Ο καλός, ο διαβολικός και ο διαβολικά καλός
Η ελπίδα για μια πραγματική (επ)ανάσταση του λαού της περιοχής θα βρίσκεται πάντοτε ante portas και το μόνο που θα περιμένει θα είναι την ταξικά προσανατολισμένη λαϊκή βούληση να της ανοίξει…
Το “Βενεζουελάνικο” απέκτησε τις απαραίτητες ανατολικοζητηματικού τύπου προεκτάσεις από τη στιγμή που οι πετρελαιοθήρες της (αποδεδειγμένα άγριας) Δύσης αποφάσισαν να βάλουν χέρι στα κοιτάσματα-μαμούθ του συγκεκριμένου νοτιοαμερικάνικου υπογείου μαυροχρυσωρυχείου με φυσικό αποτέλεσμα, όπως σε όλες τις αντίστοιχες καταστάσεις να παραχθεί μια κεντρική γραμμή από τα αστερόεντα σαλόνια της Ουάσιγκτον και τα χακί επιτελεία του Πενταγώνου η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζει την εσωτερική χειροπιαστή κατάσταση στη Βενεζουέλα ως ένα φτηνής ποιότητας γουέστερν: Ο διαβολικός μελαχρινός μυστακοφόρος καρεκλοκένταυρος σερίφης Μαδούρο καταδυναστεύει το ινδιάνικο πολυπληθές ασκέρι του τη στιγμή που ο καλός πιστολέρο Γκουαϊδό ωσάν μοντέρνος Λούκι Λουκ, καβαλώντας την αυτοανακηρυχθείσα ως προεδρική ακροδεξιά του Ντόλυ παρουσιάζεται ως πολιτικό κυβερνητικό μάννα εξ ουρανού, υποσχόμενο την ελευθερία ,σταλμένο από τον διαβολικά καλό Τραμπ, λοχαγό του ΝΑΤΟϊκού ιππικού και εγγυητή της επιβολής ,της νομιμοποίησης και δη, της διατήρησης της «pax americana» και στη Βενεζουέλα!
Καλοθελητές πομποί για την διοχέτευση της γραμμής στους διεθνείς αγωγούς της πληροφορίας, καθώς και για την πρόσθεση ιντριγκαρίστικης νοστιμιάς σε αυτήν με συκοφαντικά αλατοπίπερα κατά τα πρότυπα της Κανταφικής «αραβομοναρχικής» Λιβύης ή του Ιρακινού άρχοντα των πυρηνικών δαχτυλιδιών ευρέθησαν ουκ ολίγοι, προκαλώντας, βέβαια, στους διαβασμένους της υπόθεσης το γέλιο: Από την Ευρωενωσιακή Ιερά Συμμαχία που καταγγέλλει συρρίκνωση της δημοκρατίας στη Βενεζουέλα ως τον Κολομβιανό βασιλιά της σκόνης που κατηγορεί το Καράκας για υπόθαλψη κυκλώματος ναρκωτικών και από τους ΝΑΤΟϊκούς σταυροφόρους του θανάτου που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα θλίψης και οργής για την ασφυκτική συμπίεση των βενεζουελάνικων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως τον ψυχανώμαλο βραζιλιάνο φασίστα Μπολσονάρο που ανακαλύπτει στη Βενεζουέλα τη δικτατορική απειλή για την Καραϊβική δηλώνεται με κρυστάλλινη καθαρότητα, πως ο ιμπεριαλισμός, έτι μία φορά, θέτει σε εφαρμογή όλα τα μέσα, προεξαρχούσης της προπαγάνδας προκειμένου να παγιδέψει την παγκόσμια συνείδηση, διαμορφώνοντας το κλίμα για την εφαρμογή μιας «τελικής λύσης» (ενδεχομένως, μιας τριπλής ιμπεριαλιστικής εισβολής από τα οχυρά της Βραζιλίας ,της Κολομβίας και της Καραϊβικής) που θα κορέσει την ανάγκη των αμερικάνικων συμφερόντων για διαιώνιση πάνω στο γόνιμο βενεζουελάνικο υπέδαφος.
Κανείς, ωστόσο, από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να εθελοτυφλήσει και να εξετάσει τη σημερινή Βενεζουέλα ως αμαρτωλή κοινωνικοπολιτική μετενσάρκωση της τεθνεώσας Σοβιετικής Ένωσης, όπως προβάλλουν με επιστημονικό Πορτοσάλτικο ύφος τα γαλαζοπράσινα γκεμπελίζοντα μιντιακά παπαγαλάκια του ΣΚΑΪ ούτε, όμως, να διακρίνει στο ντουέτο Τσάβες-Μαδούρο τους ισπανόφωνους Ρέμο και Ρωμύλο που, βυζαίνοντας από τη δήθεν σοσιαλιστική λύκαινα κατασκεύασαν τη Μπολιβαριανή Ρώμη μέσα στα ασφυκτικά οικονομικογεωγραφικά όρια ενός imperium-μπανανίας, όπως ερμηνεύουν την κατάσταση, για τους δικούς τους μικροπολιτικούς και ιδεοληπτικούς οπορτουνιστικούς τους λόγους, οι εθνικονομισματοφετιχιστές γκουρού της δραχμολαγνείας οι οποίοι, εκτός των τραγικών άλλων, αξιοποιούν τη Βενεζουέλα ως σημείο πολιτειακής αναφοράς και εξετάζουν με τα εργαλεία της Βελοπούλειας συνομωσιολογίας το θάνατο του Τσάβες ως αποτέλεσμα ξένης, ιογόνου παρέμβασης…
Και αυτό, διότι η βενεζουελάνικη κρατική μηχανή δεν είναι παρά μια λατινοαμερικάνικη γκαρσόνα που ικανοποιεί με σοσιαλδημοκρατική ηδονή τις ορέξεις των ντόπιων κεφαλαιοκρατών και των ξένων ρωσοκινέζων κονκισταδόρ και της οποίας οι μόνες κρατικοποιήσεις έγιναν στον πάγκο του καθαρόαιμου αστικού εργαστηρίου χάριν, μάλιστα, της μελλοντικής τους επαναϊδιωτικοποίησης, επιβεβαιώνοντας πως ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» δεν είναι παρά ο οπορτουνισμός του 20ου και αποδεικνύοντας πως οι φύλαρχοι του Καράκας έχουν τόση σχέση με τον κομμουνισμό ως ιδεολογία, θεωρία και πράξη όση ο Καρλ Μαρξ με τον Γκάουτσο Μαρξ…
Προς το παρόν, η ντόπια εργατική τάξη, έχοντας διανύσει προ πολλού και ανεπιστρεπτί την φάση προ του 2010 οπότε και απόλαυσε κάποια ελάχιστα ψίχουλα, σαφώς δυσανάλογα με το μέγεθος του πλούτου που παράγει, με τον βραχνά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στο λαιμό και με τον ασήκωτο σταυρό των, επιπέδου κολαστηρίου, καθημερινών συνθηκών (μη) διαβίωσης και (μη) ζωής στην πλάτη ανεβαίνει, σχεδόν ανήμπορη, με περπάτημα αργό και θανατερό τον νοτιοαμερικάνικό του Γολγοθά, προσθέτοντας, καθημερινά, αμέτρητους προλεταρίους στο πάνθεον των εκατοντάδων εκατομμυρίων βασανισμένων θυμάτων του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος…
Η μόνη λύση και η απάντηση στην μεταξύ γκρεμού και ρέματος τωρινή σαπισμένη και βρωμερή κατάσταση βρίσκεται στο αισιόδοξο και ιστορικά αποδεδειγμένα, έγγυρο μήνυμα της αρχαιοελληνικής μυθολογικής σοφίας όπου και καθίσταται σαφές πως εκεί που το Βενεζουελάνικο Κουτί της Πανδώρας ξερνάει πάνω στα δισέγγονα των πάλαι ποτέ σφαγιασθέντων ινδιάνων τις δέκα πληγές του Φαραώ η ελπίδα για μια πραγματική (επ)ανάσταση του λαού της περιοχής θα βρίσκεται πάντοτε ante portas και το μόνο που θα περιμένει θα είναι την ταξικά προσανατολισμένη λαϊκή βούληση να της ανοίξει…
Ψυχή βαθιά.
Αριστείδης Λαμπρούλης
