Γιάννης Δελής: “Θα έχω κι ένα σουβενίρ για να θυμάμαι την Πρώτη Φορά Αριστερά…”

Ο Γιάννης Δελής, ο εκπαιδευτικός και βουλευτής του ΚΚΕ που τραυματίστηκε και κινδύνεψε να χάσει την ακοή του απ’ την άγρια επίθεση των ΜΑΤ την περασμένη Παρασκευή έξω από το Υπουργείο Παιδείας, γράφει ένα μικρό χρονικό των γεγονότων εκείνης της ημέρας και αναφέρεται στην απρόκλητη και πισώπλατη δολοφονική ενέργεια των δυνάμεων καταστολής. Στην επικοινωνία που είχαμε, σημείωσε μάλιστα μεταξύ σοβαρού και αστείου, για το πρόβλημα που έχει μείνει στην ακοή του, από το ένα αυτί πως… “θα έχω κι ένα σουβενίρ, για να θυμάμαι την Πρώτη Φορά Αριστερά…”

Ακολουθεί το σύντομο χρονικό.

Ήταν γύρω στις 3 το μεσημέρι της Παρασκευής 11 Γενάρη όταν η μαζικότατη πορεία των εκπαιδευτικών έφτανε στη συμβολή της Βασιλίσσης Σοφίας με την Ηρώδου του Αττικού.

Την ίδια μέρα, λίγο νωρίτερα, ολοκληρωνόταν στην Επιτροπή της Βουλής η συζήτηση του νομοσχεδίου, στο οποίο μπήκε και η τροπολογία του ΥΠΕΘ για το σύστημα πρόσληψης εκπαιδευτικών.

Ένα σύστημα ανακύκλωσης της ανεργίας των εκπαιδευτικών και ανοιχτής κοροϊδίας προς όλους τους, μιας και ο πραγματικός αριθμός των διορισμών που καλύπτει το κονδύλι του προϋπολογισμού για το 2019 αφορά μόνο σε 4.500 προσλήψεις, δηλαδή, πολύ πολύ κάτω, ακόμα και από τις ανάγκες έτσι όπως τις μετράει το υπουργείο.

Πρόκειται για σταγόνες διορισμών στην έρημο των ελλείψεων μόνιμων εκπαιδευτικών από τα σχολεία, μια έρημος που ολοένα και απλώνεται.

Δίκαιος ο αγώνας, λοιπόν, για το μόνο αίτημα που συνενώνει τους συμβασιούχους εκπαιδευτικούς, τη μονιμοποίηση όλων τους τώρα και ταυτόχρονα τη διεκδίκηση μείωσης της αναλογίας μαθητών ανά τμήμα που απαντά στην αγωνία και των νέων εκπαιδευτικών.

Η εκπαιδευτική πορεία, λοιπόν, της Παρασκευής, κατευθύνεται στο Μέγαρο Μαξίμου, ανακόπτεται, όμως, από ένα μεγάλο φραγμό από κλούβες των ΜΑΤ, τα οποία διαμηνύουν στους διαδηλωτές ότι δεν περνάνε με τίποτα.

Πολύ γρήγορα την απαγόρευσή τους αυτή την κάνουν πράξη με γενικευμένη χρήση χημικών, αλλά και χειροβομβίδων κρότου και λάμψης.

Αυτές οι χειροβομβίδες, μάλιστα, ρίχνονται, όχι όπως συνήθως, παραδίπλα από τους διαδηλωτές, αλλά στα τυφλά, μέσα στο πλήθος το οποίο εκείνη τη στιγμή, μάλιστα, οπισθοχωρεί προκειμένου να αποφύγει την ασφυξία των χημικών.

Πρόκειται για απρόκλητη δολοφονική ενέργεια και μάλιστα πισώπλατη!

Μια τέτοια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης σκάει ακριβώς πάνω στο αριστερό μου χέρι, προκαλώντας έγκαυμα σ’ αυτό καθώς και ρήξη τυμπάνου και καταστροφή τμήματος του ακουστικού νεύρου στο αριστερό μου αφτί (αριστερή κυβέρνηση έχουμε, μην το ξεχνάμε) που σημαίνει απώλεια ακοής ορισμένου ακουστικού φάσματος.

Δίπλα μου, η Θ. Δριμάλα, με αιμορραγία στο κεφάλι από ρίψη αντικειμένου από τα ΜΑΤ, βρίσκεται στο έδαφος για τις πρώτες βοήθειες.

Μετά από λίγη ώρα έγινε η διακομιδή και των δυο μας στον Ευαγγελισμό όπου και εγώ νοσηλεύτηκα μέχρι το βράδυ της άλλης μέρας.

Συμπέρασμα: η καταστολή είναι πάντα εδώ και δυναμώνει όσο δυναμώνει η αντιλαϊκή πολιτική.

Απάντηση: Είναι γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι με το μαστίγιό της θα καταφέρουν να εμποδίσουν το λαϊκό κίνημα και το δίκιο του.

 Γ. ΔΕΛΗΣ