«Αστική νομιμότητα»

Τις ημέρες που απεργούσαν οι συμβασιούχοι εργάτες της καθαριότητας στους Δήμους, μια σταθερή επωδός των σχολιαστών σε ιδιωτικά και κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν η παραπομπή στην νομιμότητα. Έχουν δίκιο οι εργαζόμενοι, σχολίαζαν, αλλά η απόφαση των αρμόδιων δικαστικών σωμάτων δεν μπορεί να ανατραπεί. Κακώς εργάζονται, ακόμα πιο κακώς πληρώνονται, έτσι αποφάνθηκε η Δικαιοσύνη. Και τη Δικαιοσύνη δεν μπορούμε να την παραβλέψουμε καθότι είμαστε «κράτος δικαίου», οργανικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία επίσης είναι «οργανισμός δικαίου». Έτσι μας έλεγαν δημοσιογράφοι και σχολιαστές, πολιτικοί και παρατρεχάμενοι, όλοι συμπάσχοντες με τους εργαζόμενους, όλοι όμως έτοιμοι να θυσιάσουν την ανθρώπινη αλληλεγγύη τους στο βωμό του Δικαίου.

Δεν έκλεισε ούτε μια εβδομάδα από την πιστοποίηση της παντοδυναμίας του Δικαίου στην σύγχρονη και καθόλα πολιτισμένη μας χώρα. «Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις» προέκυψαν έτερα ζητήματα Δικαίου. Όχι ένα μάλιστα, αλλά πολλά! Ζητήματα συνυφασμένα με το γενικό πλαίσιο των μνημονίων και των προαπαιτούμενων που εκπορεύονται από αυτά.

Το πρώτο ήταν η σε εξέλιξη δικαστική δίωξη εναντίον των μελών της διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ που κατηγορούνται ότι ζημίωσαν με οκταψήφια και άνω ποσά το βαρέως χρεωμένο ελληνικό δημόσιο. Όπως είναι γνωστό, η διοίκηση αυτή συγκροτήθηκε εν μέρει και από εκπροσώπους των δανειστών, δηλαδή με υπηκόους χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι χώρες αυτές, έχοντας μια ειδική περί Δικαίου άποψη απαίτησαν να εξαιρεθούν των σχετικών διώξεων οι δικοί τους υπήκοοι. Υποθέτουμε ότι η νομική βάση του παραπάνω αιτήματος ανάγεται στις περίφημες «Διομολογήσεις» που επιβλήθηκαν στον 19ο αιώνα στην θνήσκουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία και που εξαιρούσαν τους υπηκόους των δυτικών αποικιοκρατικών  δυνάμεων από τις νομικές προβλέψεις στις οποίες υπάγονταν οι λοιποί υπήκοοι της Υψηλής Πύλης. Οπωσδήποτε η χώρα μας διαφέρει από το οθωμανικό ανάλογο. Ψήφισε μεν τη ρύθμιση περί «ασυλίας των ξένων εμπειρογνωμόνων» (εάν αυτό δεν είναι διομολογήσεις τότε τι είναι), ξέχασε όμως να τους προσδώσει αναδρομική ισχύ ώστε να καλύψει τους διωκόμενους. Το θέμα πάντως τέθηκε, συζητήθηκε και αιφνιδίως «εξαφανίστηκε»: προφανώς ρυθμίστηκε με τον τρόπο που οι «πιστωτές» επιθυμούσαν.

Το δεύτερο ακολούθησε ευθύς αμέσως. Οι ίδιοι ή άλλοι «πιστωτές» και μαζί τους όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί, ανησύχησαν για την τύχη που θα είχε η υπογραφείσα επισήμως πρόθεση μαζικής και διαμέσου του ευτελισμού των συντάξεων «γεροντοκτονία», εάν τα θύματα προσέφευγαν σε δικαστήριο. Πολύ σωστά σκέφτηκαν ότι στη συνήθη δικαστική πρακτική είναι μάλλον αμφίβολο να δικαιωθεί ο εξοβελισμός των γερόντων από τον κόσμο των ζωντανών διαμέσου της κλοπής των όσων οι ίδιοι κατέθεσαν στα ειδικά προς τούτο ταμεία για την εξασφάλιση των γηρατειών τους ποσών. Ζήτησαν λοιπόν από τους πολιτικούς ταγούς της χώρας να βρουν τρόπο ώστε να ακυρώσουν εκ των προτέρων την όποια παρέμβαση της Δικαιοσύνης στα συμφωνηθέντα. Οι κυβερνώντες πολιτικοί ταγοί στη χώρα μας συμβαίνει να είναι αριστεροί και να έχουν τεράστιες ευαισθησίες ως προς τα δημοκρατικά ιδεώδη, τη διάκριση των εξουσιών, την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και όλες τις μεγαλόστομες αστικές τρίχες. Έτσι λοιπόν είναι βέβαιο ότι το θέμα που τέθηκε, αιφνιδίως θα «εξαφανιστεί». Προφανώς θα «ρυθμιστεί» με κάποιο τρόπο, από εκείνους ίσως που δεν θα γνωρίσουν τη δημοσιότητα.

Προέχει η δόση φυσικά. Το να πιστωθούν δηλαδή στις ήδη υπέρογκες υποχρεώσεις του λαού μας άλλα 7,7 δισεκατομμύρια ευρώ χρέη έτσι ώστε να πληρωθούν 6,3 δισεκατομμύρια τοκοχρεωλύσια στους δανειστές και τα υπόλοιπα να διανεμηθούν στους επιχειρηματικούς ομίλους. Μέχρι τις 20 Ιουλίου πρέπει να γίνουν όλα αυτά. Περί Δικαίου θα ομιλούμε τώρα;

Η «έγκαιρη» καταβολή της δόσης είναι εξάλλου το μόνο που απομένει από το αισιόδοξο αφήγημα κυβέρνησης και πρωθυπουργού ένα περίπου μήνα νωρίτερα. Τότε που θα τα παίρναμε –μιλούνε βλέπετε πρώτο πληθυντικό, θέλουν να ταυτίζονται μαζί μας, με όλους μας σε μια αγωνιώδη αναζήτηση συνενοχής- όλα τα μέτρα πίσω έτσι και δεν δέχονταν οι πιστωτές να μας ελαφρύνουν το χρέος. Τώρα τα αφηγήματα τελειώσανε και, μέχρι να ξαναζεσταθούνε και να βγούνε τα παλιά ως νέα, ψυχαγωγούμαστε είτε με τους βλακώδεις διαλόγους στη Βουλή, είτε με το φου μπου (facebook) του όποιου κου Πολάκη.

Περί Δικαιοσύνης θα μιλούμε τώρα;  Σε μια αστική δικτατορία αυτή έχει νόημα μόνο ως σκιάχτρο για τους εργαζόμενους.