Η σύγχρονη εξορία (Ή, αλλιώς, “στα λόγια του Κώστα Καζάκου”)

Έχοντας βιώσει προσωπικές αποτυχίες, το σκοτεινό μέλλον για τη νεολαία, την αναδουλειά, τη μιζέρια, οι νέοι προσφεύγουν σε «γυαλιστερούς παραδείσους με χαμηλό επιτόκιο για Έλληνες επιχειρηματίες και θέσεις δουλειάς για Έλληνες εργα(τες)ζόμενους» – αποχυμωτές των πιο άθλιων τμημάτων του καπιταλιστικού συστήματος – για τα προς το ζην, την ανώτερη μόρφωση, επαγγελματική εξέλιξη, την προστασία των ανθρώπων τους που μένει πίσω.

Οι απώλειες – αμέτρητες! Τόσο σε οικονομικά, και στην προσωπική ζωή, όσο και σε όλες τις σφαίρες της έκφρασης της ανθρώπινης συνείδησης, σε σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα που περιβάλλει τόσο το άτομο, όσο και τη νεολαία, και την κοινωνία σαν ολότητες.

Δεχτήκαμε να γίνουμε βίδες και να βιδωθούμε (στην Αγγλική, η λέξη “screw” έχει διττή σημασία…) στους μεντεσέδες των συνδετήρων των χρημάτων τους, να μαθαίνουμε το τι αφήσαμε πίσω μέσα από τηγανητά άρθρα σε λάδι υποταγής* με γαρνιτούρα αντικομμουνισμό για την κομμουνίστρια Φρίντα Κάλο (Drugitiz έγραψες, μεγάλε!!!) και να επιβιώνουμε στις ζούγκλες των συμφερόντων τους, καλύτερα απ’ τον Μπο (ή όπως το λένε το παλικάρι) στο Survivor.

«Παρατηρούμε» την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση από «πρώτο χέρι». Γιατί από πρώτο χέρι; Γιατί μας έχουν «βιδώσει» τόσα χρόνια την ιδέα ότι η Ελλάδα δεν είναι ολοκληρωμένη Ευρωπαϊκή χώρα. Τα εισαγωγικά, σαφώς, προσδίδουν ειρωνεία, παρά κάποιο βαθύτερο νόημα, αφού και στην Ελλάδα αυτό παρατηρούμε. Κάπου εκεί στην παρατήρησή μας ακούγεται η «Ωδή στη χαρά» και βλέπουμε τον Ντίνκο Βάλεβ να κυνηγάει πρόσφυγες με τεθωρακισμένο, γιατί βλέπεις οι πρόσφυγες είναι τζιχαντιστές και δε χωράνε ούτε στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ούτε σαφώς στα χώματα του Κρουμ.

Έχουν όμως θέση:

-οι μισθοί των 480 λέβα (246 ευρώ).

-οι συντάξεις των 180 λέβα (λίγο πολύ 93 ευρώ).

-τα 60 λέβα (30 ευρώ) για μικροεπέμβαση στο νοσοκομείο και τα

-400-2.000 λέβα/έτος για ανώτατη εκπαίδευση σε κρατικό ΑΕΙ.

-Επίσης, πολλά άλλα αντίστοιχα.

Αυτά είναι για επενδύσεις κι ανάπτυξη.

Περνάμε τη ζωή μας εδώ πάνω, είτε σπουδάζοντας, είτε δουλεύοντας, είτε και τα δύο. Βιώνουμε ρατσισμό απ’ τα καθυστερημένα πολιτικώς στοιχεία της «φιλόξενης» χώρας, βιώνουμε ρατσισμό κι απ’ τα καθυστερημένα πολιτικώς στοιχεία και της δικής μας, βιώνουμε ρατσισμό και απ’ όσους έφυγαν αλλά δόθηκαν ψυχή τε και σώματι στα πιο μαύρα και λερά κομμάτια αυτού του μηχανισμού.

Και στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του Καζάκου. Λέει ότι είναι προδοσία η φυγή έξω. Μα δε θα μπορούσε να είναι πιο σωστός!

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ! Είναι μια πραγματική προδοσία, ένας εξανδραποδισμός! Όχι όμως δική μας! Προδοσία είναι να σε διώχνει η χώρα σου έξω! Προδοσία είναι να γυρνάς στα εδάφη σου και να σε βλέπουν άνθρωποι δικοί σου σαν ξένο! Εξανδραποδισμός είναι να φεύγει ο ανθός του λαού και της νεολαίας και να γυρεύει μέλλοντα σε εξορίες! Αυτή είναι εξάλλου η σύγχρονη, η δικιά μας εξορία και γι’ αυτήν την προδοσία φταίνε όσοι πήραν το μέλλον απ’ τα χέρια μας.

Σε μια παρένθεση θέλω να τονίσω, ότι γι’ αυτήν την αλήθεια που είπε, δέχτηκε σφοδρή και άδικη κριτική ο αγαπημένος μας ηθοποιός.

Δεν δρέπω δάφνες απ’ τους ήρωες της Μακρονήσου, των ξερονησιών και των κάτεργων. Εκείνοι είχανε ν’ αντιμετωπίσουν το θάνατο σε άμεσο χρόνο και βγήκαν νικητές. Αρνούμαι να το κάνω αυτό! Όμως το να ζητάς ζωή όταν τριγύρω υπάρχει μιζέρια και να σε διώχνουν γι’ αυτό, είναι οστρακισμός.

Κάποιος, κάπου εκεί έξω, νομίζω καταλάβατε πού…
6ος χρόνος εξορίας
ΚΑΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ…

*ΥΓ: Συνταγή για το λάδι υποταγής θα δώσω σε επόμενο άρθρο.

Γιώργος Κόκκοτας