Για τη μακεδονική εθνότητα

Λάβαμε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και δημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο που μας έστειλε ένας φίλος αναγνώστης της Κατιούσα για το Μακεδονικό και ευρύτερα το εθνικκό ζήτημα στις σύγχρονες συνθήκες από τη σκοπιά του κομμουνιστικού κινήματος.

Στα μεταπολεμικά χρόνια οι κομμουνιστές αντιμετώπιζαν τη λύση του εθνικού ζητήματος σαν ένα μέσο για το σοσιαλισμό. Η γραμμή αυτή ήταν μετεξέλιξη της στρατηγικής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ήταν δηλαδή βασισμένη στη στρατηγική των σταδίων.

Η αποκατάσταση της λενινιστικής στρατηγικής απαιτεί αλλαγή γραμμής και σε αυτό το ζήτημα. Για να έρθει η σχέση εθνικού ζητήματος-σοσιαλισμού ξανά με το κεφάλι πάνω και με τα πόδια κάτω. Ο σοσιαλισμός είναι το μέσο και η προϋπόθεση για την επίλυση του εθνικού ζητήματος. Και όχι το αντίθετο.

Τα κείμενα του Λένιν και του Στάλιν μιλούν για το εθνικό ζήτημα πάντα με αυτή την προϋπόθεση. Ποια εξουσία θα αναλάβει να το διαχειριστεί και να το λύσει. Ακόμα και η 5η ολομέλεια και τα κείμενα του Ζαχαριάδη σε τέτοια βάση το βάζουν.

Η ιστορία έδειξε ότι όταν η αστική εξουσία αναλαμβάνει να λύσει το εθνικό ζήτημα, η μόνη λύση που ξέρει να φέρνει είναι βουτηγμένη στο αίμα, στην καταπίεση και στην αδικία. Ανεξάρτητα για ποιο έθνος μιλάμε, ποιος θα διαχειριστεί το πρόβλημα της υπόστασής του και πώς θα το επιλύσει, το μόνο σίγουρο είναι το αποτέλεσμα ότι όλοι οι λαοί θα βγουν χαμένοι, ακόμα και οι “νικητές”, ενώ οι καπιταλιστές θα εδραιώσουν την εξουσία τους.

Στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής εξουσίας ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός, η καλλιέργεια της γλώσσας και της κουλτούρας, θα αντιμετωπιστούν με γνώμονα το κοινό συμφέρον όλων των λαών. Όποια κι αν είναι η επικράτεια του κράτους αυτής της λαϊκής εξουσίας, όποια σημερινά αστικά κράτη ή κομμάτια τους κι αν περιλαμβάνει.

Η ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά δεν ανήκει σε κανέναν. Η αστική τάξη είναι αυτή που προσπαθεί να τα ιδιοποιηθεί για να βγει κερδισμένη και ανάλογα με το συμφέρον της μπορεί τη μια μέρα να διεκδικεί και την άλλη να ξεπουλάει. Κανένας εργαζόμενος δεν έχει ανάγκη να συνδέσει την ύπαρξή του με αρχαίους πολιτισμούς.

Η στάση ενός ΚΚ που δρα σε ένα καπιταλιστικό κράτος πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Δεν αναλαμβάνει καμία απολύτως ευθύνη να διαχειριστεί κανένα ζήτημα που θέτει συγκυριακά η κάθε αστική τάξη ανάλογα πώς την βολεύει. Είτε πρόκειται για εσωτερικό ζήτημα όπως η ανάληψη κυβερνητικής θέσης για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης, είτε για ζήτημα εξωτερικής πολιτικής όπως οι σχέσεις με άλλες αστικές κρατικές οντότητες και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Κοινό συμφέρον όλων των λαών είναι η πάλη για την κομμουνιστική επανάσταση, για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής εξουσίας. Ο κάθε λαός στην χώρα του και χωρίς να έχει καμία σημασία ποια είναι η χώρα και πώς ονομάζεται.

Ο εργάτης που γεννήθηκε, ζει και δουλεύει σε κάποιο βαλκανικό καπιταλιστικό κράτος δέχεται την ίδια εκμετάλλευση όποιο εθνικό όνομα κι αν του δώσουν σήμερα ή αύριο. Σλαβομακεδόνας, Βορειομακεδόνας, Νεομακεδόνας, Σκοπιανός, Βούλγαρος. Αλλά και Έλληνας, Αλβανός, Σέρβος. Όταν η αστική τάξη που τον εξουσιάζει αποφασίσει να κερδίσει νέες αγορές, θα τον κάνει τροφή για τα κανόνια της.

Καμία ιστορική αδικία δεν μπορεί να διορθωθεί στον καπιταλισμό. Όποια ψευτοδιόρθωση και αν γίνει, θα γίνει προκαλώντας άλλες αδικίες.

Εάν στην επικράτεια μιας σοσιαλιστικής χώρας υπάρχει μια πληθυσμιακή ομάδα που θεωρεί ότι αποτελεί αυτόνομη εθνότητα, εφόσον πληρούνται τα κριτήρια, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να αυτοπροσδιοριστεί όπως θέλει, να μιλήσει τη γλώσσα της, να φτιάξει κοινωνικούς θεσμούς (πάντα στα πλαίσια της εργατικής σοσιαλιστικής εξουσίας) να εκφράζεται πολιτιστικά, να καλλιεργεί την ιδιαίτερη κουλτούρα της. Κανένας λαϊκός πολιτισμός δεν έρχεται σε σύγκρουση με άλλους λαϊκούς πολιτισμούς, παρά μόνο όταν χειραγωγείται από την αστική τάξη, μόνο που τότε παύει πια να είναι λαϊκός.

Σε ένα υποθετικό σοσιαλιστικό κράτος που θα περιλάμβανε τα εδάφη της σημερινής Ελλάδας, Βουλγαρίας, πΓΔΜ-Βόρειας Μακεδονίας κτλ ή μέρος τους, δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα εάν μια μερίδα του πληθυσμού αισθάνεται πως δεν καλύπτεται από καμία πολιτισμική ταυτότητα (βουλγάρικη, σέρβικη, ελληνική) και επιθυμεί να καλλιεργήσει τη δικιά της. Θα μπορούσε να ονομαστεί σλαβομακεδονική, νεομακεδονική, βορειομακεδονική, ή όπως αλλιώς θέλει. Αυτό προϋποθέτει φυσικά ότι θα είναι γνήσια λαϊκή εργατική έκφραση και όχι συγκαλυμμένος εθνικισμός από υπολείμματα μιας αστικής τάξης που προσπαθεί να προκαλέσει διάσπαση, απόσχιση και καπιταλιστική παλινόρθωση.

Το ερώτημα αν υπάρχει ή δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος είναι ένα ερώτημα διασπαστικό. Είναι αποπροσανατολιστικό και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Το ερώτημα το βάζουν οι αστικές τάξεις με σκοπό να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, η καθεμιά από την μπάντα της. Το καθήκον της εργατικής τάξης κάθε χώρας είναι να παλέψει για την εργατική εξουσία. Ενάντια στην εξουσία της αστικής τάξης (της δικιάς της ή της γειτονικής) και ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και λυκοσυμμαχίες ΝΑΤΟ, ΕΕ.

– Ταϊβανέζος