Το Πρώτο Θέμα και ο Ζαχαριάδης – Όταν “Αντικείμενό” σου είναι η Αντι – ΚΚΕ προπαγάνδα

Την περασμένη Κυριακή το Πρώτο Θέμα κυκλοφόρησε με μια μάλλον ασυνήθιστη για τα δεδομένα της εφημερίδας προσφορά. Πρόκειται για το μυθιστόρημα του Φρέντυ Γερμανού “Το αντικείμενο” που κυκλοφόρησε το 2000, μετά το θάνατο του δημοσιογράφου και συγγραφέα και πραγματεύεται τη ζωή του ιστορικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Το βιβλίο αυτό αξίζει ανάγνωσης κυρίως για το τελευταίο μέρος του, που είναι μια συγκλονιστική από κάθε άποψη μαρτυρία της Ρούλας Κουκούλου, δεύτερης συζύγου του Ζαχαριάδη, που ως γνωστόν τον είχε αποκηρύξει από κομματική πειθαρχία μετά την καθαίρεσή και διαγραφή. Σε ό,τι αφορά το ημιτελές – λόγω θανάτου του συγγραφέα – καθαρά μυθιστορηματικού μέρους, σε ένα υποψιασμένο κοινό ίσως να φανεί ακόμα και διασκεδαστικό. Ο συνδυασμός ιστορικού άρλεκιν , που περιλαμβάνει μεταξύ παθιασμένο σεξ με σατανικές καθηγήτριες στην ΚΟΥΤΒ και καφενειακής προπαγάνδας για το “σταλινισμό”, τις εσωκομματικές “εκκαθαρίσεις”, το “λάθος” του εμφυλίου κλπ το καθιστά μάλλον ένοχη απόλαυση, παρά σοβαρό αντίπαλο. Σε κάθε περίπτωση όμως, το ΠΘ δεν απευθύνεται σε κομμουνιστές ή συμπαθούντες, το αντίθετο θα λέγαμε. Στο δεξιό ως χρυσαυγιτίζον κοινό του απλά ενισχύει το αντικομμουνιστικό μίσος και τα στερεότυπα που είχαν ήδη στο μυαλό τους, εξοπλίζοντάς τους με “επιχειρήματα”, ενώ στους απολίτικους αναγνώστες μπολιάζει αυτά ακριβώς τα στοιχεία με έναν “ευχάριστο” και “ανάλαφρο τρόπο”. Υπό αυτό και μόνο το πρίσμα έχει αξία η αναδημοσίευση της κριτικής του Μάκη Μαΐλη στο Ριζοσπάστη από τον καιρό που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το βιβλίο, που απαντά στην προπαγάνδα του βιβλίου και καταδεικνύει τη σαθρότητα τόσο του πολιτικού σκεπτικού, όσο και πολλών από τα συμβάντα που εξιστορούνται, που ξεπερνούν την ποιητική αδεία που δικαιολογείται σε έργα μυθοπλασίας.

Διαβάζοντας κανείς λοιπόν το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού για τον Νίκο Ζαχαριάδη, για το ΚΚΕ, στην ουσία, αναρωτιέται: Μα είναι δυνατό να γράφονται τέτοια πράγματα; Κι είναι δυνατό, τούτο το λιβελογράφημα, να παρουσιάζεται στο αναγνωστικό κοινό ως έργο αξίας; Και μάλιστα ν’ αποκαλείται «κύκνειο άσμα» του συγγραφέα;

Κι όμως, αποδείχνεται και πάλι, ότι όλα είναι δυνατό να συμβούν. Και το άσπρο να παρουσιάζεται ως μαύρο, με περισσή ευκολία. Και η ιστοριογραφία ν’ αντικαθίσταται από ιστορίες… γι’ αγρίους. Και, στον επί 25 χρόνια Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, ν’ αποδίδονται πράξεις, που ταιριάζουν μόνο σε άτομα κατώτατης υποστάθμης! Και το ΚΚΣΕ και το ΚΚΕ να περιγράφονται από τον Φρ. Γερμανό, περίπου ως άντρο δολοφόνων!

Τα λέμε αυτά, γιατί στο βιβλίο του Φρ. Γερμανού ο Ζαχαριάδης παρουσιάζεται ως συμμέτοχος σε δολοφονία Σοβιετικού συντρόφου, ως χαφιές και ως κοινός εκβιαστής!! Ο Στάλιν, ως δολοφόνος και μηχανορράφος, σαν εκείνους που είχε η Αυλή της βυζαντινής Αυτοκρατορίας: «Η περίπτωση θύμιζε την Ελισάβετ της Αγγλίας, που, όταν πριν από δυο αιώνες τη δυσαρεστούσε ένας υπήκοός της, έλεγε: «Αυτός ο άνθρωπος δε με διασκεδάζει!» Και του ‘παιρναν το κεφάλι»! (σελ. 98). Και για τον Ζαχαριάδη: «Πήρε στο τηλέφωνο τη Χωροφυλακή της Θεσσαλονίκης: «Εχω πληροφορίες για μια επικίνδυνη νεαρή κομμουνίστρια. Αν ψάξετε στα χαρτιά της, θα βρείτε την κομματική της ταυτότητα. Ισως και παράνομες προκηρύξεις κι άλλο υλικό. Τι πράγμα; Οχι, δε χρειάζεται να ξέρετε τ’ όνομά μου»! (σελ. 86).

1.Πρέπει να εξαιρεθεί από την υπόλοιπη «ποιότητα» του βιβλίου, το τμήμα των τελευταίων 30 σελίδων, που αφορά στα λεγόμενα της Ρούλας Κουκούλου. Η Ρούλα Κουκούλου είχε δώσει συνέντευξη στον Φρ. Γερμανό, πριν από χρόνια, για τη ζωή της με τον Ν. Ζαχαριάδη. Ενα μέρος των αφηγήσεών της παρατίθεται στο βιβλίο.

Στην αφήγηση της Ρούλας Κουκούλου ο Ζαχαριάδης περιγράφεται ολόπλευρα. Με τα πολλά «συν», που χαρακτήριζαν την προσωπικότητά του, αλλά και με τα αρνητικά του. Για τα πνευματικά ενδιαφέροντα που είχε και την καταπληκτική αντοχή του. Κι ας μη μας πουν, ότι η Ρούλα Κουκούλου δεν ήταν αντικειμενική, ενώ ο Φρ. Γερμανός ήταν! Γιατί ο Φρ. Γερμανός, κι αν ακόμα θα ήθελε, δεν μπορούσε να ήταν αντικειμενικός, πέρα από άλλους λόγους, εξαιτίας και της ιδεολογικής και μεθοδολογικής του προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων. Από τη μεθοδολογική προσέγγιση που κάνει, φαίνεται καθαρά στα βιβλία του, ότι τη γενική πορεία της ιστορικής κίνησης την αντιλαμβανόταν μ’ έναν αστείο τρόπο, ως προϊόν ασήμαντων στην ιστορία συμβάντων ή ως αποτέλεσμα δευτερεύουσας σημασίας γεγονότων. Για παράδειγμα, θεωρούσε, ότι αν ο Θοδ. Δεληγιάννης και η Σοφία Τρικούπη (αδελφή του Χαρίλαου) είχαν παντρευτεί, ίσως να είχε αλλάξει η ιστορική πορεία της χώρας, αφού σε τέτοια περίπτωση οι αιώνιοι εχθροί (Θοδ. Δεληγιάννης και Χαρ. Τρικούπης) θα είχαν συμφιλιωθεί! (Βλέπε: Φρ. Γερμανού: «Γυναίκα από βελούδο»). Ή, ότι ο Ζαχαριάδης πρωτοστάτησε στην απόφαση για τον ένοπλο αγώνα από ένα πείσμα! Ο Φρ. Γερμανός, λοιπόν, αγνοούσε ή παραγνώριζε τους νόμους της ιστορικής κίνησης, το ρόλο που παίζει η ταξική πάλη, το ρόλο των λαϊκών δυνάμεων, αλλά και την πραγματική συμβολή της προσωπικότητας στο ιστορικό γίγνεσθαι.

2. Το γεγονός, ότι το βιβλίο του Φρ. Γερμανού είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, όπως λέει, σε καμιά περίπτωση δε δικαιολογεί το συγγραφέα να φαντάζεται γεγονότα, μέσω των οποίων διασύρονται πρόσωπα και κομμουνιστικά κόμματα. Τέτοιος διασυρμός επιχειρείται, για παράδειγμα, με την εκτεταμένη αναφορά του σε κάποια Λουντμίλα Μιλόβα, καθηγήτρια στην ΚΟΥΤΒ (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής, στη Μόσχα), η οποία δολοφόνησε φύλακα της Σχολής και σε συνέχεια τον πέταξε – μαζί με τον Ζαχαριάδη – στο ποτάμι και τον εξαφάνισαν, αλλά και με το ότι αυτή η καθηγήτρια ρύθμιζε σχεδόν τα πάντα (!) στο Κρεμλίνο, χάρη στις επιδόσεις της στα κρεβάτια των ηγετών της Σοβιετικής Ενωσης! Αυτές είναι μερικές από τις γελοιότητες του βιβλίου. Κι ίσως το καλύτερο είναι, να γελάει κανείς με τέτοιες μπουρδολογίες…

Κατά τον Φρ. Γερμανό, ο στόχος του Ζαχαριάδη ήταν να γίνει αρχηγός του ΚΚΕ. Και για να το πετύχει αυτό, φρόντισε να δημιουργήσει δεσμούς με το Κρεμλίνο! Οντας, όμως, νέος ακόμα, και μη έχοντας τότε (πριν ακόμα γνωρίσει τον Στάλιν) άλλες δυνατότητες, στράφηκε, που αλλού; Στη Λουντμίλα Μιλόβα! Η οποία, τον προώθησε… «Με τη Λουντμίλα ένιωθε σαν ν’ ακουμπάει σ’ έναν βράχο…» (σελ. 68).

Εχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με κουτσομπολιά επιπέδου πεζοδρομίου, όσον αφορά στις διεθνείς σχέσεις του ΚΚΕ στην «Κομμουνιστική Διεθνή» και στην… «εξάρτησή» του από ξένα κέντρα!..

3. Στα πολιτικά γεγονότα (Δεκέμβρης 1944, εμφύλιος, κατάσταση στο ΚΚΣΕ κλπ), ο Φρ. Γερμανός υιοθετεί στο βιβλίο του αβίαστα όλα τα επιχειρήματα της αντίπαλης προς το κομμουνιστικό κίνημα προπαγάνδας, με αντικομμουνιστική «γλαφυρότητα», με πικρόχολα σχόλια, αστήρικτους ισχυρισμούς και μονομέρειες, αλλά και έχοντας άγνοια πραγματικών γεγονότων, όπως π.χ. όταν κάνει αναφορά στον Μπουχάριν, ότι είχε αποκαλέσει τον Κ. Μαρξ πράκτορα! (Προφανώς τον μπέρδεψε με τον Μπακούνιν, θεωρητικό του αναρχισμού, που ήταν σύγχρονος του Μαρξ, είχε συγκρουστεί μαζί του και τον είχε συκοφαντήσει. Ο Μπουχάριν γεννήθηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Μαρξ… Και δεν είχε τέτοια γνώμη για τον Μαρξ…).

Ταυτόχρονα, ο Φρέντυ Γερμανός υιοθέτησε στο βιβλίο του και τα πιο αντικομμουνιστικά κλισέ των παλιών «κομμουνιστοφάγων». Δημιουργώντας μια στιχομυθία ανάμεσα στο Θάνατο και στον Ζαχαριάδη, λίγο πριν ο Ζαχαριάδης αυτοκτονήσει, βάζει τον Θάνατο να του λέει: «Τα ρίχνεις όλα στους άλλους και δεν παραδέχεσαι ότι κλότσησες μια ολόκληρη χώρα σ’ ένα ποτάμι με αίμα!»!! «Εκανα μια επανάσταση», είπε ο γέρος. «Για το λαό και το Κόμμα». «Τρίχες!» είπε ο Θάνατος! (σελ. 24). Και σε άλλο σημείο: «Το Κόμμα όμως ήταν ένα σκοτεινό γραφείο, με μια σφραγίδα που εξόντωνε συντρόφους και τους έστελνε φυλακές και εξορίες» (σελ. 22), γράφει ο ίδιος ο Φρ. Γερμανός!..