Αναγεννημένος την 4η Ιουλίου

Τι γίνεται όταν ένας κατά δήλωσή του… “κομμουνιστής” (στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι) έρχεται αντιμέτωπος κι αναγκάζεται να συναναστραφεί με τα ιμπεριαλιστικά γεράκια;

Παίρνει την κομμουνιστική του πόζα, με φόντο την αστερόεσσα. Θυμάται από τα νιάτα του τον Γκορμπατσόφ -με τις οικουμενικές αξίες- και τσιτάτα για την “ειρηνική συνύπαρξη”. Ξεχνάει ό,τι ήξερε για τον ιμπεριαλισμό, που γεννά φτώχεια, πείνα, πολέμους, δυστυχία -κι άλλα τέτοια ξύλινα. Μιλάει γενικά κι αόριστα για εταίρους, χωρίς να εξηγεί ποιος παίζει το ρόλο της εταίρας. Σκουπίζεται απ’ όσους σε φτύνουν -όπως κι αυτός έφτυσε το παρελθόν της νιότης του που έδειχνε πως θα γινόταν άλλος- κι αποφαίνεται πως ψιχαλίζει.

Φοράει ένα συγκρατημένο μειδίαμα, για να φανεί πόσο αριστερός είναι και πως κατά βάθος τον ζορίζουν αυτές οι κοσμικές συναναστροφές. Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;

Πείθεται να φωτογραφηθεί, χωρίς κόμπλεξ κι άλλες αρτηριοσκληρώσεις. Νιώθει αναγεννημένος (την 4η Ιουλίου), που αφήνει πίσω του τις αγκυλώσεις. Ποζάρει άνετος, με τη γνώση πως κατέχει το… ηθικό πλεονέκτημα. Κάποτε η ιστορία θα τον δικαιώσει. Κι αν όχι, μπορεί πάντα να την ξαναγράψει, για να συμφωνεί με τις καινούριες θέσεις του.

Οι ΗΠΑ είναι φίλοι μας. Και τις ευχαριστούμε για αυτό, με τεμενάδες…