Σταύρος Παναγιώτου: “Για τον κομμουνιστή δημοσιογράφο δεν υπάρχει καμία άμυνα, είναι πάντα σε επίθεση, στις πρώτες γραμμές του αγωνιζόμενου λαού”

Σαν σήμερα, στις 25 Φλεβάρη του 2007, έφυγε ξαφνικά και πρόωρα από τη ζωή ο Σταύρος Παναγιώτου, παλιός βουλευτής του ΚΚΕ και δραστήριος κομμουνιστής των Σερρών ως την τελευταία μέρα της ζωής του.

Ο Σταύρος Παναγιώτου γεννήθηκε στις Σέρρες στα χρόνια της Κατοχής, στις 14 Μάη του 1943 και από πολύ μικρός δέθηκε με την κομμουνιστική ιδεολογία. Έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1967. Εκλέχτηκε μέλος του Κομματικού Γραφείου Δυτικής Γερμανίας του ΚΚΕ, στο τέλος του 1969, αναλαμβάνοντας και την καθοδήγηση της Οργάνωσης Περιοχής Φρανκφούρτης, ως γραμματέας της. Στη συνέχεια ανέλαβε γραμματέας της ΚΝΕ Δυτ. Γερμανίας και γενικότερες ευθύνες στην Οργάνωση της ΚΝΕ στο Εξωτερικό (και την ευθύνη για τις Διεθνείς Σχέσεις της ΚΝΕ).

Το Γενάρη του 1974, με απόφαση του Κόμματος, αναλαμβάνει δουλιά στο «Ραδιοφωνικό Σταθμό» «Φωνή της Αλήθειας. Ενώ στις 10 του Οκτώβρη του 1974 επιστρέφει στην Ελλάδα. Από το 1975 έως το 1982 γραμματέας της ΚΟ Σερρών, στη συνέχεια αναδείχτηκε μέλος του Γραφείου Περιοχής Μακεδονίας – Θράκης του ΚΚΕ. Το 1985 με απόφαση του ΠΓ, αναλαμβάνει υπεύθυνος του Γραφείου του «Ριζοσπάστη» στη Θεσ/νίκη, μέχρι το 1989. Το 1991, την περίοδο της εσωκομματικής κρίσης, επανεκλέγεται γραμματέας της ΝΕ Σερρών του ΚΚΕ. Την περίοδο 1992 έως 1996 διατέλεσε νομαρχιακός σύμβουλος Σερρών και από το 1996 έως το 2000 εκλέχτηκε βουλευτής του ΚΚΕ. Όλα αυτά τα χρόνια και έως το τέλος της ζωής του, ο σ. Σταύρος Παναγιώτου παραμένει μέλος του ΝΓ της ΚΟ Σερρών. Έφυγε αιφνίδια σε ηλικία μόλις 64 ετών.

Στον επικήδειο λόγο του, ο σύντροφός του Κώστας Βουλγαρόπουλος τον αποχαιρέτησε λέγοντας: «Σύντροφε, έφυγες πολύ νωρίς, άφησες μεγάλο – δυσαναπλήρωτο κενό στην Οργάνωση… Υποσχόμαστε όλοι πως τον αγώνα που Εσύ άφησες μισό, θα τον συνεχίσουμε εμείς, κυρίως οι νέοι, που τόσο αγαπούσες»

Πριν τρία χρόνια, το Φλεβάρη του 2016, η τοπική κομματική οργάνωση διοργάνωσε εκδήλωση τιμής για το Σταύρο Παναγιώτου, στην οποία παρουσιάστηκε το βιβλίο του “Ζητήματα Κομμουνιστικής Δημοσιογραφίας”, που εκδόθηκε μετά το θάνατό του, και ο ίδιος δεν πρόλαβε να το δει να κυκλοφορεί, εν ζωή.

Όπως διαβάζουμε στη σελίδα “Σερραϊκό Θάρρος“, ο γιος του Θέμης Παναγιώτου είπε για το βιβλίο.

Το βιβλίο αποτελεί το επιστέγασμα των φιλοσοφικών αναζητήσεών του σχετικά με τη στρατευμένη κομμουνιστική δημοσιογραφία. Οι αναζητήσεις αυτές αφορούν πρακτικά και θεωρητικά ζητήματα που προέκυψαν μέσα από δεκαετίες αγώνων στην πρώτη γραμμή του κόμματος. Εργάστηκε με οδηγό την ανάδειξη και την αποτελεσματική οργάνωση της ταξικής πάλης στο εργατικό κίνημα, με ήθος, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Αξίες που σήμερα σπανίζουν στην καθημερινή μάχη της επιβίωσης μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής κοινωνίας που ζούμε. Δυστυχώς ο αιφνίδιος θάνατός του δεν επέτρεψε στον πατέρα μου να ολοκληρώσει τη συγγραφική του προσπάθεια. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποσκοπεί στο να εμπνεύσει νέους και παλιούς δημοσιογράφους να εργαστούν χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις. Θέτει ερωτήματα και προβληματισμός για το σύγχρονο κομμουνιστή δημοσιογράφο, στο πλαίσιο της σύνθετης και σκληρής μάχης που δίνει καθημερινά για την πλατιά διαφώτιση και τη σωστή ενημέρωση των λαϊκών μαζών, τη στιγμή που ο καπιταλισμός με τα ψευτοδιλήμματά του προσπαθεί να αποπροσανατολίσει.

Στη συνέχεια ο Γιώργος Σιδέρης, συνοδοιπόρος του Σταύρου Παναγιώτου, χαρακτήρισε το βιβλίο υψηλού ιδεολογικού περιεχομένου και το συγγραφέα άριστο γνώστη της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας, υπογραμμίζοντας ότι στάθηκε δίπλα στο κόμμα στις δύσκολες στιγμές, τη διάσπαση του 1968 και την κρίση του 1991. Ενώ τόνισε τη μεγάλη προσφορά του λέγοντας πως “ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε να παράγει πολιτική για το ΚΚΕ”.

Ας δούμε όμως ένα μικρό, ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο.

Ο δημοσιογράφος που έχει ξεκαθαρίσει τις ταξικές του συμπάθειες και αντιπάθειες, είναι ένας λογοτεχνικός εκπρόσωπος της κοινωνικής του ομάδας. Εκφράζει τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί, τα προπαγανδίζει και τα υπερασπίζεται. (…) Οι δημοσιογράφοι που συνειδητοποίησαν την αδιάσπαστη ενότητά τους με την τάξη τους την υπηρετούν συνεχώς και με πάθος, όπως έκαναν οι Jean Jaures, Gabriel Peri, Julius Fucik κλπ. Λιγδόπουλος, Κορδάτος, Βιδάλης κλπ.

(…) Αυτό δε σημαίνει όμως ότι με την ταξική αξιολόγηση παραμερίζεται το επαγγελματικό, το λογοτεχνικό στοιχείο στη δημοσιογραφία. Η δημοσιογραφία που τάσσεται υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων και προπαγανδίζει τα ιδανικά τους, δεν πρέπει να εκπληρώνει τα καθήκοντά της, αποσπασματικά, αλλά ολοκληρωμένα και με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα. Για τον κομμουνιστή δημοσιογράφο δεν υπάρχει καμία άμυνα, αυτός είναι πάντα σε επίθεση, στις πρώτες γραμμές του αγωνιζόμενου λαού. Και όταν ο δημοσιογράφος δε διαθέτει τις πολύτιμες ιδιότητες του προλεταριακού ταξικού πνεύματος, όπως δραστηριότητα, αποφασιστικότητα και επιθετικό πνεύμα, τότε δεν μπορεί να εκπληρώσει τα καθήκοντα μπροστά στα οποία βρίσκεται ένα ΜΜΕ. “Τιμιότατος άνθρωπος” έγραφε ο Λένιν “αυτός, φοβάμαι, δε θα μπορέσει ποτέ να γίνει πολιτικός. Είναι πάρα πολύ αγαθός”… και έκλεινε τη γνώμη του με την άποψη ότι αυτός ο πολύ κομματικός εργάτης “Δεν μπάζει μαχητικό πνεύμα ούτε στο όργανο”.

Κλείνουμε αυτή τη μικρή αναφορά μας, καταγράφοντας τα περιεχόμενα με τα κεφάλαια του βιβλίου.

-Η Δημοσιογραφία στην ιδεολογική πάλη
-Δημοσιογραφία και ταξική κοινωνία
-Η δημοτικότητα της Δημοσιογραφίας
-Η κομματικότητα της Δημοσιογραφίας
-Δημοσιογραφία, πιστή στην αλήθεια, αντανάκλαση της ζωής
-Πραγματική και απατηλή ελευθερία του τύπου
-Οι λειτουργίες της κομματικής δημοσιογραφίας
-Τα ΜΜΕ και ο κύκλος των τηλεθεατών, ακροατών και αναγνωστών
-Ένα ΜΜΕ ως πολιτικό κοντσέρτο
-Το σύστημα των κομματικών ΜΜΕ