Είναι μία, μόνο μία, η ονειρεμένη ΣΕΒιετία…

Παλιότερα, οι αστοί δημοσιολόγοι κρατούσαν κάποια προσχήματα. Δεν έλεγαν πως η Ελλάδα έχει γίνει Σοβιετία, αλλά φοβόντουσαν το… “Λαϊκό Μέτωπο” με τους κεντρώους “συνοδοιπόρους”, που θα έπαιζαν ρόλο Κερένσκι, ένα βήμα πριν τη σοσιαλιστική επανάσταση. Τώρα μας τρολάρουν ευθέως, βαφτίζοντας την Ελλάδα σοβιετική και τους κυβερνώντες μπολσεβίκους (που ούτε ο Πολάκης δεν το πιστεύει).

Όχι πολύ παλιότερα, έγραφαν βιβλία εναλλακτικής ιστορίας, τι θα γινόταν αν νικούσε ο ΔΣΕ στον εμφύλιο, όπως το λιβελογράφημα “πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος” του Δ. Φύσσα, που δε σεβάστηκε ούτε καν το Γιάννη Ρίτσο.
Κρίμα που δεν πρόλαβε να μάθει κι αυτός πως τελικά οι κομμουνιστές νίκησαν τότε, κι αυτά που γράφει δεν είναι φαντασία, αλλά πραγματικότητα.

Οι αστοί δημοσιολόγοι ξαναγράφουν την ιστορία, όχι απλά για να την διαστρεβλώσουν, από τη σκοπιά των νικητών, αλλά για να την γυρίσουν ανάποδα, και να μας πουν πως τελικά… νικήσαμε. Κρίμα που δεν ενημέρωσαν και εκείνο τον αποστάτη, που κακώς έγραφε το “ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι”…

Οι αστοί δημοσιολόγοι δεν ξαναγράφουν μόνο την ιστορία, αλλά και τη σύγχρονη πραγματικότητα, για να μας πουν πως ζούμε σε μια σοβιετική χώρα. Προσέξτε, δεν κινδυνεύουμε να γίνουμε (Κούβα, Βενεζουέλα, κοκ). Είμαστε ήδη! Και προφανώς κρατάμε το σοσιαλισμό σε μία χώρα, παρά την ιμπεριαλιστική περικύκλωση…

Ναι, αλλά σε ποια σοβιετική χώρα θα δούλευε διπλοβάρδια μια καθαρίστρια στα 62 της, και δε θα είχε βγει στη σύνταξη, με βαρέα κι ανθυγιεινά; Σε ποια σοβιετική χώρα υπήρχαν στρατιές ανέργων, ανασφάλιστων, πτυχιούχων που βρίσκουν τη μετανάστευση ως μόνη διέξοδο, συνταξιούχων που βρίσκονται στο όριο της επιβίωσης; Σε ποια σοβιετική χώρα είχαν διαλυμένα νοσοκομεία, ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, μνημόνια διαρκείας και μονοπώλια να στήνουν χορό κερδών και να λυμαίνονται κάθε χώρο, κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής;

Όπως λέει κι ένας σύντροφος, αυτό δεν είναι Σοβιετική, αλλά ΣΕΒιετική χώρα, όπου γίνεται ό,τι γουστάρει και υπαγορεύει ο ΣΕΒ στο πολιτικό του προσωπικό.

Πού στοχεύει λοιπόν αυτό το άρθρο, κάνοντας το άσπρο μαύρο -ή μάλλον κόκκινη, σοβιετική την κατάμαυρη πραγματικότητα που ζούμε; Μα να μας πείσει πως πρέπει να σκάψουμε κι άλλο στον πάτο του βαρελιού, για να φτάσουμε εκείνες τις χώρες όπου ηττήθηκε ο σοσιαλισμός, όπου τσακίστηκε το κομμουνιστικό κίνημα και κάθε εργατική αντίσταση, όπου πέφτει δραματικά το μέσο προσδόκιμο ζωής, και βραβεύονται οι βετεράνοι συνεργάτες των ναζί. Εξάλλου μιλάμε για έναν “επιστήμονα” που θεωρεί την επιβολή της αγοράς περίπου κάτι σαν φυσικό φαινόμενο…

Αυτό είναι το “σύγχρονο” όραμα της αστικής τάξης και των ακριβοπληρωμένων παπαγάλων της. Κι αντί για μυρωδιές από την κουζίνα της κοινωνίας του μέλλοντος, βρωμάει και ζέχνει εργασιακό μεσαίωνα και σκοταδισμό.