Οι ίσες αποστάσεις και το “στριπτίζ” του “αριστερού συνδικαλισμού”

Από την κυβερνώσα αριστερά του Σύριζα δεν περιμέναμε τίποτε καλύτερο, είναι εντυπωσιακό όμως να βλέπεις τη σύμπλευση με την “εκτός των τειχών” αριστερά.

Μόνο το σάιτ του παλιού πασόκου Κούλογλου είχε το θάρρος και την ειλικρίνεια να μας δείξει τι κρύβεται πίσω από αυτές τις ίσες αποστάσεις και να πει ότι το “ΠΑΜΕ διέλυσε το συνέδριο”,

Το βασικό είναι να φτιάξουν ένα σχήμα στο οποίο χωράνε τα πάντα και τα αντίθετά τους, οπότε μονά – ζυγά δικά τους. Έτσι το ΠΑΜΕ και οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται σε αυτό καταφέρνουν να είναι σεχταριστικές σύμφωνα με την κριτική τους, αλλά και να ακολουθούν “νομιμοφρόνως” τα σχέδια της ΓΣΕΕ, όταν προσπαθούν για την ευρύτερη δυνατή ενότητα σε αγωνιστική – απεργιακή βάση.

Αυτές οι κριτικές μόνο σε αδιάβαστους και ανυποψίαστους μπορεί να ποντάρουν. Μαθαίνει πχ κανείς πως το ΠΑΜΕ δεν είχε αγωνιστικό σχεδιασμό ή δεν κινήθηκε με όρους κινήματος, ενώ η μαζική κινητοποίηση των ταξικών δυνάμεων για να αποτρέψει τη νοθεία και τους εργοδοτικούς αντιπροσώπους βαφτίζεται στο άρθρο του ΠΡΙΝ ως εξής: “οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέλαβαν το χώρο στο Μέγαρο Χορού όπου είχε προγραμματιστεί η τελετή έναρξης του συνεδρίου”.
Στην ίδια πρόταση μάλιστα ακολουθεί η αναφορά στους μπράβους των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ που επιτέθηκαν στην περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και εισέβαλαν, σαν να επρόκειτο σχεδόν για ίδιας βαρύτητας γεγονότα. Ο αγώνας για να μην περάσουν οι αντιπρόσωποι μαϊμούδες βαφτίζεται ως “ένα σκληρό παζάρι μηχανισμών των επίσημων παρατάξεων για το μοίρασμα των συσχετισμών, των καρτών των αντιπροσώπων και εν τέλει των νέων «καρεκλών» σε ένα “τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο» που ελάχιστη σχέση έχει πλέον με τον πραγματικό κόσμο της μισθωτής εργασίας του ιδιωτικού τομέα”, τσουβαλιάζοντας γλυκά ταξικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές.
Εν προκειμένω μάλιστα μιλάμε για άρθρο στο ίδιο το ΠΡΙΝ, κι όχι κάποιας συντάκτριάς του σε άλλο, αστικό μέσο, όπου υφίστατο περιορισμούς, που – υποτίθεται – εξηγούσαν το κείμενο με το οποίο έμπαιναν στην ίδια μοίρα μπράβοι της νύχτας και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Πρόκειται δηλαδή για συνειδητή πολιτική γραμμή κι ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Εκεί όμως που δεν υπάρχει ούτε φύλλο συκής, είναι στην κριτική της Ίσκρα, της ιστοσελίδας της ΛΑΕ, δηλαδή, όπου το ΠΑΜΕ κατηγορείται ξεκάθαρα από το συνδικαλιστή αρθρογράφο του ΜΕΤΑ για “βία και τρομοκρατία”, υιοθετώντας πλήρως το συκοφαντικό αφήγημα Παναγόπουλου. Γιατί ναι μεν αναγνωρίζει ότι οι παρατάξεις της πλειοψηφίας φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για την κατάσταση εκφυλισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα, ταυτόχρονα όμως βαφτίζει την αντίσταση σε αυτή ως βίαιη και τρομοκρατική, αφήνοντας μάλιστα βρώμικες μπηχτές ότι “όπου μπορεί το ΠΑΜΕ κάνει τα ίδια”. Για του λόγου το αληθές, ακολουθεί όλο το απόσπασμα περιβόλι:

Ωστόσο, η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει με τη στάση που ακολουθει η ηγεσία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Πρώτον, γιατί όπου το παίρνει, χρησιμοποιεί και αυτό παρόμοιες μεθόδους και πρακτικές, και δεύτερον, γιατί αντιπαλεύει αυτούς τους μηχανισμούς με παρόμοια μέσα. Η χρήση τηςβίας και της τρομοκρατίας, για να να λύσει τις διαφορές, δεν αποτελούν στοιχείο της Εργατικής Τάξης. Αυτή, αυτά τα έχει βιώσει στο παρελθόν και τα βιώνει και σήμερα στο πετσί της, από την εργοδοσία και της δυνάμεις της κρατικής καταστολής. Η πρακτική αυτή έχει το ίδιο αποτέλεσμα: κάνει ακόμα πιο αποκρουστική την εικόνα των συνδικάτων στα μάτια των εργαζομένων. Αν νομίζει του ΠΑΜΕ ότι με αυτές τις πρακτικές θα αλλάξει την κατάσταση, είναι βαθιά γελασμένο. Το πολύ πολύ να κερδίσει ένα «άδειο πουκάμισο» και να γίνει «Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη”.

Η διακριτική γοητεία των ίσων αποστάσεων ισοδυναμεί ουσιαστικά με τη θεωρία περί των δύο γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών “άκρων”. Μια παρόμοια εκδοχή είχαμε δει πριν γίνει κυβέρνηση ο Σύριζα, όπου οι μεν μιλούσαν για τις “δύο εκδοχές της ρεφορμιστικής αριστεράς”, κρίνοντας όμως ως νίκη του ελληνικού λαού την “Πρώτη φορά Αριστερά” και συνεργαζόμενοι με τους δε, που ήταν το “Αριστερό Ρεύμα” της κυβερνώσας αριστεράς.
Σήμερα συνεχίζουν το ίδιο βιολί σα να μη συμβαίνει τίποτα, βάζοντας στο ίδιο σακί την ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, που είναι μακριά από κάθε έννοια κινήματος και σύνδεσης με κάποια βάση και αναδεικνύεται με ένα όργιο νοθείας, με το ΠΑΜΕ, που παρά τις όποιες αδυναμίες του, αποτελεί τον ταξικό πόλο και τη μόνη σοβαρή πρόταση αντίστασης για την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων.