It’s coming home
Η Λίβερπουλ και ο ΠΑΟΚ αποτελούν δύο μύθους του ποδοσφαιρικού σύμπαντος των χωρών τους. Η πρώτη, για πολλά χρόνια προπορευόταν στις κατακτήσεις του εγχώριου πρωταθλήματος. Ο δεύτερος, προπορευόταν σε μια κατηγορία που δεν την πιάνει η στατιστική: η πιο μοιραία ομάδα της χώρας. Φέτος έχουν αρχίσει από νωρίς μια ξέφρενη παράλληλη πορεία προς την κατάκτηση του τίτλου μετά από δεκαετίες. Θα τα καταφέρουν; Θα ξορκίσουν τις κατάρες;
Η Λίβερπουλ και ο ΠΑΟΚ αποτελούν δύο μύθους του ποδοσφαιρικού σύμπαντος των χωρών τους. Η πρώτη, για πολλά χρόνια προπορευόταν στις κατακτήσεις του εγχώριου πρωταθλήματος. Ο δεύτερος, προπορευόταν σε μια κατηγορία που δεν την πιάνει η στατιστική: η πιο μοιραία ομάδα της χώρας. Φέτος και οι δύο έχουν αρχίσει από νωρίς μια ξέφρενη παράλληλη πορεία προς την κατάκτηση του τίτλου μετά από δεκαετίες. Θα τα καταφέρουν; Θα ξορκίσουν τις κατάρες;
Η Λίβερπουλ έχει να αντιμετωπίσει το κομψοτέχνημα που λέγεται ποδοσφαιρο Πεπ. Κάτι που το καλοκαίρι θα έμοιαζε με τρελό όνειρο φαίνεται τώρα ρεαλιστικός στόχος. Αυτή την ώρα βρίσκεται στο +5 και πιο έτοιμη από ποτέ να φτάσει στην κούπα. Με την καθοδήγηση του πιο συμπαθητικού ποδοσφαιρανθρώπου που κυκλοφορεί, με την επιθετική της γραμμή να κάνει γήινα αλλά υπέροχα πράγματα, παίζει θεαματικά, γρήγορα, σύγχρονα. Εκεί, στο πιο υψηλό επίπεδο στον κόσμο, ο Κλοπ έχει φτιάξει μια ομάδα που δεν σου φτάνουν 90 λεπτά να βλέπεις. Έχει στο τέρμα της έναν πραγματικά εξαιρετικό γκολκίπερ και λίγο μπροστά του εκείνον που μοιάζει τώρα να είναι ο καλύτερος αμυντικός στον κόσμο. Εκείνον που μοιάζει σαν να βγήκε από εργαστήριο, τον Ολλανδό Βάν Ντάικ. Θυσίασε κύπελλο, έπαιξε με φρένο στο Τσάμπιονς Λιγκ γιατί όλα τα σφυριά βαράνε στο Πρωτάθλημα. Αυτό που παραδοσιακά δεν μπορούσε να διεκδικήσει, όχι γιατί έχανε από τις υπόλοιπες μεγάλες αγγλικές ομάδες, αλλά γιατί χάριζε απλόχερα βαθμούς σε όλα τα «χωριά» της Premier League.
Κάτι παρόμοιο έκανε και ο ΠΑΟΚ επί δεκαετίες. Φέτος, θυσίασε τις ευρωπαϊκές βραδιές, προσφέροντας οργή και χλεύη κάθε Πέμπτη για να δίνει χαμόγελα τα Σαββατοκύριακα. Συνεχίζει μια ξέφρενη πορεία προς τον τίτλο, πορεία που ξεκίνησε πέρυσι αλλά φέτος φαίνεται να την αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη ψυχραιμία και σοβαρότητα. Ακόμα κι αν έχασε τον πιο αξιόπιστο του σκορερ, συνεχίζει να βγάζει πρωταγωνιστές από το εξαιρετικό ρόστερ που διαθέτει. Την μπαγκέτα την κρατάει ένας περίεργος τύπος, όχι και τόσο συμπαθητικός στους αντιπάλους, αλλά σίγουρα ενθουσιώδης και ικανός. Και αν η Λίβερπουλ έχει να αντιμετωπίσει το ποδόσφαιρο του Πεπ, ο ΠΑΟΚ έχει να αντιμετωπίσει όλον τον παλιό κόσμο, όλο το παλιό σύστημα που πεθαίνει, μέχρι να γεννηθεί ένα άλλο στη θέση του. Παράγκες, διαιτητοκουβέντα, ξυλοδαρμοί διαιτητών, ξένοι διαιτητές, δηλώσεις παραγόντων, υπονοούμενα και άλλα, που μόνο ποδοσφαιρικά δεν τα λες. Όμως κυρίως ο ΠΑΟΚ έχει να αντιμετωπίσει τον κακό του εαυτό. Με διαφορά το πιο αυτοκαταστροφικό σωματείο του τόπου μας. Αυτό που έχει να θυμάται πολλά… παρά λίγο. Τα πέναλτι με την Μπάγερν, η λάθος πάσα του ακατανόμαστου και τα κλάματα του Μπάνε, η ήττα από την Παναχαϊκή, τα παραλίγο πρωταθλήματα της δεκαετίας του 70′, τα παρα-Γκάλη χαμένα πρωταθλήματα στο Μπάσκετ, το δίποντο του Ιακοπίνι, η εισβολή Σαββίδη μετά το καθαρό αλλά ακυρωμένο γκολ του Βαρέλα και άλλες τόσες και τόσες στιγμές που έχουν χαραχτεί στο ΠΑΟΚτσήδικο υποσυνείδητο τόσο βαθιά, που 15 βαθμούς μπροστά να είναι ο ΠΑΟΚ 5 αγωνιστικές πριν το τέλος, οι οπαδοί του το μόνο που θα σκέφτονται θα είναι τα σενάρια με τα οποία θα το χάσουν.
Αυτά τα δύο πρωταθλήματα, αν τελικά κατακτηθούν, θα είναι μια επιστροφή των τίτλων σε δύο ναούς του ποδοσφαίρου. Από τη μια το ιστορικό Άνφιλντ. Η πιο όμορφη, η πιο ποδοσφαιρική έδρα στην Αγγλία. Εκεί που το You ‘ll never walk alone προκαλεί ρίγος σε φίλους και εχθρούς και θυμίζει ώρες-ώρες πως όσο και να το εμπορευματοποιήσουν το ρημάδι, πάντα θα υπάρχει μια ρωγμή που θα γεμίζει τις ψυχές μας με αυτό που μοιάζει πιο κοντά στο αυθεντικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη η θρυλική Τούμπα. Ένα γήπεδο ανάδελφο. Ένα ζωντανό ηφαίστειο που πρώτα καίει αυτούς που κουβαλάνε την φανέλα της ομάδας και μετά τους αντιπάλους. Ένα γήπεδο που χτίστηκε από τους πρόσφυγες οπαδούς του και έγινε μύθος εκτός των άλλων και για τον παλμό της κερκίδας, τα συνθήματα, τα ντεσιμπέλ. Ένα γήπεδο όμως, που έχει και μελανά σημεία, όπως αυτά που τελευταία κάνουν όλο και πιο συχνά την εμφάνισή τους και περιλαμβάνουν πανό και συνθήματα που προσιδιάζουν περισσότερο σε ακροδεξιές οργανώσεις παρά σε προσφυγικό σωματείο.
Αν ο ΠΑΟΚ καταφέρει να ξεπεράσει χωρίς βαθμολογικές απώλειες τα δύο ντέρμπι με ΑΕΚ και Ολυμπιακό, μάλλον θα πρέπει να αρχίσει να προετοιμάζει τη φιέστα. Αν η Λίβερπουλ καταφέρει να είναι το ίδιο σοβαρή τότε κι αυτή θα σπάσει την κατάρα και θα αποδείξει για μια ακόμα φορά γιατί θεωρείται ο ΠΑΟΚ της Αγγλίας.
Εντελώς αντικειμενικά, καλή τους επιτυχία…