Ευχαριστώ που με απολύσατε – Ο ΣΚΑΙ δεν έχει Τσίπα, αλλά έχει απεργία

Όπως είναι γνωστό από χθες, οι εργαζόμενοι του ΣΚΑΙ βρίσκονται από σήμερα σε 48ωρη απεργία, μετά τη χθεσινή τρίωρη στάση εργασίας ως αντίδραση στις απολύσεις 12 συναδέλφων τους, οι οποίες φημολογείται πως θα αυξηθούν κι άλλο το επόμενο διάστημα. Σήμερα στις 12 μμ οι εργαζόμενοι συνεδριάζουν στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ για τις επόμενες κινήσεις τους, αφού η εργοδοσία του σταθμού επιμένει να μην επιτρέπει στα σωματεία την είσοδο στο χώρο εργασίας.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι οποίοι αισθάνονται περίπου … ευγνώμονες για την απόλυσή τους. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνει κανείς από την ανάρτηση της Σοφίας Τσίπα, που απολύθηκε χθες μετά από 10 χρόνια στο σταθμό. Η εν λόγω δημοσιογράφος, έγραψε στο fb ότι ο “έρωτας ήταν το ΣΚΑΙ”, αναπολώντας στιγμές από την επαγγελματική της πορεία στο κανάλι και κλείνοντας με ένα κρεσέντο που μπορεί να συνοψιστεί σε “Ευχαριστώ που με απολύσατε”:

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σκάι για όλα αυτά τα χρόνια. 
Ένα μεγάλο ευχαριστώ ακόμη και για αυτό…το σημερινό «pushάρισμα» που δυσκολευόμουν από μόνη μου να τολμήσω.. (αλλά ευτυχώς η άγια εργοδοσία με βοήθησε να μη βαλτώσω)
Οι μέρες που έρχονται είμαι σίγουρη πως θα είναι καλύτερες…».

Δεν ξέρω πού εδράζεται η αισιοδοξία της η κυρία Τσίπα. Πιθανόν πιστεύει ότι δίνοντας όρκους πίστης στην ιδιοκτησία του σταθμού, εκείνη κάποια στιγμή θα την ξαναπροτιμήσει – λέγεται εξάλλου πως ο Γιάννης Αλαφούζος έχει νέο μιντιακό εγχείρημα στα σκαριά -, ή τουλάχιστον θα την προσλάβει κάποιος άλλος εργοδότης του χώρου, ο οποίος είναι γεμάτος “Αλαφούζους”, που μόνο σε αποχρώσεις (πολιτικές και επιχειρηματικές) διαφέρουν μεταξύ τους.

Η τύχη της δημοσιογράφου μου είναι άγνωστη και αδιάφορη, γενικός κανόνας είναι πάντως πως όσο μεγάλη έκκριση σιέλου κι αν έχει κανείς σε κάποιο χώρο εργασίας, πάντα υπάρχει εκείνος που θα παράγει περισσότερο, ενώ και η αυξημένη ευλυγισία της σπονδυλικής στήλης δεν προστατεύει εσαεί από κατάγματα. Επίσης δεν αρκεί να έχεις το όνομα (ή έστω το επίθετο) για να έχεις και τη χάρη.

Οι εθελόδουλοι ύμνοι της εν λόγω απολυμένης δυσκολεύουν είναι η αλήθεια ακόμα περισσότερο την ήδη περιορισμένη διάθεση αλληλεγγύης αρκετών συμπολιτών μας στην απεργία του σταθμού. Από τη μια είναι κατανοητή η αρνητική αυτή προδιάθεση, δεδομένου όχι μόνο του προπαγανδιστικού ρόλου του σταθμού – αυτό από μόνο του δε λέει και τόσα πολλά, καθώς όλοι ανεξαιρέτως οι σταθμοί υπηρετούν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους, ή της κυβέρνησης, αν μιλάμε για την ΕΡΤ – , αλλά και του επανειλημμένου ιστορικού απεργοσπασίας των εργαζόμενων, προφανώς κατόπιν πίεσης από την εργοδοσία (για κάποιους τουλάχιστον, αφού είμαστε βέβαιοι πως άλλοι έσπαγαν τις απεργίες ενθουσιωδώς).

Το να είναι όμως κανείς δεξιός και νεοφιλελεύθερος (ενδεχομένως, μια και αγνοώ προφανώς τις πεποιθήσεις του συνόλου των εργαζομένων ή έστω των δημοσιογράφων μόνο) ή να έχει υπάρξει απεργοσπάστης, δεν του στερεί το δικαίωμα να προασπίζεται τη θέση εργασίας του ή να δείχνει αλληλεγγύη στους απολυμένους συναδέλφους του, ακόμα κι αν κάποιοι από αυτούς δείχνουν να μην τη θέλουν. Δεν ξέρω αν οι εργαζόμενοι αλλάξουν μυαλά από τον τρόπο συμπεριφοράς της εργοδοσίας κι αν σταματήσουν να ευθυγραμμίζονται με την ιδιοκτησία στο βαθμό που έκαναν ως τώρα. Πιθανότατα όχι. Έκαναν όμως ένα πρώτο αυτονόητο μεν, σημαντικό δε βήμα. Σε κάθε περίπτωση η αλληλεγγύη σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χρειάζεται όρους και προϋποθέσεις. Εξάλλου, όσο κάποιοι επιμένουν να μη “βγάζουν συμπεράσματα”, έρχεται η ζωή και τα βγάζει γι’ αυτούς.