Κώστας Παπασωτηρίου: Ήρθε ο καιρός οι αμετανόητοι να ξεπεράσουμε τα χρόνια της πίκρας και της απογοήτευσης, να πορευτούμε ξανά μαζί

Η χτεσινή εκδήλωση του ΚΚΕ για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, με την παρουσίαση των ψηφοδελτίων που στηρίζει ανά την επικράτεια, ήταν μεστή πολιτικού περιεχομένου, με πολλά ενδιαφέροντα στιγμιότυπα. Από αυτά ξεχωρίζουμε ενδεικτικά το χαιρετισμό του Κώστα Παπασωτηρίου, υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου με τη ΛΑΣΥ στο βόρειο τομέα Αττικής. Ένας χαιρετισμός που ξεχωρίζει για την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του, καθώς έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν, τις λαμπρές σελίδες αλλά και την πικρία που τον οδήγησαν μακριά από το ΚΚΕ, πριν από 30 χρόνια, και τους αμετανόητους, που συναντιούνται για να πορευτούν ξανά μαζί.

Μεταξύ άλλων σημείωσε:

Είμαι περήφανος γι’ αυτά που παλέψαμε, για αυτά που χτίσαμε. Δεν είμαι βέβαια το ίδιο περήφανος για αυτά που ακολούθησαν. Με πικράνατε και σας πίκρανα. Και πικραμένοι σκορπίσαμε. Γεμίσαμε αβεβαιότητες. Πολλοί από εμάς αφήσαμε το κοινό μας χαράκωμα και ανοίξαμε ατομικά ή και ομαδικά ορύγματα. (…) Πέρασαν όμως πολλά χρόνια από τότε. Τριάντα συναπτά. Και όπως λέει ο στίχος: “Ο χρόνος ο αλήτης, αγάπες και ανθρώπους σκορπά”.

Ακολουθεί το βίντεο με το χαιρετισμό και το πλήρες κείμενο.

«Αγαπητοί φίλες και φίλοι, γεια σας.

Πάνε κοντά 50 χρόνια από τότε που πρωτοανταμώσαμε στον αγώνα για “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”, που μαθητής τότε, τάχθηκα με την πλευρά του εργαζόμενου λαού μας, των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους εκμεταλλευτές. Ήταν τότε που πρωτοσυνάντησα και κάποιους από τους παρόντες στην πάλη για το δίκιο και τη λευτεριά. Μαζί με εκατοντάδες στην αρχή, χιλιάδες αργότερα, προσθέσαμε ωραίες σελίδες στο βιβλίο της Ιστορίας του κομμουνιστικού μας κινήματος. Δεν υπάρχει το παραμικρό που να με κάνει να μετανιώσω για αυτή την περίοδο της ζωής μου, τα καλύτερα μου χρόνια. Είμαι περήφανος γι’ αυτά που παλέψαμε, για αυτά που χτίσαμε. Δεν είμαι βέβαια το ίδιο περήφανος για αυτά που ακολούθησαν. Με πικράνατε και σας πίκρανα. Και πικραμένοι σκορπίσαμε. Γεμίσαμε αβεβαιότητες. Πολλοί από εμάς αφήσαμε το κοινό μας χαράκωμα και ανοίξαμε ατομικά ή και ομαδικά ορύγματα. Μπήκαμε μέσα, ο καθένας με τα όνειρα και τους εφιάλτες του. Αντιλαμβάνομαι πλήρως, ή ακόμα και συμμερίζομαι πολλές από τις αβεβαιότητες και τις αναζητήσεις πολλών από τους παλιούς μου συντρόφους. Βέβαια, δεν μπορώ να κατανοήσω αυτούς που μετανιωμένοι ανέλαβαν με το αζημίωτο εργολαβίες εκτέλεσης έργων εξωραϊσμού του εκμεταλλευτικού καθεστώτος και της “pax americana”. Που μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού, έπαψαν να θεωρούν ρεαλιστικό το στόχο της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτούς που, συνδιαλεγόμενοι και πολύ περισσότερο συναλλασσόμενοι με το καθεστώς, χάνουν ακόμη και την αξιοπρέπειά τους.

Δεν μπορώ όμως να βγάλω από την καρδιά μου, αυτούς που με ανιδιοτέλεια συνέχισαν να πορεύονται, που άντεξαν, που τιμούν την Ιστορία μας και αμετανόητοι ο καθένας με τον τρόπο του, παραμένουν σταθερά στην από δω όχθη, του εργαζόμενου λαού μας. Που δεν αναμορφώθηκαν στο καθημερινό αναμορφωτήριο και εξακολουθούν να οραματίζονται και άλλοι να παλεύουν για τον τελικό θρίαμβο των ιδεών μας. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια από τότε.

Τριάντα συναπτά. Και όπως λέει ο στίχος: “Ο χρόνος ο αλήτης, αγάπες και ανθρώπους σκορπά”. Πιστεύω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα, οι αμετανόητοι, να ξεπεράσουμε τα χρόνια της πίκρας και της απογοήτευσης. Τα αδιέξοδα. Να πορευθούμε ξανά μαζί. Να προσθέσουμε νέες ωραίες σελίδες στην Ιστορία μας, συστρατευόμενοι με την νέα ελπιδοφόρα γενιά των κομμουνιστών, για τα δίκιο του εργαζόμενου λαού μας.

Γι’ αυτό είμαι εδώ. Παρών στο ενωτικό κάλεσμα του ΚΚΕ. Το ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνει. Θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ με ισχυρή την ελπίδα ότι όλοι μαζί θα προχωρήσουμε αμετανόητοι μεν, διδασκόμενοι δε.

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι εργαζόμενοι θα συνταχθούν αυτή τη φορά με την πραγματική αριστερά.

Σας ευχαριστώ πολύ».