Πέθανε ο Ντίλαν, θα ακολουθήσει καφές της παρηγοριάς στο Peach Pit
Ο αυτοκαταστροφικός Ντίλαν φαινόταν πως θα πεθάνει νέος. Αλλά το ρετρό και η νοσταλγία δεν πεθαίνουν έτσι απλά…
Μετά το θάνατο του Κιθ Φλιντ των Πρόντιτζι, η μέρα κλείνει με την είδηση για το θάνατο του Λιουκ Πέρι, του γνωστού ηθοποιού με το χαρακτηριστικό φαρδύ μέτωπο, τις ρυτίδες και το ανασηκωμένο φρύδι. Ή απλά του Ντίλαν από το “Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς”, αν δε σας λέει τίποτα το όνομα και η περιγραφή.
Το πιο πολιτικό στοιχείο που υπήρχε στη σειρά του Μπέβερλι Χιλς ήταν ο ταχυδρομικός του κώδικας, υποθέτω. Όπου αν έκοβες τα δύο τελευταία ψηφία, έβγαινε ο αριθμός 902, όπως στην εικόνα παρακάτω.
Τυχαίο κι αυτό, σύντροφοι; Εντελώς. Στην πραγματικότητα, η σειρά δεν είχε κανένα πολιτικό στοιχείο, που ως γνωστόν, είναι κι αυτό μια πολιτική επιλογή, άκρως αντιδραστική. Όχι πως είχε κανείς απαιτήσεις ή προσδοκίες για κάτι διαφορετικό, δεν έχει όμως και τίποτα να πιαστεί για να αναφερθεί στο γεγονός.
Ο μόνος λόγος να ασχοληθεί κανείς με το θάνατο του Λιουκ Πέρι είναι ότι έπαιζε σε μια σειρά που ήταν κομμάτι των παιδικών κι εφηβικών αναμνήσεων πολλών κοριτσιών και όχι μόνο. Ο Πέρι δεν έκανε ουσιαστικά τίποτα αξιόλογο στην καριέρα του, για να πάψει να είναι απλώς ο Ντίλαν του Μπέβερλι Χιλς. Είχε την εντιμότητα (ή και προνοητικότητα) να φύγει από τη σειρά μετά από πέντε χρόνια, για να μην ταυτιστεί με ένα και μοναδικό αναγνωρίσιμο ρόλο στη ζωή του, επέστρεψε όμως με κατεβασμένο τουπέ τρία χρόνια αργότερα για να μείνει ως το τέλος της -που ήρθε αργά και βασανιστικά για τους συντελεστές και τους θεατές, μερικά χρόνια αργότερα από όταν έπρεπε. Αρνήθηκε όμως (αυτός και η Μπρέντα) να πάρει μέρος στο “re-union” και τα νέα επεισόδια που συμφωνήθηκε να γυριστούν με τους ίδιους πρωταγωνιστές, λίγες ώρες πριν το οξύ εγκεφαλικό που τον οδήγησε στο θάνατο.
Αυτές οι συμπτώσεις είναι ο δεύτερος (και τελευταίος) λόγος για να σταθεί κανείς λίγο παραπάνω στην είδηση. Ο Ντίλαν πέθανε λίγα χρόνια μετά το MEGA Channel, που λέγεται ότι επιστρέφει, και βασικά αναβοσβήνει σαν την είδηση με τον αστυνομικό. Πέθανε τη μέρα των 51ων γενεθλίων του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως πεθαίνουν διάφοροι άνθρωποι κάθε μέρα, την ίδια μέρα που κάποιοι άλλοι έχουν γενέθλια. Και την ίδια ακριβώς μέρα με τον αυτόχειρα Κιθ Φλιντ, λες και “έβαλε ο θεός σημάδι” τη δεκαετία του 90′, τους ήρωές της και τις αναμνήσεις ή τις αφίσες των παιδιών της εποχής εκείνης.
Εκτός αυτών των “λόγων”, η σειρά -με την οποία ταυτίστηκε ο Πέρι- προσφέρεται μόνο για χαβαλέ αφιερώματα -κι ίσως δείτε και εδώ ένα τέτοιο τις επόμενες μέρες. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, τίποτα πολιτικό ή κοινωνικό ή λαϊκό ή βαθύτερο σε μια σειρά όπου ακόμα και το “κακό παιδί”, ο εναλλακτικός, αυτοκαταστροφικός, αιρετικός γόης, ζούσε με τα λεφτά του πατέρα του -κάτι που συμβαίνει βέβαια και με αρκετούς φλογερούς ρήτορες στα ελληνικά αμφιθέατρα- ενώ όλα τα μέλη της ζούνε στην πραγματική ζωή με τη φήμη που έβγαλαν από το Μπέβερλι Χιλς -με ελάχιστες εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα. Δεν υπάρχει κάτι για να πιαστεί κανείς από τα… “προβλήματα” μιας παρέας πλουσιόπαιδων, που ερωτεύονται για να μη βαριούνται ή γιατί βαριούνται και τελικά βαριούνται να κάνουν ακόμα και αυτό.
Ο Ντίλαν-Πέρι φαινόταν από τότε ότι ήταν αυτοκαταστροφικός και θα πεθάνει νέος, πριν γεράσει πολύ και δε θυμίζει αυτόν που γόητευσε τόσες κοπέλες στα ντουζένια του. Κι έτσι θα σταματήσουν τα εύκολα θέματα-“αφιερώματα” με τους τραβηχτικούς τίτλους: “δείτε πως έγινε ο Ντίλαν του Μπέβερλι Χιλς”, “τι κάνει σήμερα” κοκ…
Αλλά το ρετρό και η νοσταλγία δεν πεθαίνουν έτσι απλά. Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει στην Ελλάδα, με την επιστροφή του “Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς” στο YouTube ή αυτήν μιας άλλης σειράς από τη δεκαετία του 90′, με την παρέα του “Λόγω Τιμής”. Παρεμπιπτόντως, δείτε πώς είναι σήμερα ένας από τους πρωταγωνιστές της σειράς -αν θέλετε λίγο πολιτικό ζουμί σε αυτήν την ανάρτηση…
Υστερόγραφο: ο τίτλος του κειμένου είναι παρμένος από το τουίτερ…
Μετά την τελετή θα ακολουθήσει καφές της παρηγοριάς στο Peach Pit
— To_pouli_tou_Rouli (@To_pouli_tou_Ro) March 4, 2019
Σφυροδρέπανος
Βάλε το κόκκινο δρεπάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις Κουκουέ.
Διαβάστε περισσότερα
