Εγκαινιάζοντας τη χώρα του Ποτέ – Με αφορμή τα εγκαίνια ενός σταθμού

Από μια κυβέρνηση που γιόρτασε ο τέλος των μνημονίων δε θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτα λιγότερο. Η Αριστερά που κάνει έργα «εδώ και τώρα», που πετυχαίνει νίκες στο σήμερα και δεν περιμένει να ολοκληρωθούν τα έργα στη «Δευτέρα Παρουσία». Μπορεί στα κοντά να εγκαινιάσει και τη μετάβαση στο σοσιαλισμό, εδώ και τώρα. Θα πει κανείς, μα αφού δεν έχουμε σοσιαλισμό. Γιατί, μετρό έχουμε;

Κάποτε η «Πασοκάρα» του Σημίτη και του Λαλιώτη (και του πολιτικού κρατούμενου Γιάννου, γιατί όλοι σύντροφοι για το σοσιαλισμό παλεύουμε) έστηνε φιέστες με το Μετρό της Αθήνας -που είχε τελειώσει. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ στήνει φιέστες με ημιτελή έργα -που στη λογοτεχνία είναι συνήθως τα μεγαλύτερα- και δείχνει πως δεν είναι απλώς μια τρίχα από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, αλλά πιο πίσω κι από τους εκσυγχρονιστές. Που δε σημαίνει πως αυτή η κυβέρνηση είναι η χειρότερη της Μεταπολίτευσης. Ίδια ακριβώς με τους άλλους είναι, αλλά οι εποχές αλλάζουν μαζί με τα περιθώρια για ελιγμούς και Πασοκιές.

Η πόλη της Θεσσαλονίκης αποκτά μετρό, ο ΠΑΟΚ πάει για το πρώτο πρωτάθλημα από την εποχή του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και ο κόσμος αρχίζει να αποβάλλει το σύνδρομο της «συμπρωτεύουσας» -που είναι ελληνική πρωτοτυπία, όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ- και να ασχολείται με την ουσία και τα πραγματικά του προβλήματα.

Αλλά αν το δίλημμα είναι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, καλύτερα να επιστρέψουμε στη θεωρία του «χαμουτζίδικου» Αθηνοκεντρικού κράτους, που δεν αφήνει το Βορρά να αναπτυχθεί -κι οι Συριζαίοι για την Ευρώπη σε γεωγραφική βάση δεν το βάζουν άλλωστε; Ανύπαρκτη αντίθεση είναι κι αυτή, αλλά σε σχέση με το ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ έχει κάποια βάση και πιο πολλή πλάκα.