Γιώργος Καραγκούνης – Ο τυπάρας του ελληνικού ποδοσφαίρου

Ο Γιώργος Καραγκούνης έχει μείνει στην ποδοσφαιρική ιστορία ως “τυπάρας”. Πιθανότατα γιατί δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί κάτι άλλο που να περιγράφει τον απαράμιλλο τύπο του, και γιατί όλα ήταν στον υπερθετικό βαθμό στη σχέση του με το ποδόσφαιρο. Μια μπαλαδόφατσα, με άπειρο πάθος για το ποδόσφαιρο, που συνδέθηκε με χρυσά γκολ και μεγάλες επιτυχίες, όπως το EURO του 04′, αλλά και με αστεία στιγμιότυπα, όπως τη μίμηση του Μητσικώστα, που έπεφτε ενώ έκανε δηλώσεις για να κερδίσει φάουλ ή πέναλτι, αγκαλιάζοντας την μπάλα.

Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 6 Μάρτη 1977, σε ένα χωριό της Ηλείας, κι από τα 16 του εντάχθηκε στις Ακαδημίες του Παναθηναϊκού, στην Παιανία, αλλά έκανε ντεμπούτο στην Α’ Εθνική με τον Απόλλωνα, όπου είχε δοθεί δανεικός, πριν επιστρέψει στο τριφύλλι για να καθιερωθεί ως βασικός επί Δανιήλ. Ανήκε στην περίφημη γενιά των “Γκουμομπασινάδων”, όπως καθιερώθηκε να λέγεται υποτιμητικά, που συνέθετε έναν αξιόλογο κορμό Ελλήνων παικτών, αλλά έπεσε πάνω στην κυριαρχία του Ολυμπιακού σε όλα τα επίπεδα και απαξιώθηκε μετά από την επεισοδιακή ήττα στη Ριζούπολη και την απώλεια του τίτλου. Έκανε παρόλα αυτά μεγάλες πορείες στην Ευρώπη, με χαρακτηριστική σκηνή την γκολάρα του Κάρα στον Μπαρτέζ της Γιουνάιτεντ, μες στο Ολντ Τράφορντ.

Ο “τυπάρας” έμεινε ελεύθερος το ίδιο καλοκαίρι και ξεκίνησε τη διεθνή καριέρα του στην Ίντερ του Έκτορ Κούπερ. Μολονότι ανέβηκαν οι μετοχές του μετά την κατάκτηση τοτυ EURO, δεν κατάφερε ποτέ να γίνει βασικός σε μια ομάδα που εκείνη την εποχή έμοιαζε με reality show ταλέντων από όλο τον κόσμο. Ανέπτυξε πάντως στενό δεσμό με τους οπαδούς των νερατζούρι, που τον αποθέωσαν όταν επέστρεψε ως αντίπαλος στο Μεάτσα, στο μεγάλο διπλό του Παναθηναϊκού επί της Ίντερ του Μουρίνιο.

Η επόμενη διετία τον βρήκε στην Μπενφίκα, όπου καθιερώθηκε στη μεσαία γραμμή, δίπλα στον Κατσουράνη, ιδίως όταν ήρθε ο Σάντος, που τον γνώριζε από την Ελλάδα. Επέστρεψε στην Ελλάδα στα 30 του για τον Παναθηναϊκό και πήρε τους εγχώριους τίτλους που έλειπαν από τη συλλογή του, με το νταμπλ του 2010. Η συνέχεια δεν ήταν όμως ανάλογη, καθώς παραμερίστηκε από το βασικό σχήμα και ενώ ήθελε να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα, το 2012 δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιό του.

Αναγκάστηκε να αναζητήσει τον τελευταίο σταθμό της καριέρας του στο εξωτερικό και τη Φούλαμ, με την οποία πέτυχε και ένα γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ. Αλλά οι τελευταίες του εμφανίσεις στο χορτάρι ήταν με τη φανέλα της Εθνική στα γήπεδα της Βραζιλίας…

Ο Καραγκούνης συνδέθηκε όσο κανείς άλλος κι έγινε ρέκορντμαν συμμετοχών με την Ανδρών, έχοντας ξεκινήσει όμως να γράφει τη δική του ιστορία από τα μικρότερα κλιμάκια και το ασημένιο μετάλλιο με την Ελπίδων το 98′.

Το 04′ πετυχαίνει το πρώτο γκολ της Εθνικής στο EURO, στα πρώτα λεπτά του εναρκτήριου αγώνα με τη διοργανώτρια Πορτογαλία, και ανοίγει το δρόμο για όσα απίθανα ακολούθησαν τον επόμενο μήνα, αν και ο ίδιος είχε συμπληρώσει κάρτες και έλειπε από το μεγάλο τελικό.

Ήταν παρών και στα δύο επόμενα EURO με την Εθνική, πετυχαίνοντας το 12′ το νικητήριο γκολ στον καθοριστικό αγώνα του ομίλου με τη Ρωσία.

Από αυτόν τον αγώνα έχει μείνει και μία από τις πιο χαρακτηριστικές καραγκουνίσιες γκριμάτσες, που του έδωσαν το προσωνύμιο “τυπάρας”.

Ήταν ο αρχηγός της ομάδας, όταν πήγε στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής και είχε πει προφητικά ότι θέλει να επιστρέψει σε αυτό το επίπεδο, για να τα πάει ακόμα καλύτερα στην επόμενη διοργάνωση, της Βραζιλίας, φτάνοντας με την Εθνική στην πρώτη νοκ-άουτ φάση και τον αποκλεισμό από την Κόστα-Ρίκα στα πέναλτι.

Αυτός ήταν και ο τελευταίος αγώνας του, καθώς δε βρήκε ομάδα να συνεχίσει και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Φαινόταν αυτονόητο πως θα έπαιρνε θέση δίπλα στην Εθνική ομάδα, αλλά η μετάβαση στη μετα-Σάντος εποχή δεν ήταν καθόλου εύκολη και αποδείχτηκε πως οι σχέσεις του με την Ομοσπονδία ήταν κομμάτι του προβλήματος, για να τερματιστεί σύντομα η συνεργασία τους. Ούτως ή άλλως δεν ένιωθε πολύ καλά με τα κοστούμια και το νέο του ρόλο, εκτός αγώνα.

Αυτό όμως λέει μάλλον πιο πολλά για την ΕΠΟ και τον τρόπο που λειτουργεί, παρά για τον “Τυπάρα” και την υστεροφημία του στον κόσμο, που τον θυμάται και τον εκτιμά, ανεξάρτητα από οπαδικές προτιμήσεις.