“Τα μυαλά τους πονάνε” – Μια ανάσα από το φετινό τίτλο ο ΠΑΟΚ

Πριν το ντέρμπι, πολλοί ήταν αυτοί που πίστευαν πως ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις μεγάλες προσδοκίες και θα καταρρεύσει από το βάρος τους. Μετά το σημερινό του θρίαμβο, δεν υπάρχουν πολλοί που να πιστεύουν πως μπορεί να χάσει το φετινό τίτλο.

Έλεγαν πως δεν μπορεί μια ομάδα να πετάει τον Αύγουστο και να συνεχίσει έτσι όλη τη χρονιά. Πως δεν παίζει πολύ καλή μπάλα και πως νικάει γιατί γεννάνε και τα κοκόρια του -όπως στο Καραϊσκάκη. Πως δε θα είναι το ίδιο αποτελεσματικός χωρίς τον Πρίγιοβιτς. Πως δε θα έχει ξεπεράσει τις φοβίες και τα σύνδρομα τόσων ετών. Πως δεν μπορεί, μόλις περνάει τα Τέμπη.

Φαντάσου δηλαδή να έπαιζε καλύτερη μπάλα, να είχε ακόμα τον Πρίγιοβιτς και να μην είχε και σύνδρομα, τι θα γινόταν και πόσο άνετα θα νικούσε…

Στο γήπεδο δεν υπήρξε ποτέ κανένα ντέρμπι. Η άμυνα του Ολυμπιακού ήταν εξαφανισμένη κι η επίθεσή του εμφανίστηκε στο τελευταίο πεντάλεπτο. Ίσα-ίσα να πετύχει το γκολ της τιμής, για να μην εκπληρωθεί από την ανάποδη ο κλασικός χρησμός του Αλέφαντου “καλώς τα παιδιά, καλώς τα 3-0”. Ξαφνικά, η καλή ευρωπαϊκή πορεία μοιάζει πιο ρεαλιστικός στόχος από το πρωτάθλημα.

Ο αγώνας δεν ήταν καν “διασκεδαστικός” με όσους περίμεναν να γελάσουν με τα χάλια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μόνο κάτι πανό για τάφους (στην κυριολεξία εξάλλου, η λέξη “Τούμπα” σημαίνει αυτό ακριβώς), κάτι αγγελοπουλικά τοπία με δίχτυα, καπνούς και ομίχλη, και ένας πατροπαράδοτος τσαμπουκάς στο τέλος, έτσι για το έθιμο.

Ο ΠΑΟΚ κέρδισε χωρίς γιουρούσια και τσαμπουκάδες, με δέκα αλλοδαπούς παίκτες γύρω από τον Πασχαλάκη, και πιο Έλληνα από αυτούς το Βιερίνια, που σταμάτησε την ένταση στο τέλος -όπως είχε κάνει και πέρσι, διαφωνώντας στο “ντου” του Σαββίδη.

Σπάει τα δικά του ρεκόρ, απειλεί τις καλύτερες επιδόσεις στα χρονικά, πηγαίνει τρένο όσο κανείς άλλος στην Ευρώπη πλην της Γιουβέντους. Και έχει στρωμένο δρόμο για να πάρει αήττητος το πρωτάθλημα, για να περάσει στην ιστορία.

Άλλες χρονιές μπορεί να πνιγόταν σε μια κουταλιά νερό, να ξεθύμαινε στο πρώτο γκολ και να ερχόταν το ματς τούμπα, να τον πολιορκούσαν οι δαίμονες και το θυμικό της ομάδας. Το πιο σημαντικό είναι πως κατάφερε να νικήσει το δικό του κακό εαυτό. Και αυτός είναι ίσως ο μόνος αντίπαλος που έχει ως το τέλος.

Την ίδια ώρα, τα φιλοκυβερνητικά ακάου πανηγύριζαν την ήττα του Μαρινάκη και την “εξαγγελία” για το πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ, που λογικά θα γίνει πράξη πριν από το Μετρό στην πόλη. Αλλά τις… “πολιτικές προεκτάσεις” μπορεί να τις δούμε αύριο, ξεχωριστά.

Υστερόγραφο: το κείμενο αυτό το γράφει ένας Αρειανός. Το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σημασία, παρά μόνο για τους κολλημένους που θα σχολιάζουν “σας ξέρουμε τώρα τι είστε εκεί στην Κατιούσα” και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα. Ξεκολλήστε από την τύφλωση και χαρείτε το ποδόσφαιρο -όσο λίγο μπορείτε, στη σύγχρονη επαγγελματική εκδοχή του.