορροφούν τις πράξεις τους. Πώς αλλιώς άλλωστε;

Και αυτός που έγινε η ”Ιφιγένεια”; Κενό και χάος στο διάβα του. Όχι σύντροφοι!
Το άδικο και η Ιφιγένεια δημιουργήματά τους. Εμείς κρατάμε την φλόγα αναμμένη στην καρδιά.
Να μας ζεσταίνει εκείνα τα βράδια που πάλι θα κάνουμε παρέα….

Α.Μ.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στους εργάτες στα λατομεία Δράμας που θρηνούμε και πάλι νεκρούς!
Υ.Γ.2 Η αναφορά στην Ιφιγένεια δεν σχετίζεται με το θάνατο του εργάτη, αλλά με τους μπροστάρηδες της εργατικής τάξης.