Οι ηδονοβλεψίες και οι τσιρλίντερς της ταξικής πάλης
Στην πραγματικότητα δεν είναι η ταξική πάλη που γουστάρει το αλτέρνατιβ κοινό, αλλά η αισθητική με την οποία την έχει συνδυάσει στο μυαλό του. Το συμβολικό. Ο στίχος στο τραγούδι, η εικόνα του αντάρτη με το μούσι, το riot porn. Δώσε συμβολισμό στο λαουτζίκο και πάρε του την ψυχή. Βάλε μια βόμβα σε ένα τηλεοπτικό σταθμό και όλοι θα κάνουν σαν τσιρλιντερς. Στο συμβολισμό και στην αναζήτηση ντεσπεραντισμού όλοι χειροκροτητές.
Τις προάλλες έκατσε να έχω μπροστά μου τις εξης επιλογές: Ψωμί χωρίς γλουτένη. Μαρμελάδα χωρίς ζάχαρη. Βιταμ χωρίς λακτόζη. Καφέ χωρίς καφεΐνη. Το ίδιο μπορεί να βρει κανείς σε μια σειρά άλλα όπως μπύρα χωρίς αλκοόλ, υγρό για vaporizer χωρίς νικοτίνη κτλ. Και σκεφτόμουν ότι αυτό είναι το απόλυτο μεταμοντέρνο καπιταλιστικό όνειρο. Προϊόντα που αναπαριστούν κάτι, χωρίς την ουσία.
Το ίδιο βρίσκει κανείς στις ανθρώπινες σχέσεις της εποχής μας. Φτιάχνουμε σχέσεις αλλά χωρίς τον Άλλο πραγματικά παρόντα. Φιλία εργαλειακή, σεξ με σώμα κομματιασμένο (κώλο, στήθος κτλ), έρωτας για την ιδέα του έρωτα όπως την μάθαμε στην ποπ κουλτούρα. Και άμα ψαχουλέψεις και λίγο τον Λακάν, θα βρεις σχέσεις που ο ένας αγαπάει τον άλλο όχι για το Πρόσωπο, αλλά για το ρόλο. Αγαπάς το παιδί σου όχι γιατί το ξέρεις σαν πρόσωπο αλλά γιατί είναι το παιδί σου.
Το ίδιο συμβαίνει και με ανθρώπους και οργανώσεις/χώρους που δηλώνουν επαναστάτες. Όλοι σχεδόν ορκίζονται σε μια επανάσταση για την εργατική τάξη, χωρίς την εργατική τάξη να είναι παρούσα. Δε μας νοιάζει, δε μας χρειάζεται, αρκεί να λέμε ότι δρούμε στο όνομά της. Η δράση μας δε χρειάζεται πραγματικά να την πείθει, μπορούμε να δρούμε σε μικρόκυκλους και στα τέτοια μας κιολας, το καθήκον το κάναμε. Αυτό γίνεται δε ακόμα πιο εύκολο στο μεταμοντέρνο κόσμο μας με τα echo chambers/bubbles των social media. Κάνουμε φίλους που συμφωνούν μαζί μας, δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι μιλάμε σε πολλούς και επαληθεύουμε την αλήθεια μας ανάλογα με τον αριθμό των like.
Πού θέλω να καταλήξω. Χτες πέθανε ένας εργάτης, οικοδόμος, στο όνομα μιας θρησκευτικής εταιρίας ποδοσφαίρου γιατί τον στείλαν για δουλειά μέσα στον παγετώνα. Πριν λίγες βδομάδες στο ίδιο εργοτάξιο κάναν απεργία απαιτώντας και μέτρα προστασίας. Στην απεργία αυτή, οι μπάτσοι σκάσαν για να τρομοκρατήσουν τους εργάτες, όπως και πιστοί της εταιρίας αυτής με τον τρόπο τους δράσαν σε παρόμοια κατεύθυνση. Δηλαδή, έχουμε μια περίπτωση όσο πιο καραμπινάτη επιτελεστικά μπορεί να είναι η ταξική βαρβαρότητα. Εργοδοσία, μηχανισμοί καταστολής, θρησκόληπτη αντίδραση, θάνατος, ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Θα περίμενε κανείς να γίνει πρώτο θέμα. Ομως η είδηση πέρασε αδιάφορα σχεδόν με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι περισσότεροι αδιαφόρησαν. Γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι η ταξική πάλη που γουστάρει το αλτέρνατιβ κοινό, αλλά η αισθητική με την οποία την έχει συνδυάσει στο μυαλό του. Το συμβολικό. Ο στίχος στο τραγούδι, η εικόνα του αντάρτη με το μούσι, το riot porn. Δώσε συμβολισμό στο λαουτζίκο και πάρε του την ψυχή. Βάλε μια βόμβα σε ένα τηλεοπτικό σταθμό και όλοι θα κάνουν σαν τσιρλιντερς. Στο συμβολισμό και στην αναζήτηση ντεσπεραντισμού όλοι χειροκροτητές. Στην πραγματική, αντιηρωϊκή στη πλειοψηφία της, δουλειά της ταξικής πάλης, όλοι θυμούνται ότι έχουν κάπου να πάνε.
Είμαι εδώ και κοντά μια δεκαετία “ανένταχτος”, αλλά σίγουρα είμαι μακριά από όλο αυτό. Και ανακουφισμένος. Και τραγουδάω πλέον τραγούδια σαν αυτό για να το γιορτάσω.
ΥΓ. One love στις τίμιες εξαιρέσεις,όσα και να μας χωρίζουν.
Από τον τοίχο του Drugitiz
Drugitiz
O Drugitiz ασχολείται εδώ και χρόνια κατά κύριο λόγο με τη μουσική, κυρίως σαν μουσικός παραγωγός, κυρίως στο μουσικό είδος του hiphop. Δεκαετίες τώρα ψάχνει τη θέση του στον κόσμο, όχι πάντα με μεγάλη επιτυχία. Στο μυαλό του τρέχουν διάφορα, κάποια εκ των οποίων προσπαθεί να βάλ...
Διαβάστε περισσότερα
