Θέατρο τη Δευτέρα: «Το καφενείο» του Κάρλο Γκολντόνι
Το θεατρικό έργο του Γκολντόνι, παρόλο που είναι τοποθετημένο μέσα στο χρονικό πλαίσιο του 18ου αιώνα, εξακολουθεί να είναι και σήμερα ένα ζωντανό έργο, που το διακρίνουν η θεατρικότητά του, το σκηνικό του ύφος και τα διασκεδαστικά επεισόδια.
Ο Κάρλο Γκολντόνι (1707-1793) θεωρείται ο ανανεωτής της ιταλικής κωμωδίας. Έγραψε τριακόσιες περίπου κωμωδίες. Το θεατρικό του έργο «Το καφενείο» γράφτηκε το 1750.
Με φόντο το καρναβάλι της Βενετίας στον 18ο αιώνα, οι κωμικοί χαρακτήρες του Ιταλού δραματουργού διαπλέκονται σε ένα καφενείο της πόλης. Οι έξυπνοι διάλογοι, η εύθυμη εικόνα της κοινωνικής ζωής, κάνουν τους θεατές να γελάσουν με την καρδιά τους και να διαπιστώσουν ότι τα ηθικά προβλήματα δε διαφέρουν από εποχή σε εποχή. Το θεατρικό έργο του Γκολντόνι, παρόλο που είναι τοποθετημένο μέσα στο χρονικό πλαίσιο του 18ου αιώνα, εξακολουθεί να είναι και σήμερα ένα ζωντανό έργο, που το διακρίνουν η θεατρικότητά του, το σκηνικό του ύφος και τα διασκεδαστικά επεισόδια.
Σκηνοθεσία: Λάμπρος Κωστόπουλος, Κώστας Ζωγόπουλος. Μετάφραση: Γεράσιμος Σπαταλάς. Μουσική: Ιφιγένεια Ευθυμιάτου
Παίζουν: Χρήστος Βαλαβανίδης, Χρήστος Δοξαράς, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Εύα Κοταμανίδου, Άννα Κυριακού, Αθηνόδωρος Προύσαλης, Κλειώ Σκουλούδη, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Στάθης Ψάλτης, Γιώργος Καρέτας, Χρήστος Μάντζαρης, Θόδωρος Μούρτας, Ντίνος Δουλγεράκης, Αλέξης Κωνσταντής.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.