Μιλήστε για την Σοβιετική Ένωση!

Πριν από 28 περίπου χρόνια υποστέλλονταν η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο από τον Μοσχοβίτικο ουρανό!

Η Σοβιετική Ένωση αλλά και ολόκληρος ο κόσμος, όπως τον γνωρίζαμε, δεν υπήρχε πιά.

Ο Μονεταρισμός το θρησκευτικό δόγμα των «ελεύθερων αγορών» έδειχνε να είναι νικητής ύστερα από μια μάχη δεκαετιών .Και ο Φιλελευθερισμός η «ιδεολογία» του άρχιζε να γίνεται κυρίαρχο Παγκόσμιο πολιτικό δόγμα.

Μας πήρε χρόνια κι αρκετές ερμηνευτικές ταλαντεύσεις μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτό που είχε συμβεί. Ένα αμήχανο γιατί, βολόδερνε στη σκέψη των περισσότερων από εμάς.

Τι ήταν αυτό που αφού εφαρμόστηκε ανατράπηκε στο 1/3 του πλανήτη με πρώτη την χώρα  των Ενωμένων Σοβιέτ;

Η μήπως δεν ήταν ανατροπή αλλά μια εσωτερική υπόθεση «προδοσίας» αφού κυριάρχησαν οι δυνάμεις της αντεπανάστασης;

Ήταν τελικά Σοσιαλισμός, «Κρατικός» Σοσιαλισμός ή μια Σοβιετικού τύπου Οικονομία σε ένα ιδιότυπο καθεστώς κεντρικού σχεδιασμού;

Ήταν η αρχή του Τεϊλορισμού που εφαρμόστηκε στο σύνολο της παραγωγικής διαδικασίας που αποξένωσε – αλλοτρίωσε τους Σοβιετικούς εργαζόμενους;

Πώς θα μπορούσε να συνδυαστεί η υποταγή σε επίπεδο τεχνικής με την ευρεία Δημοκρατία των Σοβιέτ σε επίπεδο οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό;

Ή μήπως η ανάγκη για βαριά βιομηχανία στις συνθήκες της απειλής του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, η «αναπτυξιακή ιδεολογία», η λατρεία της υλικής παραγωγής και της ποσότητας, η ιδεολογία των μεγάλων έργων ήταν ο μοναδικός δρόμος προς τη νίκη και την παγκόσμια επικράτηση;

Γιατί τελικά δεν «συναντήθηκε» στις συνθήκες αυτές με ολοκληρωμένο τρόπο η βιομηχανική με την αγροτική παραγωγή;

Θα μπορούσε άραγε να κάνει έστω κάποια βήματα η διαδικασία της απονέκρωσης του κράτους η επιβλήθηκε από τις συνθήκες μια αντίστροφη πορεία χωρίς επιστροφή;

Θα μπορούσε άραγε να δοθεί πραγματικό και όχι τυπολατρικό-γραφειοκρατικό περιεχόμενο στη δημοκρατία των Σοβιέτ;

Αν θέλουμε ν αποφύγουμε τις ανόητες η ακόμη και πονηρές «εξηγήσεις» (φταίει ο Στάλιν, ο Μπρέσνιεφ) πρέπει να σκύψουμε ξανά στην ιστορία αυτής της εποποιίας!

Εκτός αν πρέπει να εμπιστευτούμε τις «Χρουτσοφικές» δοξασίες περί προσωπολατρείας προκειμένου να τελειώνουμε γρήγορα και αφοριστικά με την Ιστορική πραγματικότητα!

Πολύ φοβάμαι πως έτσι συμπεριφερόμαστε στην Ιστορία (μας) με τρόπο αντι-υλιστικό και αντι-διαλεκτικό, δίνοντας τις γνωστές μάχες χαρακωμάτων…

Όλα αυτά σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά σκόρπια ερωτήματα σε μια προσπάθεια να κρίνουμε με την εκ των υστέρων… ευκολία.

Προφανώς αυτά τα πολύ σπουδαία για την Ιστορία και την ύπαρξη μας δεν είναι υπόθεση ενός άρθρου, ούτε μιας απλής τοποθέτησης.

Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως ο Σοσιαλισμός –γιατί τέτοιος ήταν – άφησε ένα μοναδικό κενό στην ανθρωπότητα, πριν απ όλα στην εργατική τάξη όλου του κόσμου.

Η Κοινωνική iδιοκτησία στα μέσα παραγωγής – γιατί τέτοια ήταν – δεν υπάρχει πιά σε κανένα σχεδόν μέρος του πλανήτη !

Ούτε το αντίπαλο δέος στην παγκόσμια καπιταλιστική ισορροπία του τρόμου, υφίσταται πλέον.

Οι χώρες που κάποιοι γνωρίσαμε από κοντά, οι σοσιαλιστικές χώρες, λείπουν απ’ τον παγκόσμιο χάρτη!

Ήταν σε τελική ανάλυση χώρες με την ισορροπημένη φροντίδα για κάθε μέλος της κοινωνίας.

Με την περίθαλψη για όλους,τη δωρεάν και απρόσκοπτη μόρφωση στα σχολειά, τις σχολές και τα πανεπιστήμια. Την προγραμματισμένη ειδίκευση, την μηδενική ανεργία. Τον πολιτισμό και την βαθύτατη κουλτούρα της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης! Τους πολίτες να απολαμβάνουν τις φυσικές ομορφιές και να ζουν με αξιοπρέπεια.

«Ξεκουράζομαι» για τους μυημένους στην Ρωσική γλώσσα ήταν η λέξη που πιστοποιούσε τον αναγκαίο ανθρώπινο χρόνο στην καθημερινότητα κάθε εργαζόμενου στις χώρες αυτές .Μια λέξη-δικαίωμα στο στόμα εκατομμυρίων ανθρώπων , στην καθημερινή πρακτική , την ζωή τους.

Οι έρευνες στους σημερινούς πολίτες των χωρών αυτών – όσες βγαίνουν στη δημοσιότητα – πιστοποιούν το εξής: Υπάρχουν χώρες, ολόκληρες περιοχές του πλανήτη, που σε ποσοστό πάνω από 60% οι πολίτες τους αναπολούν τη ζωή που είχαν πριν τις ανατροπές!

Δηλώνουν απερίφραστα πως οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων – παρ όλες τις δυσκολίες – ήταν απείρως καλύτερες, πιο ανθρώπινες, αξιοβίωτες!

Η απόπειρα «ν’ αγγίξουμε τους ουρανούς» σε συνθήκες που επέβαλλε η επανάσταση του Οκτώβρη του 1917 σήμερα φαντάζει σαν μια Ιστορική συνθήκη που χάθηκε.

Δεν παύει ωστόσο να υπενθυμίζει πως άξιζε και αξίζει να πραγματοποιηθεί ξανά στην διάρκεια του 21^ουΑιώνα.

Η Ιστορία για λόγους προφανείς δεν επαναλαμβάνεται. Η Ιστορική αναγκαιότητα όμως παίρνει σήμερα ευρύτερες κοινωνικές -«παγκοσμιοποιημένες» διαστάσεις.

Αφορά την ίδια την ύπαρξη του γένους των ανθρώπων σε συνθήκες ανάπτυξης των επιστημών, της τεχνολογίας και του πολιτισμού που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Κάποιοι – και ήμασταν χιλιάδες – επισκεφτήκαμε τις χώρες αυτές προκειμένου «να δούμε» την τότε ζωή μας στην «άμεσα» μελλοντική της εκδοχή!

Κάποιοι άλλοι βρεθήκαμε εκεί «εκλεκτοί» φιλοξενούμενοι , προκειμένου να σπουδάσουμε στα υπέροχα πανεπιστήμιά και τις σχολές τους.

Ζήσαμε κάποια από τα νεανικά μας χρόνια στα οικοτροφεία με τις άριστες συνθήκες διαβίωσης, στις βιβλιοθήκες,τα διαβαστήρια, τις υπέροχες βραδιές φιλίας τα πάρτυ τα ξενύχτια, τους έρωτες!

Εκεί μας δίνονταν η δυνατότητα να συναντήσουμε την Σοβιετική κουλτούρα και έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής.

Πες μας σύντροφε πώς ήταν;

Πές μας αν άξιζε τον κόπο και τις θυσίες…

Πές μας για τη ζωή εκεί/τότε!

Αυτά είναι τα ερωτήματα εκατοντάδων συντρόφων , χιλιάδων φίλων και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων!

Δεν υπάρχει ευκολότερη και εντιμότερη απάντηση στα ερωτήματα αυτά από την παρακάτω:

Η «χειρότερη» εκδοχή της ζωής στον Σοσιαλισμό όπου και όπως οικοδομήθηκε δεν συγκρίνεται με την«καλύτερη» εκδοχή της σημερινής παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής θηριωδίας.

Το Οκτάωρο , η μηδενική ανεργία , οι σταθερές αμοιβές , οι απίστευτες κοινωνικές παροχές στην υγεία , την παιδεία και τον πολιτισμό αποτελούσαν το μέτρο σύγκρισης αυτής της άλλης κοινωνίας, του Σοσιαλισμού.

Αναφέρομαι στα παραπάνω για όλους εκείνους που κάνουν πως ξεχνούν! Αυτούς που σήμερα δεν νοιώθουν καμία ντροπή στην απόπειρα τους να ξαναγράψουν την Ιστορία αλλοιώνοντας την Ιστορική πραγματικότητα και μνήμη.

Περισσότερα από 20 εκατομμύρια Σοβιετικών πολιτών έδωσαν ότι πολυτιμότερο , τη ζωή τους ,στη νικηφόρo μάχη κατά του φασισμού!

Και οργίζομαι με όλους εκείνους τους ανιστόρητους που σήμερα έχουν το θράσος να συμψηφίζουν σε «Ευρωπαικές μέρες μνήμης» τον Σοσιαλισμό και τον Ναζισμό!

Αναφέρομαι επίσης σε όλους αυτούς που σκύβουν το κεφάλι μπροστά στους πρόσκαιρους παγκόσμιους «νικητές»: Ας γνωρίζουν πως εκτός από παραχαράκτες της Ιστορικής πραγματικότητας ,μετατρέπονται στους χειρότερους συστημικούς απολογητές! Πρόκειται για τους «Σολζενίτσιν» της εποχής μας που εφαρμόζουν κατά γράμμα τη λιτότητα των μονοπωλιακών επιταγών ταυτόχρονα με την καθαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων και το ξεπούλημα κάθε δημόσιας περιουσίας!

Αυτό το «Μιλήστε για την Σοβιετική Ένωση» αποτελεί σήμερα την μεγαλύτερη Ιστορική παρακαταθήκη για το διεθνές Κομμουνιστικό κίνημα και όχι μόνο!

Αποτελεί ταυτόχρονα την αναγκαία και ικανή συνθήκη προκειμένου να προχωρήσουμε στις επεξεργασίες και τα πρακτικά κινηματικά καθήκοντα του μέλλοντος μας.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί πότε – πότε συναντάω στόματα ερμητικά κλειστά , «κορμιά δυστυχισμένα» ,βολεμένα, αλλοτριωμένα, πρόθυμα να απολογηθούν με μια στάση ζωής γεμάτη ατομισμό ανεπάρκεια και προδοσία ταξική!

Συναντάω όμως και ανθρώπους αξιοπρεπείς , παλαιούς φίλους και συντρόφους που αποτιμούν την ιστορική πραγματικότητα με το βλέμμα μπροστά και καρδιά απ το «μέλλον» που έζησαν στις χώρες εκείνες.

Ας το ξεκαθαρίσουμε μέσα μας πριν απ όλα: Ακόμη και τα λάθη μπορεί να επαναλαμβάνονται, η Ιστορία ποτέ!

Η δική μου προτροπή είναι απλή: Μιλήστε, μιλήστε, μιλήστε ΚΑΙ για την Σοβιετική Ένωση και ότι οικοδομήθηκε σ αυτήν! !

Γιατί η αλίμονο αν ποτέ αφήσουμε την υπόθεσή μας να γίνει «ξένο σώμα» στην Ιστορία!

Και προ παντός: Αλίμονο αν εμείς, απολογηθούμε σ’ αυτούς...

Λαζαρίδης Α. Παναγιώτης