ΚΚΕ: Μακάρι να υπάρξουν κι άλλοι σαν το Γιάννη Διακογιάννη

Στο άκουσμα του ονόματός του, κάποιοι τον μπέρδευαν με το γνωστό αθλητικογράφο, που ήταν κι αυτός στα “ΝΕΑ”. Αυτός ξεχώριζε όμως με το έργο του και τη μαχητική του δημοσιογραφία, που είναι είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας και στον αστικό τύπο γενικότερα -όπως εξάλλου και το είδος των τίμιων στοιχείων του ΠΑΣΟΚ.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Πολυτεχνείο της Πάτρας, όπου δραστηριοποιήθηκε από τις γραμμές της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Έκανε τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία στο “Βήμα”, με μέντορα το Γιάννη Καψή, περνώντας από διάφορες θέσεις και είδη ρεπορτάζ στα μέσα του ΔΟΛ. Τον κέρδισε όμως το διεθνές ρεπορτάζ και τα ταξίδια σε κάθε γωνιά του κόσμου, καρπός των οποίων ήταν τα βιβλία του για τη Λατινική Αμερική, με σειρά οδοιπορικών και συνεντεύξεις σχετικά με τη Χιλή του Αγιέντε, τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, την κόρη του Τσε Γκεβάρα και συνολικά τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα στην ήπειρο, που πρόβαλλε σε πολλές αναλύσεις ως ο αδύναμος κρίκος στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα (βλέπε πχ “Η Λατινική Αμερική μετά τον Γκεβάρα και τον Αλιέντε”).

Κάλυψε επίσης τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, και κατήγγειλε με τις παρεμβάσεις του την ωμή προσπάθεια χειραγώγησης της ενημέρωσης, τον έλεγχο των πληροφοριών που μεταδίδονταν, την εσκεμμένη παραπληροφόρηση και τις πιέσεις που ασκούνταν στους δημοσιογράφους. Το 2001 πχ σημείωνε σχετικά με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.

Έχω την αίσθηση και τη βεβαιότητα πως και σ’ αυτόν τον πόλεμο – ευτυχώς λιγότερα απ’ ό,τι σε ξένα ΜΜΕ – συνέβησαν πολλά που δεν καταγράφηκαν και τα οποία θα έπρεπε να συζητηθούν υπό το φως πλήρους δημοσιότητας.

Παράλληλα με τη συνεπή αντι-ιμπεριαλιστική του στάση, ο Γιάννης Διακογιάννης έκανε καίριες παρεμβάσεις στο κρίσιμο ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του τρομονόμου, παίρνοντας επίσης σαφή θέση καταδίκης της δίωξης του Ριζοσπάστη. Δεν ήταν επίσης λίγες οι δημόσιες τοποθετήσεις του υπέρ του Κομμουνιστικού Κόμματος και της συστράτευσης με τους κομμουνιστές, πχ στο 17ο συνέδριο (το τελευταίο που πρόλαβε εν ζωή) ή σε μια άλλη αναφορά του στη γενικότερη συμβολή του ΚΚΕ στις αγωνιστικές διεργασίες.

Θα ‘λεγα, πρώτον, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα αγωνίστηκε πάρα πολύ για δημοκρατικά δικαιώματα στην Ελλάδα. Καταπατήθηκαν πολύ όλα αυτά, π.χ., η ιστορία του τρομονόμου, η ιστορία των διαδηλώσεων. Σκεφτείτε ότι μια ομάδα εργαζομένων κάνει μια κινητοποίηση και η αστυνομία κλείνει όλους τους δρόμους για να ταλαιπωρείται ο κόσμος και μετά ο κόσμος να στρέφεται εναντίον των διαδηλωτών. Υπήρξαν συλλήψεις πολλών ανθρώπων, πρόσφατη είναι η ιστορία αυτών που έκαναν απεργία πείνας τόσο καιρό στη Θεσσαλονίκη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα λοιπόν προσέφερε πάρα πολύ, με τους αγώνες του, την πάλη μέσα στη Βουλή και έξω από τη Βουλή, για τη διεύρυνση της δημοκρατίας.

Το δεύτερο που θυμάμαι αυτά τα χρόνια είναι ότι το ΚΚΕ βοήθησε στο να μπορέσει να συνειδητοποιήσει αρκετό κόσμο γύρω από τις ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις των Αμερικανών στην ευρύτερη περιοχή, στη Μέση Ανατολή και στο Ιράκ. Θυμάμαι ακόμα και τη συμβολή του ΚΚΕ στην αποκάλυψη αυτών που πραγματικά συνήργησαν στη σύλληψη και στην παράδοση στην Τουρκία του Οτσαλάν. Επομένως μια δεύτερη μεγάλη συμβολή του Κομμουνιστικού Κόμματος αυτά τα χρόνια ήταν η συμμετοχή του, η συμβολή του και κυρίως ότι συνειδητοποίησε αρκετό κόσμο γύρω από θέματα εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας των λαών.

Και νομίζω ότι υπάρχει ένα τρίτο ζήτημα, η συμβολή του Κομμουνιστικού Κόμματος μέσα στην ίδια την πολιτική ζωή του τόπου και μέσα στην ίδια τη Βουλή. Νομίζω ότι έδωσε ένα άλλο χρώμα και επομένως όλοι οι Ελληνες πολίτες του οφείλουμε πολλά για τη σύγχρονη αγωνιστική και συνεπή παρουσία του.

Πέθανε πολύ νέος, πριν καν κλείσει τα 50, το Δεκέμβρη του 2006, μετά από άνιση μάχη με την επάρατη νόσο. Το ήθος του ξεχείλιζε ακόμα κι από την τελευταία του επιστολή, που είχε παρακαλέσει να μη δημοσιοποιηθεί προτού επέλθει το μοιραίο…

Επιθυμώ να ταφώ με τρόπο απλό, όπως έζησα. Δε θέλω επικήδειους. Μονάχα λίγα λουλούδια “θα ζήταγα” από τους συμμαθητές του δημοτικού, που μαζί μεγαλώσαμε τρεις – τρεις στα θρανία. Κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν επεδίωξα και δεν απόκτησα ποτέ. Και δεν έχω να αφήσω τίποτα σε κανέναν. Οι αγώνες μου – που έδωσα μαζί με τόσους άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες – φοιτητικοί, πολιτικοί, συνδικαλιστικοί, καλλιτεχνικοί, πολιτιστικοί, αντιπολεμικοί, αισθητικοί και δημοσιογραφικοί αποτελούν μια παρακαταθήκη. Αυτή όμως υπάρχει και στα τρία βιβλία μου

Ταξίδεψα, αγάπησα, με αγάπησαν, πάλεψα, συγκρούστηκα. Ημουν τυχερός! Σας χαιρετώ.

Στην ανακοίνωσή του το ΚΚΕ αποχαιρέτησε έναν αγωνιστή του Τύπου κι ευχόταν να υπάρξουν κι άλλοι σαν κι αυτόν.

Εκφράζουμε τη βαθιά λύπη μας για τον πρόωρο χαμό του γνωστού δημοσιογράφου Γιάννη Ε. Διακογιάννη, ενός ανθρώπου τίμιου, εργατικού και ευσυνείδητου, ενός ανθρώπου με ήθος. Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης τίμησε τη δημοσιογραφία. Αναδείχτηκε σε έναν από τους πιο επιφανείς υπηρέτες της, γιατί αναζητούσε τη μέγιστη ακρίβεια στα γεγονότα, δίχως να διστάζει μπροστά στα εμπόδια. Εργάστηκε έχοντας κλειστά τα αυτιά στις σειρήνες του πλουτισμού και του εύκολου κέρδους. Εβγαζε το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης υπήρξε άνθρωπος με ανησυχίες και γενικότερα ενδιαφέροντα. Τον απασχολούσε η ζωή των απλών ανθρώπων σε κάθε γωνιά της Γης, η αδικία σε βάρος τους, οι άδικοι πόλεμοι. Θα θυμόμαστε τις ανταποκρίσεις του από το Ιράκ, όταν οι ιμπεριαλιστές βομβάρδιζαν καίγοντας χιλιάδες αθώων. Ευχή είναι να υπάρξουν πολλοί σ’ αυτό το επάγγελμα σαν τον Γιάννη Ε. Διακογιάννη.

Δυστυχώς η ευχή αυτή δεν είναι εύκολο να γίνει πράξη. Στις μέρες μας, η έντιμη και μαχητική δημοσιογραφία είναι είδος υπό εξαφάνιση στα αστικά μέσα. Τόσο σπάνια, τόσο δύσκολο να την βρεις, σα να ψάχνεις τίμια στοιχεία στα αστικά κόμματα…