Red Christmas

Οι παίκτες με τα αρχικά CCCΡ έμειναν στο σκοτάδι. Ο ιδιοκτήτης του παιχνιδάδικου με τα παλιά, μεταχειρισμένα παιχνίδια, κλείδωσε την πόρτα και κατέβασε για τελευταία φορά τα ρολά του μικρού καταστήματος. Την επομένη θα ερχόταν το φορτηγό για να μαζέψει τα συναρμολογούμενα της Heller και της Airfix, το World Cup Edition του Subbuteo και, βέβαια, τις δεκάδες ομάδες στα πράσινα κουτιά, φθαρμένα και σκισμένα τα περισσότερα, ηρωικά απομεινάρια μιας ημέρας που κράτησε δεκαετίες. Η οικονομική κρίση δεν άφηνε περιθώρια για ακριβές βουτιές στο παιδικό παρελθόν για τους σαραντάρηδες και πενηντάρηδες της Δανίας του νότου. Οι άνεργοι και οι υποαμειβόμενοι, προφανώς, έχουν άλλες προτεραιότητες. Το πιο πιθανό, άλλωστε, είναι ότι αρκετοί θα ‘χουν ήδη βγάλει τα παλιά τους αποκτήματα στο σφυρί, στο e-bay ή στο Μοναστηράκι.

Ήταν 8 το βράδυ και ο αέρας μύριζε καμένο ξύλο, βερνικωμένο μάλιστα. Την ώρα που ο μεσήλικας παιχνιδάς, με βαριά καρδιά, έβαζε το λουκέτο στη βάση του ρολού άκουσε βιαστικά βήματα πίσω του.

– Ευτυχώς, σας πρόλαβα. Μπορείτε να ανοίξετε; Όλη μέρα ήμουν στο φέισμπουκ και ξεχάστηκα. Πρέπει να πάρω οπωσδήποτε τη Λίβερπουλ για τον γιο μου.
– Ευχαρίστως. Μισό λεπτό να ξεκλειδώσω. Απ’ ό,τι θυμάμαι έχω μια Λίβερπουλ σε άριστη κατάσταση.

Μπήκαν μέσα. Στο χαμηλό φως οι ομάδες, τα σημαιάκια του κόρνερ, οι διαιτητές και οι επόπτες του θύμισαν τις ηρωικές μέρες που στο μικρό διαμέρισμα στου Ζωγράφου έστρωναν την τσόχα κάτω στο πάτωμα και έπαιζαν και τα τρία αδέλφια υπό το φως των προβολέων. Δεν ήταν δυνατό, βασικά δεν έβλεπες σχεδόν, αλλά δημιουργούσε ατμόσφαιρα νυχτερινού αγώνα. Μια φωνή ικανοποίησης διέκοψε την αναπόληση στα μαγικά χρόνια.

– Ορίστε, την βρήκα. Όπως είπα. Τέλεια. Ακόμη και το κουτί σε άριστη κατάσταση. 
– Ευχαριστώ.

Ήταν έτοιμος να ρωτήσει την τιμή, όταν είδε καταχωνιασμένο στο κάτω μέρος της στοίβας ένα φθαρμένο κουτί. USSR 1960, έγραφε στο άνοιγμα. Με τρεμάμενα, σχεδόν, χέρια την τράβηξε προσεχτικά. Τα λευκά αρχικά CCCΡ διέτρεχαν το στήθος των παικτών με τις κόκκινες φανέλες. Ο τερματοφύλακας ήταν ντυμένος στα μαύρα.

– Ο Λεβ Γιασίν
– Ναι. Από τα καλύτερα κομμάτια. Σας το δίνω μισοτιμής. Έτσι κι αλλιώς, αύριο κλείνουμε.

Τον κοίταξε με έκπληξη.

– Κλείνετε; Αποκλείεται. Μεταφέρεστε εννοείτε. Και στη Ρωσία λένε κάποιοι ότι το παρελθόν έκλεισε, αλλά η κόκκινη σημαία θα ανεμίσει ξανά στο Κρεμλίνο.
– Μάλιστα. Όπως νομίζετε. Να τα τυλίξω μαζί ή χωριστά;

Τον είδε να βγαίνει με τα δύο κουτιά στο δεξί χέρι. Κούνησε το κεφάλι και μονολόγησε: “Πολύς κόσμος θα λαλήσει ακόμη. Κι ας γλυτώσαμε την Grexit”. Έσβησε το φως και επανέλαβε την τελετουργία του κλειδώματος.

Του Μανώλη Σαβοριανάκη – πρωτοδημοσιεύτηκε στο Sleeping Village