Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης – “Ό,τι χασαποσέρβικο υπήρχε το έχουν κάνει τώρα swing”

Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης : Η νέα γενιά ρεμπέτηδων μας υπόσχεται αξέχαστες νύχτες διασκέδασης.

 

Το πρώτο πράγμα που ένιωσα όταν βρέθηκα ανάμεσα τους ήταν σαν να μιλούσα με φίλους και όχι με συντευξιαζόμενους. Χαμογελαστοί, άνετοι και με μια διάχυτη ευθυμία στην ατμόσφαιρα (αν και ο Θοδωρής είχε πατερίτσες λόγω ενός ατυχήματος) δεν καταλάβαμε και οι τρεις πότε τελείωσε η συνέντευξη…

 

-Τι; Αυτό ήταν; είπε ο Αντώνης καθώς έκλεινα το κασετοφωνάκι μου. Ο ίδιος αναρωτιόταν τι θα πουν σε μια ώρα συνέντευξη πριν ξεκινήσουμε…

 

Και είπαμε πολλά… Για το αγαπημένο τους νησί την Σκόπελο, στην οποία μεγάλωσαν, για την ταβερνούλα τους που στέκει στο βράχο του Κάστρου απο το 1982, για το γνωστό πατέρα τους  στο χώρο του ρεμπέτικου Γιώργο Ξηντάρη και για την αφανή ηρωίδα μητέρα τους που τους κράτησε μόνη της σχεδόν μεγαλώνοντας τους με φροντίδα… Από γυναίκα προς γυναίκα και ελπίζω κάποτε μελλοντική μητέρα και εγώ,να ομολογήσω δημόσια, πως έκανε εξαιρετική δουλειά. Όταν μιλάμε για κύριους με ”Κ” θα μπορούσαμε να το ανταλλάξουμε με το επώνυμο ”Ξηντάρης” χωρίς υπερβολές.

 

Αναμενόμενο να μιλήσουμε για την ρεμπέτικη μουσική και την αθηναϊκή νύχτα .. Μα δεν θα καθήσω να καταγράψω ξερά το τί είπαμε και τι όχι. Τα παιδιά θα σας τα πουν καλύτερα από ποτέ.

 

Με πατέρα γνωστό ρεμπέτη είναι φυσικό να υπάρχει μουσική στο σπίτι σας προτού καν γεννηθείτε ..

 

Α : Από την αρχή, όπως το λες … Μας λένε οι γονείς μας, πως ο πατέρας, μας έπαιζε μπουζούκι όταν ήμασταν στην κοιλιά της μητέρας για να το ακούσουμε. Μετά ουσιαστικά ήμασταν απο παιδιά μέσα στα μουσικά όργανα και όλη μας η παιδική ηλικία ήταν γεμάτη απο μουσική. Δεν μπορούσαμε να ξεστρατίσουμε.

 

 

Η οικογένεια σας έσπρωξε προς τη μουσική για να συνεχίσετε την οικογενειακή παράδοση δηλαδή ;

 

Θ : Όχι, τόσο πολύ… Περισσότερο οι ίδιοι πήγαμε προς τα εκεί. Μεγαλώσαμε στην Σκόπελο και κάθε καλοκαίρι που ανοίγαμε το μαγαζί ήμασταν ανάμεσα ”στα πόδια” του πατέρα, ο οποίος έπαιζε και καλούσε και φίλους να παίξουν μαζί του. Μας άρεσε αυτή η εικόνα του καλοκαιριού με καλή παρέα να παίζουμε μουσική.

 

Α: Πατρίδα  μας τα παιδικά μας χρόνια που λέμε.. Πολύ μικροί..Θυμάμαι με τον Θοδωρή να καθόμαστε σε ένα παλιό σπίτι που είχαμε στην Σκόπελο και να παίζουμε. Δίπλα σε αυτό το σπίτι, υπήρχε μια μικρή στοά και παίζαμε με τον αδερφό μου βγάζοντας τραγούδια του Σκαρβέλη, του Κάβουρα, του Παπαϊώαννου. Ήταν σαν παιδικό παιχνίδι μεταξύ μας και μας άρεσε πάρα πολύ.

 

Στο μαγαζί σας ξεκινήσατε επαγγελματικά πρώτα  ;

 

Θ: Τα καλοκαίρια πάντα παίζαμε στο μαγαζί και με άλλους Σκοπελίτες. Έπαιζα τουμπερλέκι  και ο αδερφός μου μπαγλαμά. Κάναμε σόου..

 

Α: Έλεγε ο αδερφός μου τρία τραγούδια, αναστάτωνε το κόσμο και έφευγε..Αυτό ήταν το προσωπικό του σόου.

 

Θ: Το πραγματικό επαγγελματικό παίξιμο μας άργησε.Έγινε στην Αθήνα το 2009 στο ”Απτάλικο’.

 

Α : Επαγγελματικά ξεκίνησα προσωπικά το 2005 στα Μάνταλα στην Κυψέλη μαζί με τον πατέρα μου. Είχα έρθει σαν φοιτητής στην Αθήνα… Δεν ένιωθα διαφορετικά απο το να παίζω στην Σκόπελο γιατί είχα δει πολλές χρονιές τον πατέρα μου να δουλεύει σε μαγαζιά στην Αθήνα και μου ήταν αρκετά οικεία η εικόνα.

 

Θ: Σαν παιδιά ερχόμασταν πάντα τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς στην Αθήνα για να είμαστε μαζί με τον πατέρα μας και πάντα μας ανέβαζε μαζί του στο πάλκο να παίξουμε. Ξεκίνησαμε εγώ με κρουστά και ο αδερφος μου μπαγλαμά.

 

Θα ‘θελα να ακούσω την ιστορία του μαγαζιού στην Σκόπελο πριν προχωρήσουμε παρακάτω αν το επιθυμείτε και οι ίδιοι;

 

Α : Αυτό το μαγαζί φτιάχτηκε απο τα χέρια του πατέρα μας στην κυριολεξία το 1982 στο Καστρο της Σκοπέλου. Ονομάζεται ”Ανατολή” . Κάποτε ήταν στάβλος για τα μουλάρια και το διαμόρφωσε σε μαγαζί. Όταν ξεκίνησε ήταν μόνος του. Έπαιζε, μαγείρευε και σερβίριζε ο ίδιος. Μην φανταστείς κάτι δύσκολο… Μαυρομάτικα φασόλια, κασεράκι, ψητό ψάρι. Άφηνε το μπουζούκι και ”Πάω να γυρίσω τα ψάρια και έρχομαι”. Χαλαρή κατάσταση εντελώς…

 

 

Ικαριώτικη φάση.. Μου ακούγεται πολύ όμορφο όμως.. Χωρίς άγχος ..

 

Α : Σιγά σιγά άλλαξε. Διαμορφώθηκε ο χώρος αλλιώς, μπήκαν σερβιτόροι, μουσικοί. Τώρα όλα κάνουμε τα πάντα.. Βοηθάμε και κάνουμε τα πάντα… Τρεις οικογένειες δουλεύουμε. Ξεκινάμε από ττς 8 μέχρι και 2 είμαστε μάγειροι, 7 το απόγευμα μέχρι 10:30 κάνουμε τα πάντα και μετά από τις 10 :30 μέχρι 2 το ξημέρωμα φουλ μουσική.

 

Θ : Μέχρι τις 4 καθαρίζουμε και μετά ύπνο..

 

Πως είναι να μεγαλώνει κάποιος στην Σκόπελο  την εποχή που ήσασταν παιδιά;

 

Α: Κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις. Ζούσαμε ανέμελα και χωρίς φόβο, από την άλλη δεν είχαμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ένα Μουσικό Σχολείο ή να ασχοληθούμε με τα μουσικά όργανα. Είμαστε αυτοδίδακτοι. Ο Θοδωρής μπουζούκι και κρουστά και εγώ μπουζούκι, κιθάρα…

 

Θ : Ωστόσο είχαμε και πολλές ευκαιρίες. Ερχόταν δάσκαλος παραδοσιακών χορών από το Βόλο και μας μάθαινε χορούς. Γυρίσαμε όλη την Ελλάδα με το χορευτικό συγκρότημα. Είχαμε αθλητισμό.. Επί ΠΑΣΟΚ όλα αυτά βεβαια, για να αστειευετούμε και λίγο…

 

Α; Το καλό το ΠΑΣΟΚ! Με ζιβάγκο κυκλοφορούσαμε στην Σκόπελο όλοι.

 

Θ: Δεν υπήρχε ακόμα τόση τουριστική ανάπτυξη στο νησί και ήταν πιο γραφικά. Θυμάμαι όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα κινητά λέγαμε την ατάκα ” Πάρε μας ένα κινητό να ξέρεις που είμαι ” και μας απαντούσε η μητέρα μας ”Στην Σκόπελο θα είσαι και θα αράζεις σε καφετέρια στο λιμάνι.. Πού νομίζεις πως θα πας στο νησί και δε θα ξέρω πού είσαι; ”

 

Α: Υπήρχαν και δύσκολες στιγμές. Θυμάμαι ένα χειμώνα για μια ολόκληρη βδομάδα να μην υπάρχει ρεύμα και νερό. Να είναι τα σούπερ-μάρκετ άδεια και τα καράβια να μην μπορούν να έρθουν λόγω του αέρα. Εμείς να ζεσταινόμαστε με το μαγκάλι.Να πλενόμαστε με μπουκάλια και με μπρίκια.

 

 

 

Βλέποντας την ζωή που έκανε ο πατέρας σας, ο οποίος ήταν μακριά απο την οικογένεια του, πώς το βλέπετε οι ίδιοι, θα ακολουθούσατε τα ίδια βήματα ;

 

Θ : Πες την αλήθεια σε έβαλέ η μητέρα μας να μας ρωτήσεις ;

 

Α : Είναι δύσκολο φορτίο να μεγαλώνει μια γυναίκα μόνη της δύο αγόρια σε ένα κλειστό περιβάλλον όπως η Σκόπελος … Δεν πιστεύω πως θα το έκανα ο ίδιος κάτι τέτοιο στην σύζυγο μου . Είναι πολύ δύσκολο αλλά απολύτως κατανοητό γιατί συνέβη κάτι τέτοιο.

 

Θ : Ναι, δεν πιστεύω πως θα έπαιρνα και εγώ τέτοια απόφαση ακόμα και αν ήξερα πως υπάρχουν κάπου περισσότερα χρήματα… Απλά ξέρεις τώρα το λέμε και εμείς εκ του ασφαλούς γιατί είμαστε Αθήνα στην πηγή του ρεμπέτικου και έχουμε μια σταθερή ζωή εδώ.

 

Α : Κακά τα ψέματα. Οι ευκαιρίες που σου δίνει η Αθήνα σε ότι αφορά τα ρεμπετάδικα και να βρεις μεροκάματο δε στο προσφέρει καμία άλλη πόλη. Ούτε η Θεσσαλονίκη, ούτε η Πάτρα, ούτε ο Βόλος, ούτε κάποιο νησί εκτός καλοκαιρινής σεζόν. Είμαστε τυχεροί που μπορούμε να είμαστε εδώ και να δουλεύουμε και δεν θα τεθεί ποτέ η σκλήρη απόφαση να αφήσουμε οι ίδιοι την οικογένεια μας.

 

Θ: Ήταν άλλες εποχές τότε και η μητέρα μας πολύ δυνατή γυναίκα. Άφησε τον πατέρα μου να κάνει την καριέρα που ονειρευόταν και εκείνη έμεινε πίσω να φροντίζει τα παιδιά της. Ήταν και δική της απόφαση και στάση ζωής κάτι που δύσκολο σήμερα κάποιος αναλαμβάνει τέτοια απόφαση. Να σημειωθεί πως η μητέρα μας ήταν μια γυναίκα με πτυχίο Νομικής, ακόμα πιο δύσκολο αυτό, να αποφασίσεις να μείνεις πίσω.

 

Α : Ήταν και ξενομερίτισσα. Η μητέρα μας είναι έξω απο την Τρίπολη στο χωριό Τρόπαια, ξαδέρφη του Μπάμπη Τσέρτου.

 

 

Ο πατέρας όταν σας άκουγε στα πρώτα σας παιξίματα πως αισθανόνταν ; Παρενέβαινε ή σας άφηνε ελεύθερους να παίζετε έστω και λάθος ;

 

Θ : Ο πατέρας μας συνήθως ήταν στην Αθήνα το χειμώνα για δουλειά. Ερχόταν συνήθως Μάιο. Φυσιολογικό, γιατί στην Σκόπελο και τώρα, πόσο μάλλον τότε, δεν υπήρχαν μαγαζιά για μεροκάματα το χειμώνα, οπότε κατέβαινε Αθήνα. Σίγουρα θα του άρεσε αυτό που κάναμε αλλά επείδη είναι πιο ”σοβαρός” χαρακτήρας δε θα το έδειχνε εύκολα. Μια περηφάνια σίγουρα θα την είχε. Πιστεύω…

 

Α: Δεν το δείχνει μέχρι και σήμερα αν συμβαίνει αυτό. Είναι εσωστρεφής χαρακτήρας, οπότε δεν εκδηλώνεται εύκολα ”Α, τα παιδιά μου αυτό..” δεν έχει τέτοιες εκδηλώσεις. Όχι δεν έχει τέτοια. Απο άλλους συναδέλφους ξέρουμε πως μας χαίρεται και μας θαυμάζει πολύ.

 

 

Έχετε σκεφτεί να σπάσετε κάποια στιγμή την τριάδα εντελώς και να κάνει ο καθένας σας σόλο καριέρα ;

 

Θ: Κάποια στιγμή θα γίνει. Ήδη δουλεύει ο καθένας μας σε διάφορα σχήματα ως μονάδες..

 

Α: Δεν ξέρω αν θα γίνει ακριβώς με τέτοιο τρόπο ώστε να μην παίζουμε ποτέ μαζί ..Πιστεύω πως η δύναμη μας είναι αυτό το μαζί. Υπάρχουν καλύτεροι απο εμάς και χειρότεροι απο εμάς αλλά είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας σας δίδυμο να μιλήσω πρώτα το ντουέτο που έχουμε με το Θοδωρή.. Απο την άλλη ο πατέρας μας δεν θέλει να πάει πουθενά χωρίς εμάς πλέον…

 

Δεν σκέφτεται ο ίδιος να αποχωρήσει κάποια στιγμή απο την ενεργό δράση ;

 

Α : Φυσικά εμείς τον τραβάμε να μείνει στο πάλκο… Εκείνος θέλει να φύγει για πίσω στην Σκόπελο να ηρεμήσει. Έχει ακόμα να δώσει πολλά πιστεύω.

 

Θ : Τώρα με το νέο cd  με τίτλο ”Απο νωρίς στα Πέριξ ” έχει ξεκινήσει μια τρίτη φάση στην μακρόχρονη καριέρα του και είναι ακόμα δυνατός. Μπορεί να προσφέρει μέσα στη νύχτα και στο κόσμο, θα ήταν απώλεια να φύγει…

 

Δεν σκέφτεστε πως ο άνθρωπος θέλει να ησυχάσει, να πάει Σκόπελο να παίζει εκεί ήσυχος το μπουζούκι του στην φύση ;

 

Α : Όλο το καλοκαίρι δεν έπαιζε. Έκανε αγροτικές δουλειές και είχε το μαγαζί. Μέχρι να μην μπορούμε να ακούσουμε την φωνή του δεν θα τον αφήσουμε να ηρεμήσει. Εδώ είμαστε κάθετοι και οι δύο. Δεν πρέπει να σιγήσει η φωνή του όσο ακόμα είναι δυνατή και μπορεί να τραγουδά.

 

Θ : Βέτο.

 

Τραγουδάτε όμως και εσείς…

 

Θ : Ε, εντάξει τώρα τι συγκρίνεις; Τις δικές μας φωνές με την δική του;

 

Με το να δουλεύετε στην νύχτα απο τα φοιτητικά σας χρόνια δεν σας έχει λείψει η νύχτα για δική σας προσωπική διασκέδαση ;

 

Α : Εμένα μου έχει λείψει. Γιατί ο Θοδωρής άργησε να μπει στην νύχτα και έζησε φοιτητική ζωή. Δεν έχω πάει ούτε σε ένα φοιτητικό πάρτυ της ΑΣΟΕΕ ή έστω σε άλλη σχολή.

 

Θ : Όντως, όταν ήρθα στην Αθήνα δεν ασχολήθηκα με την νυχτερινή ζωή σαν δουλειά. Σπούδασα στο Πειραιά και προσπαθούσε να βγω τα βράδια με φίλους.

 

Με την παρουσία του πατέρα σας στο πάλκο σας δημιούργησε απο νωρίς την ευθύνη να είστε πιο μετρημένοι και πιο αυστηροί στο τρόπο που θα συμπεριφερθείτε μέσα στη νύχτα μέχρι και στο πως θα παίξετε ;

 

Α : Ο πατέρας μας είναι ένας πολύ σοβαρός επαγγελματίας. Αυστηρός πάντα πρώτα με τον ίδιο του τον εαυτό και κατ’ επέκταση και με εμάς σε όλα τα επίπεδα. Έχει μεγαλώσει σε δύσκολες συνθήκες από παιδί και αυτό τον έκανε πολύ πειθαρχημένο… Από την άλλη είχε πετύχει και το ρεμπέτικο τραγούδι σε άλλη εποχή όπου ακόμα υπήρχε ένας σεβασμός απέναντι στους ρεμπέτες. Έπρεπε να έχει και εκείνος μια ανάλογη συμπεριφορά. Το να συμπεριφέρεται σωστά και να αναμένει να του συμπεριφερθούν το ίδιο ήταν μεγάλο μάθημα για μας που ήμασταν νεαροί τότε. Ακόμα και αν μερικές φορές μπορεί να ήταν λίγο παραπάνω απο ό,τι έπρεπε…

 

 

Έχετε συμμετάσχει και σε δισκογραφικές δουλειές, θα θέλατε να μας θυμήσετε κάποιες συνεργασίες σας ;

 

Α : Στο πρώτο δίσκο που συμμετείχαμε ήταν με αφορμή μια βράβευση του Δήμου Σκοπέλου στον πατέρα μας. Έγινε μια συναυλία στην Σκόπελο το 2001. Ήμουν 14 χρονών και ο Θοδωρής 12 χρονών. Ηχογράφησαν την συναυλία και η πρώτη μας εμφάνιση στην δισκογραφία είναι εκεί.

 

Θ : Μετά ήταν η συνεργασία με την Κατερίνα Τσιρίδου στο cd ”Κισμέτ” όπου παίξαμε 2-3 τραγούδια και απο εκεί και ύστερα είμαστε οι βασικοί της συνεργάτες σε κάθε δίσκο της. Τώρα κάνει ένα αφιερωματικό cd το οποίο μέσα στην άνοιξη περιμένουμε να βγει. Φυσικά παίζουμε και στο cd του πατέρα μας με τίτλο ”Απο νωρίς στα Πέριξ”. Πολυαναμενόμενο cd, γιατί για χρόνια ήταν ανενεργός στην δισκογραφία. Κύριοι μπουζουξήδες στο cd είμαστε οι ίδιοι. Μουσική επιμέλεια εγώ με το Νίκο Πρωτόπαππα, κιθάρες ο Αντώνης..

 

Α: Μεμονωμένα έχουμε παίξει και σε τραγούδια σε διάφορα cd . Με το Βασίλη Κορακάκη έχω παίξει κιθάρα στο cd ”Χωματόδρομο” καθώς και στο νέο cd πάλι το Βαγγέλη Κορακάκη με τίτλο ”Θαλασσινά Παλάτια” στο οποίο τραγουδά ο Γιώργος Νταλάρας.

 

 

Θ : Ετοιμάζεται και ένας δίσκος με τον Δημήτρης Μεντζέλο όπου θα παντρεύει την ραπ μουσική με το ρεμπέτικο. Τραγουδά ο Αγάθωνας, ο πατέρας  μας και η Κατερίνα Τσιρίδου. Έχουμε και τα παραστρατήματα.

 

 

 

Σας αρέσουν αυτά τα παντρέματα στην μουσική ;

 

Θ:Όχι πολύ… Αν είναι προσεγμένο, όπως αυτό το εγχειρημα στο οποίο εμπλεκόμαστε τώρα, το δέχομαι. Κατά τα άλλα με ενοχλεί αισθητικά αν το αποτέλεσμα δεν έχει σεβασμό σε αυτό που πειράζεις. Δεν γίνεται να παίρνεις την ”Παράξενη κοπέλα” και απο ζεϊμπέκικο να το κάνεις μπαλάντα.

 

Α: Τα ρεμπέτικα μας τα έχουν κάνει swing τώρα. Ό,τι χασαποσέρβικο υπήρχε το έχουν κάνει τώρα swing . Όλα swing . Σώνει ρε παιδιά. Το έχουμε χάσει πια.

 

Θ :Είναι σαν να πιστεύεις σε κάτι και να έρθει κάποιος να στο αλλάξει. Έγω δεν ήρθα βρε φίλε να πάρω την σουϊνγκ και να στην αλλάξω..

 

Να βάλεις μπουζούκι στην σουϊνγκ δεν το σκέφτηκες όμως …

 

Θ : Να κάνουμε το αντίθετο… Τότε θα το καταλάβουν

 

Α : Από την άλλη υπάρχει η άλλη όψη. Τη διασκευή θα την ακούσουν 100 άτομα και 2 απο αυτούς θα το ψάξει να βρει το παλιό.

 

Θ : Δεν το πιστεύω αυτό. Αν έχεις ακούσει Μαραβέγια και μετά ακουύ την πρώτη ηχογράφηση με την κακή ηχογράφηση που υπήρχε τότε, αποκλείεται να σ’ αρέσει.

 

Εντάξει, μπορεί όμως αντίστοιχα κάποιος να ακούσει το ίδιο τραγούδι απο εσάς και να την αγαπήσει αποφεύγοντας να πάει τόσο πίσω και να ακούσει το χρου χρου της παλιάς ηχογράφησης που θα του ξενίσει στο αυτί ..

 

Θ : Γιατί δεν πιστεύεις πως μπορούμε να μιμηθούμε οι ίδιοι την παλιά ηχογράφηση; Να τραγουδάω εγώ και να κάνει ο αδερφός μου το χρου χρου του δίσκου; Ξέρεις τι ωραία που το κάνει το χρου χρου;

 

Α : Πέρα απο τα αστεία τώρα… Στο καινούργιο δίσκο με τον Μεντζέλο ο πατέρας μας τραγουδά το ”Πόνο του πρεζάκια” και ξεκινά σαν η φωνή του να ακούγεται απο γραμμόφωνο και μετά καθαρίζει η εκτέλεση.

 

 

Μπαίνω σε πειρασμό να σας κάνω μια εντελώς κουφή ερώτηση … Θα τολμούσατε να πάτε Eurovision; Έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να προσπαθεί η ελληνική μουσική να μπει στο διαγωνισμό..Με πιο πετυχημένη απόπειρα αυτή του Αγάθωνα .. Θα συμμετείχατε σε κάτι τέτοιο ;

 

Α : Θα πήγαινα…

 

Θ: Αλήθεια το λες τώρα;  Δεν το περίμενα, μου ήρθε ξαφνικό.

 

Α : Θα πήγαινα αλήθεια. Δεν μίκρυνε η αξία του Αγάθωνα επειδή πήγε στην Eurovision. Δεν θεωρώ αν πάω δεν θα είμαι καλός μουσικός και όσοι πάνε είναι εκ των πραγμάτων κακοί. Υπάρχουν πολλοί καλαμπουρτζήδες στο επάγγελμα που πουλούν μούρη και παίζουν τα κομμάτια στο περίπου και υπάρχουν και μουσικοί mainstream όπως τους λένε και είναι σωστοί.

 

Δική σας μουσική και στίχος έχετε προσπαθήσει να γράψετε ;

 

Α : Αυτό δεν πιστεύω πως το έχω.

 

Θ : Ενώ την Eurovision την έχεις στο αίμα σου…Έχω πειραματιστεί σε πρώιμο στάδιο. Συνδέω δύο νότες…Το προσπαθώ…  Δεν τα έχω καταφέρει ούτε το ξέρω … Κάποια στιγμή μπήκα σε ένα ταξί και μου έλεγε ο οδηγός πόσο εύκολα γράφει στίχους … Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σκεφτόμουν ;

 

Είναι ταξιτζής απλά.. Οι ταξιτζήδες στην Ελλάδα ξέρουν τα πάντα..

 

Θ : Πέρα απο αυτό πόσα και τι βιώματα μπορεί να έχει κάποιος ..

 

Α: Δεν το ξέρεις τι έχει ακούσει οδηγώντας σε όλη την Αθήνα..

 

Θ : Δίκιο έχεις αλλά και πάλι…  Απλά με τρελαίνει το ”γράφω εύκολα στίχους”. Το λαϊκό τραγούδι δεν είναι εύκολο στο στίχο.. Όπως και το ρεμπέτικο δεν ήταν .. Υπάρχει ο στίχος του Τσιτσάνη ”Με τρων τα έρημα σοκάκια νομίζοντας πως θα σε βρω”. Τι πιο ευγενικό και πιο ρομαντικό ;

 

Θεωρώ πως το ρεμπέτικο τραγούδι ειναι είδος που εξυμνεί τον έρωτα με ιδιαίτερη αβρότητα.. Δεν έχει καμία υποτίμηση μέσα του προς το γυναικείο φύλο ακόμα και όταν με κάποιο τρόπο ο ερμηνευτής έχει πονέσει απο την ”άπονη κακούργα” …

 

Α : Ναι και πρέπει να ειπωθεί επίσης πως λανθασμένα έχει συνδεθεί τόσο πολύ με τις ναρκωτικές ουσίες… Τα χασικλίδικα που λέμε. Υπήρχαν, αλλά είναι ένα μικρό μέρος μιας τεράστιας κληρονομίας. Όταν ακού την λέξη ”Απαγορευμένα” θέλω να τον πνίξω… ήταν και αυτά, αλλά δεν ήταν τα κύρια ώστε να στιγματιστούν.

 

Υπήρξε ποτέ συνεργασία με άνθρωπο που ήθελε να σας βάλει σε διαδικασία παντρέματος της ρεμπέτικης μουσικής με κάτι άλλο και να βρεθήκατε σε αμηχανία ;

 

Θ : Ευτράπελα έχουν συμβεί πολλά τέτοια.

 

Α: Μου έχει συμβεί μια φορά με ένα τύπο ο οποίος είχε μια περίεργη άποψη στην εκτέλεση των ρεμπέτικων τραγουδιών. Έπαιζε κάτι ινδιάνικους αυλούς, είχε κάτι ονειροπαγίδες, κάτι χαϊμαλιά στα μικρόφωνα

 

Ινδιανο-ρεμπέτικο στυλ δηλαδή ;

 

Α: Δεν ξέρω τι ήταν… Δεν υπάρχουν λόγια για αυτό που βίωσα εκείνο το βράδυ.

 

Θ : Συμβαίνουν πολλά μέσα στο βράδυ γενικά. Ευτυχώς δεν μου έχει τύχει κάτι ακραίο όσο αυτό.

 

Κάποιο μαγαζί που να έχετε βρεθεί και να σκεφτήκατε γιατί ήρθα εδώ ;

 

Θ :  Απο την στιγμή που παίζουμε την μουσική μας, φυλάγομαι πίσω απο αυτό. Υπάρχουν στιγμές που θες να φύγεις, λόγω του κόσμου, λόγω των εργασιακών συνθηκών αλλά έχουμε παρηγοριά την ρεμπέτικη μουσική.

 

Α: Ο πατέρας λέει ”Δε με κουράζει το τραγούδι. Τραγουδώ ακόμα και πάνω στο μηχανάκι. Υπάρχουν στιγμές που ο κόσμος με κουράζει”. Καθώς περνούν τα χρόνια συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς.

 

Πως είναι ο κόσμος στα νυχτερινά μαγαζιά ;

 

Θ: Μερικές φορές είναι υπερβολικοί …

 

Α : Η κρίση που περνάμε τώρα είναι πρώτα αξιών. Η οικονομική κρίση είναι ο τελευταίος κρίκος. Το πρώτο είναι η κρίση στις αξίες. Στην παιδεία. Δεν έχουμε παιδεία στην συμπεριφορά μας. Δεν παίζουν ρόλο τα πτυχία σε αυτό που λέω. Μιλώ για κοινωνική παιδεία. Το βιώνουμε όχι μόνο σαν μουσικοί αλλά, και σαν γκαρσόνια, γιατί στην Σκόπελο στο μαγαζί είμαστε και σερβιτόροι. Αξιοπρεπέστατη δουλειά… Έρχεται κόσμος και θεωρεί πως είσαι υπηρέτης τους, όχι εργαζόμενος.

 

Θ : Βασικά ξεχνούν το εξ – από το εξυπηρετώ..

 

Και οι ξένοι και οι Έλληνες  έχουν την ίδια την συμπεριφορά ;

 

Α : Κυρίως οι δικοί μας είναι απαιτητικοί. Οι ξένοι δεν συμπεριφέρονται έτσι.

 

Θ : Έχουμε πάει στο εξωτερικό πολλές φορές σαν περιοδεία. Ολλανδία, Γερμανία, Πολωνία, Βέλγιο. Είχαμε πάει Δρέσδη να παίξουμε και ήρθαν Γερμανοί να ακούσουν την ρεμπέτικη μουσική, χωρίς να γνωρίζουν το είδος, την γλώσσα και ήρθαν με σεβασμό να το ακούσουν. Δεν ακουγόταν ανάσα. Έχουμε φίλους ξένους που ηρθαν να μας ακούσουν και είχαμε μια παρέα Ελλήνων που γκάριζε και οι άλλοι κάθονταν ήρεμοι. Υπάρχει βαβούρα. Δεν μιλώ για διασκέδαση, μιλώ για φασαρία.

 

Α: Αυτό που δεν αντέχεται επίσης, πέρα απο την βαβούρα και την αγένεια, είναι οι βραδιές καραόκε. Πραγματικά, εγώ δεν πάω σε μια υπηρεσία το πρωί να αρπάξω το πληκτρολόγιο απο τον άλλον και να γράψω ότι θέλω. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στο μαγαζί για να κάνουν το προσωπικό τους πρόγραμμα. Άλλο να πεις ένα -δύο τραγούδια και άλλο να τραγουδήσεις όλη την βραδιά. Δουλεύω στο μαγαζί αυτό, δεν γίνεται να μας ακυρώνεις όλους όσους είμαστε πάνω. Θες να τραγουδήσεις και να γουστάρεις όλη την βραδιά; Πάμε σπίτι σου, βάλε δύο κρασιά, να έρθω και εγώ να κάνουμε παρέα… Στο μαγαζί είναι η δουλειά μου…

 

Θ : Ένα ακόμη..Είναι αυτοί που γυρνούν πλάτη στην ορχήστρα. Όχι λόγω χώρου… Γιατί δεν τους νοιάζει τι κάνουμε πάνω στο πάλκο… και το να μην χειροκροτάς …

 

Α : Είχα πάει σε ένα μαγαζί και είχαμε παίξει 4 οργανικά.. .Δεν ακούστηκε ούτε μισό παλαμάκι, έστω κάποιος να κυνηγήσει ένα κουνούπι και να το χτυπήσει κατα λάθος…

 

Θ : Τώρα όποιος το διαβάζει αυτό θα λέει ”Τι μίζεροι, τι καρμίρηδες είναι αυτοί”; Μας αρέσει να διασκεδάζει ο κόσμος, αλλά να σέβεται και το κόπο μας.

 

 

Δε νομίζω πως χωρά παρεξήγηση  στα λεγόμενα σας, είναι κατανοητά και σεβαστά.. Υπάρχουν τραγούδια τα οποία δεν είναι τόσο γνωστά στο ευρύ κοινό ωστόσο για σας είναι πολύ αγαπημένα ;

 

Α: Το ”Εσύ με έκανες να περπατώ και να παραμιλάω” του Σκαρβέλη.

 

Θ: Του Παπαϊωάννου το ”Χίλιες γυναίκες γλέντησα, μα μια γυναίκα μόνο σεισμό φέρνει στα στήθια μου όταν την ανταμώνω” . Είναι βιωματικός στίχος για μένα.

 

Που μπορούμε να σας ακούσουμε  και να ακούσουμε και τα αγαπημένα σας τραγούδια συνάμα ;

 

Α:  Τετάρτη είμαστε στην ”Παλιά Αθήνα ” στο Παγκράτι. Την Παρασκευή στο ”Πέραν”  με τον πατέρα μας Γιώργο Ξηντάρη, την Κατερίνα Τσιρίδου και Νίκο Πρωτόπαπα πρόγραμμα αμιγώς ρεμπέτικο.

 

Θ : Και κάθε Κυριακή  μεσημέρι παίζουμε στο ”Πέραν” η ομάδα του Χαμάμ χωρίς τον πατέρα μου. Το βραδάκι μπορούν να ακούσουν εμένα και τον αδερφό μου στα ”Αναφιώτικα” που αλλού ; Στα Αναφώτικα φυσικά.

 

Α: Κάθε Σάββατο εμφανίζομαι στον Περαιά με την Κατερίνα Τσιρίδου και το Νίκο Πρωτόπαπα στον ”Ηλίοσπορο”

 

Σας ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης.