Η προσελήνωση του Λουνά 9 – Όταν η ΕΣΣΔ “άγγιξε” το φεγγάρι
Από μια “πανανθρώπινη” οπτική ωστόσο, η σοβιετική επιτυχία ήταν ένα πραγματικό ορόσημο στην ιστορία της εξερεύνησης του διαστήματος, χωρίς το οποίο η άφιξη του ανθρώπου στο φεγγάρι μπορεί να καθυστερούσε πολύ ακόμα
Αν το δει κανείς από τη σκοπιά των εντυπώσεων, η προσελήνωση του Λουνά 9 ήταν ο ορισμός του “φτάνω στην πηγή χωρίς να πιω νερό”, αφού το τελικό στάδιο της “κατάκτησης” της σελήνης, η πετυχημένη επανδρωμένη αποστολή, επιτεύχθηκε τελικά από τις ΗΠΑ, οι οποίες ως τότε έβλεπαν την ΕΣΣΔ να τις προσπερνούν σε κρίσιμους σταθμούς, όπως η αποστολή τεχνητού, δορυφόρου, η πρώτη αποστολή άνδρα και γυναίκας στο διάστημα και η πρώτη πετυχημένη προσγείωση διαστημόπλοιου στην επιφάνεια της σελήνης. Από μια πιο “πανανθρώπινη” λογική ωστόσο, η σοβιετική επιτυχία ήταν ένα πραγματικό ορόσημο στην ιστορία της εξερεύνησης του διαστήματος, χωρίς το οποίο η άφιξη του ανθρώπου στο φεγγάρι μπορεί να καθυστερούσε πολύ ακόμα, καθώς μόνο τότε αποδείχτηκε ότι οι αστροναύτες/κοσμοναύτες θα μπορούσαν να επιβιώσουν μιας προσελήνωσης.
Η 3η Φλεβάρη 1966 δεν ήταν βέβαια η πρώτη μέρα κατά την οποία οι Σοβιετικοί επιχειρούσαν να στείλουν διαστημόπλοιο στη σελήνη. Οι προηγούμενες έντεκα αποστολές, ιδιαίτερα οι τρεις πρώτες, είχαν προετοιμάσει το έδαφος. Το Λουνά 1, που εκτοξεύθηκε στις 2 Γενάρη 1959, έγινε το πρώτο διαστημόπλοιο που ξέφυγε από τη βαρύτητα της γης, κατορθώνοντας να γίνει το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που μπήκε σε ηλιακή τροχιακή. Λίγους μήνες μετά, το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, το Λουνά 2 χτύπησε τη Σελήνη, ενώ το Λουνά 3 λίγες βδομάδες μετά έκανε την πρώτη περιστροφή του φεγγαριού, βγάζοντας φωτογραφίες της επιφάνειάς του.
Σοβιετικοί επιστήμονες παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της αποστολής του Λουνά 9
Το Λουνά 9 σχεδιάστηκε υπό την επίβλεψη του Σεργκέι Κορόλεφ, ο οποίος όμως πέθανε πριν την εκτόξευση, που πραγματοποιήθηκε στις 31 Γενάρη 1966 από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν. Ζύγιζε 99 κιλά και ήταν εξοπλισμένο με ειδικό σάκο για να αντέξει την προσελήνωση με 22 χλμ την ώρα. Το σκάφος ήταν ερμητικά σφραγισμένο, με ραδιοφωνικό εξοπλισμό, χρονομετρητή, σύστημα ελέγχου θέρμανσης, επιστημονικά όργανα, πηγές ενέργειας και σύστημα τηλεόρασης.
Η επιχείρηση κύλησε άψογα και στις 3 Φλεβάρη, ώρα 18.45 το διαστημόπλοιο έφτασε σε μια περιοχή γνωστή ως «Ωκεανός των καταιγίδων». Πέντε λεπτά αργότερα το Λουνά άρχισε να μεταδίδει δεδομένα στη γη και 7 ώρες αργότερα τις πρώτες εικόνες της επιφάνειας της σελήνης. Οι εικόνες από το Λουνά 9 αρχικά δε μεταδόθηκαν από τα σοβιετικά ΜΜΕ, ωστόσο οι επιστήμενος του Παρατηρητρίου Jodrell Bank στην Αγγλία παρατήρησαν πως το η μορφή συχνοτήτων που χρησιμοποιούσε το διαστημόπλοιο ήταν ίδιο με το σύστημα Radiofax που χρησιμοποιούσαν τότε διεθνώς οι εφημερίδες για τη μετάδοση εικόνων. Η εφημερίδα Daily Express κατέφτασε στο παρατηρητήριο με τον κατάλληλο εξοπλισμό, αποκωδικοποιώντας τις εικόνες που μεταδόθηκαν έτσι σε όλο τον κόσμο. Το BBC σχολίαζε τότε πως οι Σοβιετικοί είχαν χρησιμοποιήσει επίτηδες το συγκεκριμένο διεθνώς αναγνωρισμένο σύστημα, ώστε να επιτρέψουν τη “διαρροή” εικόνων από το αγγλικό παρατηρητήριο κι από εκεί σε όλο τον κόσμο.
Σοβιετικό γραμματόσημο προς τιμήν του γεγονότος
Η κομβική σημασία της αποστολής για την επιτυχία των επανδρωμένων αποστολών οφείλεται στο ότι χάρη στο Λουνά 9 επιβεβαιώθηκε ότι τα επίπεδα ακτινοβολίας στη σελήνη ήταν ανεκτά για τον ανθρώπινο οργανισμό και πως δεν υπήρχε περίπτωση διαστημόπλοιο να βυθιστεί σε σεληνιακή σκόνη μόλις ακουμπούσε την επιφάνεια του φεγγαριού. Οι αποστολές Λουνά συνεχίστηκαν για μια ακόμα δεκαετία, με τελευταία εκείνη του Λουνά 24 τον Αύγουστο του 1976, το οποίο επέστρεψε με δείγματα σεληνιακού χώματος από βάθος περίπου 2 μέτρων.
