Η επιστροφή ( ; ) του Ασώτου Τσακνή

Μια υπαρκτή τάση που αποτυπώνεται και στην εκλογική χρονιά που διανύουμε, είναι η συμπόρευση και οι δηλώσεις στήριξης στο ΚΚΕ από διάφορους πρώην Συριζαίους, που πίστεψαν στην “ελπίδα” που ευαγγελιζόταν η “Πρώτη Φορά Αριστερά”, δοκίμασαν ισχυρή απογοήτευση, όμως δεν πήγαν σπίτι τους, να ιδωτεύσουν -κι αυτό ήταν αρκετά έντιμο από μόνο του. Και τώρα, προσεγγίζουν με διάφορους τρόπους, από διάφορους δρόμους το Κόμμα, κρατώντας όποιες διαφωνίες έχουν, γιατί αναγνωρίζουν σε αυτό τη μοναδική σοβαρή εναλλακτική.

Κάθε περίπτωση έχει βέβαια τα δικά της χαρακτηριστικά κι είναι αξιοσημείωτη για τους δικούς της λόγους. Κάποιες δηλώσεις στήριξης είναι εντυπωσιακές για την τάση “αυτομαστιγώματος”, που δεν το ζητά κανείς ως προϋπόθεση, αλλά το κάνουν από μόνοι τους γιατί “ντρέπονται” για την πολιτική που στήριξαν και τα αποτελέσματά της. Άλλες περιπτώσεις είναι εντυπωσιακές, πρωτίστως για τα συγκεκριμένα ονόματα που φαίνεται να (επανα)προσεγγίζουν το Κόμμα, λόγω της θέσης και των Θέσεων που είχαν πριν…

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι από την πρόσφατη εκδήλωση της ΚΟ Καλλιτεχνών του ΚΚΕ, με το Νίκο Σοφιανό και το Γιάννη Πρωτούλη. Στο περιθώριο της εκδήλωσης και της ουσίας όσων ειπώθηκαν, καταγράφονται κάποιες παρουσίες και ανάμεσά τους ένα όνομα που προκαλεί έκπληξη -αν και δε θα συνέβαινε το ίδιο πριν από μερικά χρόνια: του Διονύση Τσακνή…

Η απόσταση από το “συνένοχο στο φόνο δε θα με έχετε“, μέχρι τη θέση του Προέδρου της ΕΡΤ κι αφού είχε προηγηθεί ένα άκομψο -το λιγότερο- κείμενο (“Εγώ ο μικροαστός”) με το οποίο φαινόταν να κόβει τις γέφυρες, ήταν πολύ σύντομη. Κι αρκετά νωπή για να ξεχαστεί, χωρίς άλλα δείγματα στην πράξη.

Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία του σε μια τέτοια εκδήλωση δε λέει τίποτα από μόνη της. Το αποδεικνύει, για παράδειγμα, κι ένα άλλο όνομα-έκπληξη, του Νίκου Ορφανού, που -αν δεν πρόκειται για συνωνυμία- είναι ο παλιός βουλευτής του Ποταμιού (αποχώρησε το 2016 καταγγέλλοντας το κόμμα ως “μαγαζάκι του Σταύρου Θεοδωράκη), τον οποίο οι πιο πολλοί τον έμαθαν από τη διαφήμιση με τον Κίτσο, αλλά λίγοι γνωρίζουν πως συμμετείχε και στο πρόσφατο σποτάκι του ΣΕΗ για τις συλλογικές συμβάσεις.

Όλοι έχουν δικαίωμα στη γνώμη και στην αλλαγή της προφανώς. Κανείς δε ζητά πιστοποιητικά κουκουέδικου φρονήματος και δηλώσεις μετανοίας -αυτά τα έκαναν άλλοι στους κομμουνιστές. Κανείς όμως δε μοιράζει συγχωροχάρτια, παρά μόνο τα ιερατεία και το Κόμμα δεν είναι τέτοιο, κόντρα στο γνωστό αστικό κλισέ. Ο καθένας γράφει μόνος τη δική του ιστορία. Και το μοναδικό “πιστοποιητικό” που χρειάζεται κανείς, το παίρνει μόνος του, στην πράξη με τους αγώνες του.

Το ΚΚΕ λέει ότι έχει μια ανοιχτή αγκαλιά και δίνει το χέρι του σε όποιον (ξανα)σηκώνεται, όσο χαμηλά κι αν έχει πέσει κατά καιρούς. Όσοι το κάνουν, έχουν θέση δίπλα του και όχι μόνο. Όσοι ψάχνουν απλώς μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να ξεπλύνουν τα κρίματά τους, ας ψάξουν αλλού καλύτερα. Έχουν γνώση οι φύλακες -και δεν περιλαμβάνω προφανώς σε αυτούς τον εαυτό μου.

Υστερόγραφο:

Πριν από μια βδομάδα, είχαμε άλλη μια περίεργη -αλλά εντελώς συμπτωματική- συνύπαρξη, σε έναν αγώνα μπάσκετ μεταξύ του Χολαργού και του Περιστερίου. Το ρεπορτάζ έλεγε πως στο κλειστό βρέθηκαν ο Νίκος Βουρλιώτης (NiVO) των Γκόιν Θρου, που είχε κάνει “πολιτικό” ντόρο καποτε, με την παρουσία του στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Κι εμένα μπήκε μέσα μου ο διάολος το Λαϊκό Στρώμα, κι αναρωτιόμουν: ποιος είναι ο πιο αριστερός…