Ο τοίχος – Tα παιδιά αγωνίζονται και δημιουργούν ταινίες για να σμίξουνε τον κόσμο

Αυτός ο κόσμος δυο μάσκες φορά…

Μια ταινία μικρού μήκους αφιερωμένη σε όλα τα θύματα της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και της αδιαφορίας από το δημοτικό σχολείο της Γενναδίου.

Μέσα σε 20 λεπτά καμιά τριανταριά πιτσιρίκια κατάφεραν να αποτυπώσουν με τον καλύτερο και πιο διαδραστικό τρόπο τις τεράστιες  αντιφάσεις του 21^ου αιώνα. Απο τη μία μεριά οι λίγοι που απολαμβάνουν τη ζεστασιά, την ασφάλεια, τη σιγουριά, τα πλούτη και τις ανέσεις και απο την άλλη οι πολλοί που απλά επιβιώνουν γεμάτοι ανασφάλεια, φόβο και αβεβαιότητα για το μέλλον. Και τι υπάρχει άραγε ανάμεσά τους; Μα φυσικά ένα τείχος! Ένα τείχος που χωρίζει δύο κόσμους. Ένα τείχος που όσο το αγνοείς… ψηλώνει!

Η ταινία μπορεί να θυμίσει σε κάποιους την ταινία του Mark Herman «Το αγόρι πίσω απο το συρματόπλεγμα». Όπως και εκεί, έτσι και εδώ, ένα παιδί εύπορης οικογένειας, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον κόσμο βρίσκεται καθημερινά μπροστά σε εικόνες που δε θυμίζουν σε καμία περίπτωση τα παραμύθια που του διάβαζαν οι γονείς του. Η παιδική περιέργεια το παρακινεί να προσεγγίσει τα απαγορευμένα μέρη και να γνωρίσει αυτούς τους «κακούς» που η κοινωνία και οι «μεγάλοι» του απαγορεύουν. Θέλοντας σαν παιδί να παίξει, κάνει φίλο ένα αγόρι που βρίσκεται πίσω απο το συρματόπλεγμα. Ένα προσφυγόπουλο, ένα Μουσουλμάνο, ένα… διαφορετικό παιδί. Γυρνώντας σπίτι του και έχοντας δει όλες αυτές τις εικόνες, προσπαθεί να καταλάβει το λόγο για τον οποίο κάποια παιδιά πεθαίνουν στις ακτές, κοιμούνται στο δρόμο, δεν πάνε σχολείο και βρίσκονται εγκλωβισμένα πίσω από συρματοπλέγματα σε ένα απόμακρο νησί. Σαν παιδί μπορεί να μην καταλαβαίνει το λόγο, αλλά νιώθει ότι δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τα παιδιά που βρίσκονται πίσω απο το συρματόπλεγμα. Έτσι μία νέα φιλία ανθίζει ανάμεσα στα δύο αγόρια. Σε αντίθεση με το σκληρό και απάνθρωπο τέλος της ταινίας του Mark Herman, η ταινία των παιδιών της Γενναδίου τελειώνει με ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Ένα ποιήμα του Γιάννη Ρίτσου και ένα graffiti των ίδιων των παιδιών που απαντάει στις προκλήσεις της εποχής.

                       «Εμείς κανέναν δεν μισούμε.
      Αφήστε μας, ν’ αγαπάμε τον κόσμο, να σας αγαπάμε.
                        Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε
   Παρά μονάχα κείνον που δεν σέβεται τον άνθρωπο…»
                                                                       Γιάννης Ρίτσος

Η ταινία σε συνδυασμό με τα κομμάτια που έχουν επιλεχθεί για τη μουσική υποστήριξη αποτελεί μια γροθιά στο στομάχι για όλους αυτούς που βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τέτοια φαινόμενα και υποκριτικά αδιαφορούν, γυρνώντας τελικά την πλάτη στα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη και σε ανθρώπους που δεν τους πιάνει κανένα θαύμα, μήτε ανθρώπων μήτε θεών. Τέλος η ταινία των παιδιών σε κάνει να σκεφτείς ότι έχεις και μια δύναμη που κρύβεις μέσα σου, όταν η απέξω σου ξοφλά. Στα χέρια σου τώρα έχεις ανθρώπους, αφού δεν σε παίρνει να τα έχεις στις τσέπες. Γι’ αυτό μην κοντοσταθείς αν πρόκειται να ακολουθήσεις, τα δόντια σφίξε γερά και μη δακρύσεις.

H ταινία: Ο τοίχος-the wall

Μια δημιουργία του δημοτικού σχολείου Γενναδίου.

ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αρχοντής Ευθύμιος, Καπετανάκη Αντιόπη, Βασιλούδα Αναστασία
ΜΟΝΤΑΖ: Καλογεράς Θανάσης TNS
Εικαστική επιμέλεια: Μακρής Αριστείδης

Μουσική επένδυση:
Οδυσσέας Ιωάννου -Θα πάμε
Social waste -Για να νικήσουν
Active member -Φυσάει κόντρα
Κοινοί Θνητοί -Η φωνή
Παύλος Φύσσας – Σιγά μην κλάψω