Νίκος Οικονόμου – Για να τον θυμ-ομ-αστε…

Σαν σήμερα, στις 19 Φεβρουαρίου 1973, γεννήθηκε ο Νίκος Οικονόμου. Ένα από τα σπουδαιότερα 4άρια του ελληνικού μπάσκετ, που πρόλαβε να τα ζήσει σχεδόν όλα μέχρι τα 26 του, κι είχε άλλη μια οκταετία σε υψηλό επίπεδο, δίνοντας πάντως την εντύπωση πως είχε δυνατότητες να πετύχει κι άλλα τόσα. Αρκεί να είχε κάνει καλύτερες επιλογές στην καριέρα του. Κι αν δεν είχε φύγει το 99′ από τον ΠΑΟ, μπορεί τώρα να ήταν αυτός η σημαία στον ιστό του τριφυλλιού, μαζί με τον Αλβέρτη.

Έκανε τα πρώτα του βήματα στον Ιωνικό Νικαίας κι ήταν μέλος της χρυσής φουρνιάς που πήρε το χρυσό Ευρωπαϊκό στους Παίδες το 89′ -με τον ίδιο πολυτιμότερο παίκτη της διοργάνωσης- και δύο χρόνια αργότερα το ασημένιο στους Εφήβους. Ήταν ένα επιθετικό εργαλείο, με σουτ από μακρινή απόσταση και καλή διείσδυση, που δεν ξεχώριζε για τα αθλητικά του προσόντα, αλλά όπως είπε κάποια χρόνια αργότερα ο Σάβιτς: δεν είναι γρήγορος, δεν πηδάει ψηλά, αλλά μπορεί να σου βάλει 30 πόντους χωρίς να το καταλάβεις. Το θέμα ήταν να μη βρεθείς στα σαγόνια του -στην κυριολεξία…

Το 1991 πήρε μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, σε μια ομάδα όπου οι Γιαννακόπουλοι έφερναν ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε: τον Γκάλη, το Γιαννάκη, τον Κόμαζετς, το Βολκόφ, τον Ντομινίκ, ακόμα και τον Ντράζεν -που έχασε τη ζωή του σε τροχαίο και δεν πρόλαβε να φορέσει τα πράσινα… Αυτός όμως ήταν βασικός από τα 18 του και δύο χρόνια αργότερα έκανε το ντεμπούτο και στην Εθνική Ανδρών.

Πέτυχε τα “πέτρινα χρόνια” των πράσινων, αλλά και τη διαδρομή τους προς την κορυφή, πριν χτίσουν τη δική τους δυναστεία στο ελληνικό μπάσκετ. Πήρε μαζί τους το Πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών ελληνικής ομάδας, το 96′ στο Παρίσι, και δύο πρωταθλήματα Ελλάδας, μετά από ξηρασία 14 ετών και συνεχόμενες αποτυχίες απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Την τελευταία χρονιά του στην ομάδα, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να σπάσει την έδρα και την κατάρα του ΣΕΦ, στον πέμπτο τελικό, με τον Οικονόμου να πετυχαίνει το καθοριστικό τρίποντο και να το αφιερώνει στο πέταλο των φανατικών (τότε ήταν οπαδοί και των δύο ομάδων στον τελευταίο αγώνα):

-Για να με θυμάστε…

Σύντομα όμως θα ήθελαν να τον ξεχάσουν. Ο Οικονόμου είχε πάρει ήδη την απόφαση να φύγει από την ομάδα, αναζητώντας καινούριες προκλήσεις, στις οποίες δεν ανταποκρίθηκε με την ίδια επιτυχία. Μετά από ένα χρόνο στην Κίντερ Μπολόνια (που πήρε την επόμενη τον τίτλο στη νέα Ευρωλίγκα), γύρισε στην Ελλάδα για τον Ολυμπιακό κι έχασε στους τελικούς από την παλιά του ομάδα, τον Παναθηναϊκό, με τους οπαδούς του τελευταίους να τον υποδέχονται ως προδότη με χαρτονομίσματα. Κι ενώ λίγα χρόνια πριν, πανηγύριζε μαζί τους την ήττα του Ολυμπιακού στο Φάιναλ Φορ του Τελ Αβίβ, στον τελικό με την Μπανταλόνα -κι αφού είχε αποκλείσει τον ΠΑΟ στη μάχη των αιωνίων.

Στο ενδιάμεσο έχασε τη θέση του και στην Εθνική, αν και η απόδοσή του παρέμενε σε υψηλό επίπεδο. Πρόλαβε ωστόσο μέχρι τα 25 να έχει πάνω από 100 συμμετοχές και 1.000 πόντους με την “επίσημη αγαπημένη”.

Πήγε ένα χρόνο στην Μπαρτσελόνα, που έσπασε τη δική της κατάρα στην Ευρώπη ένα χρόνο μετά τη φυγή του. Πλησιάζοντας πλέον τα 30, συνέχισε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ομάδες μικρότερου βεληνεκούς, όπως η Ολύμπια Λάρισας. Ξενιτεύτηκε πάλι για την ανερχόμενη Ντιναμό Μόσχας, γύρισε στον Πανιώνιο για δύο χρόνια, κι έκλεισε την καριέρα του στον Πανελλήνιο, πριν τον νικήσει ο ανίκητος χρόνος.

Με τους κυανέρυθρους κατάφερε να βγει στα 32 του πρώτος σκόρερ και μέλος της καλύτερης πεντάδας του πρωταθλήματος, διανύοντας μια σύντομη δεύτερη νιότη. Η Νέα Σμύρνη ήταν και ο πιο σημαντικός σταθμός του επόμενου κεφαλαίου της ζωής του, ως προπονητής, το οποίο ξεκίνησε να γράφεται στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.

Ο Οικονόμου ανέβασε τον Πανιώνιο κατηγορία και ανέλαβε ξανά φέτος τις τύχες του, συνδυάζοντας το όνομά του με τον τελευταίο αγώνα της ομάδας στο ιστορικό κλειστό της Αρτάκης. Αυτό όμως έμελλε να είναι και το τελευταίο δικό του παιχνίδι στον πάγκο της, αφού ένα κακό σερί συνεχόμενων ηττών έφερε τον Πανιώνιο στη γραμμή του υποβιβασμού και τον Οικονόμου μακριά από την πλατεία να απολαμβάνει την οικογενειακή θαλπωρή και τα τρία παιδιά που απέκτησε στους δύο γάμους του (με τη Δρούζα και την Όλγα Λαφαζάνη).

Κι ίσως όταν τους διηγείται τι κατάφερε στα νιάτα του ο πατέρας του, να έχει και ο ίδιος την απορία πώς θα είχε γραφτεί η ιστορία αν είχε κάνει άλλες επιλογές. Και δεν εννοούμε στις συντρόφους του ή στα τατουάζ του…

Έχουμε το ίδιο σαγόνι;