Ιβάν Σαββίδης – Ένας καπιταλιστής από τη χώρα των Σοβιέτ
Πατρίδα κάθε επιχειρηματία είναι το συμφέρον του. Και ο Ιβάν Σαββίδης το ακολουθεί θεωρώντας τέτοια την Ελλάδα, τη Μακεδονία, ακόμα και την κυβερνώσα Αριστερά…
Με αγάπη από τη Ρωσία. Δηλαδή από τη Σοβιετική Ένωση. Όπου κατά κανόνα τους πιάνει μια αλλεργία, για οτιδήποτε κι αν προέρχεται απ’ αυτήν. Εκτός κι αν μιλάμε για αυτούς που πάτησαν στα συντρίμμια της, για να αναδειχθούν -όπως ο Ιβάν Σαββίδης. Αυτούς τους βαφτίζουν ευεργέτες-επενδυτές και φροντίζουν συχνά-πυκνά να τους αγιογραφούν. Ενίοτε μάλιστα φτάνουμε και σε αγιογραφίες, με την κυριολεκτική έννοια, όπως στην περίπτωση μιας εκκλησίας που ανακατασκεύασε με χρυσούς τρούλους και την οικογένεια Σαββίδη δίπλα στον Ιησού.
Ο Ιβάν ο τρομερός γεννήθηκε σα σήμερα, στις 27 Μαρτίου 1959, στο χωριό Σάντα της Σοβιετικής τότε Γεωργίας (της πατρίδας του Στάλιν) από γονείς με ποντιακή καταγωγή. Άφησε την ελληνική υπηκοότητα, για να γίνει μέλος της Ρωσικής Δούμας, αλλα την ανέκτησε επί Σαμαρά με διαδικασίες εξπρές -κι ας μην έχει πια καλές σχέσεις με το στρατόπεδο του πρώην πρωθυπουργού.
Άρχισε να δουλεύει ως εργάτης στο δημόσιο καπνεργοστάσιο της περιοχής του Ντον και μες σε μια δεκαετία είχε γίνει υποδιευθυντής, έχοντας ολοκληρώσει και τις σπουδές του στα οικονομικά. Η καπιταλιστική παλινόρθωση και το πλιάτσικο της σοσιαλιστικής περιουσίας επέτρεψε σε πολλά βλαστάρια της τάξης του να αναδειχθούν κοινωνικά ως ολοκληρωμένη αστική τάξη. Το 93′ τον βρίσκει επικεφαλής της τοπικής καπνοβιομηχανίας, που εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη στο είδος της στη Ρωσία και σήμερα ανήκει τυπικά στη σύζυγό του, Κυριακή. Αρκετά χρόνια αργότερα, ανοίγει λογαριασμό και στα ελληνικά καπνά, με την αγορά της ΣΕΚΑΠ και μια ευνοϊκή φωτογραφική ρύθμιση που περνάει η κυβέρνηση Τσίπρα.
Ο Σαββίδης επεκτείνει τις δραστηριότητές του και σε άλλους κλάδους, φτιάχνοντας έναν επιχειρηματικό ρόλο με σημαίνοντα ρόλο στη Ρωσία. Παράλληλα γίνεται πρόεδρος της τοπικής SKA Ροστόφ και άλλων ομάδων, προτού ανοίξει το κεφάλαιο του ΠΑΟΚ, ενώ κατεβαίνει στον πολιτικό στίβο, αρχικά στην περιφέρεια του Ροστόφ και εν συνεχεία στη Ρωσική Δούμα, ως στρατηγικός σύμμαχος του κόμματος του Πούτιν. Με τον τελευταίο φαίνεται να διατηρεί στενή επαφή, παρότι κατά καιρούς κυκλοφορούν φήμες για τις διακυμάνσεις της μεταξύ τους σχέσης.
Από τη θέση του υπεύθυνου για τις σχέσεις με την Ελληνική Βουλή, αρχίζουν οι ζυμώσεις για την είσοδό του στον ελληνικό χώρο. Προωθεί τα σχέδιά του με όχημα τον ΠΑΟΚ και τη δημοφιλία της ομάδας στη Βόρεια Ελλάδα. Καταφέρνει να αφυπνίσει τον “κοιμώμενο γίγαντα” και τη δυναμική του, να τον κάνει ξανά πρωταγωνιστή: ο δικέφαλος παίρνει δύο Κύπελλα κι είναι μια ανάσα από την κατάκτηση του τίτλου, του πρώτου πρωταθλήματος μετά από 34 χρόνια ξηρασίας.
Αυτά όμως επισκιάζονται από το περσινό επεισοδιακό ντέρμπι τίτλου με την ΑΕΚ στην Τούμπα και το δικό του “ντου” στον αγωνιστικό χώρο με το πιστόλι στη ζώνη του, για το οποίο δεν απολογήθηκε ουσιαστικά ποτέ, ενώ ο ίδιος δήλωσε όμηρος της άρρωστης κατάστασης που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο… Η συσπείρωση των διψασμένων για τίτλο οπαδών γύρω από το πρόσωπό του δείχνει πόσο αποτελεσματική ασπίδα προστασίας είναι η ομάδα για τα σχέδιά του.
Ο Σαββίδης στοχεύει στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, παίρνει το Μακεδονία Παλάς κι οτιδήποτε κινείται πάνω από τα Τέμπη. Επιχειρεί δυναμικό μπάσιμο στο χώρο των ΜΜΕ, κινείται για το Μέγκα και την ιδιοκτησία του ΔΟΛ, μένοντας τελικά με το Έθνος και το Open. Οι εχθροί του -όχι η ΟΑΚΚΕ- κάνουν λόγο για “Σαββιδιστάν”, ενώ οι τοπικές αρχές τον αντιμετωπίζουν δουλικά σαν τσάρο, προκαπιταλιστικών εποχών.
Όλες οι κινήσεις του όμως είναι εξόχως καπιταλιστικές, όπως δείχνουν οι διάφορες τοποθετήσεις του, ακόμα και στη Βουλή, όπου βάλλει ενάντια στις απεργίες και αναλύει το κατάλληλο επιχειρηματικό τοπίο που πρέπει να διαμορφωθεί για τους επενδυτές…
Στην ίδια συνεδρίαση απαντά σε κάποιες επικρίσεις κυβερνητικών βουλευτών, λέγοντας: “αν είστε κατά των επενδύσεων, να στραφείτε στο Μαρξ“. Η κλασική κριτική από τα δεξιά, που φτιάχνει αριστερό προφίλ στο κυβερνητικό στρατόπεδο, όπως εξάλλου και τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, που είχαν την αμέριστη στήριξή του, σε σημείο να κατηγορηθεί από το νατοϊκό μπλοκ για προσπάθεια να επηρεάσει και να αλλοιώσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη γείτονα χώρα για το όνομα της Βόρειας Μακεδονίας -όπου κολλάει η παροιμία “είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα”.
Είναι προφανές ότι η μόνη “πατρίδα” για έναν επιχειρηματία είναι το συμφέρον του και ό,τι το εξυπηρετεί. Αυτό όμως δεν μπορεί να κρύψει την επιχειρηματική του συμπάθεια προς την κυβέρνηση Τσίπρα, τον οποίο φτάνει μάλιστα να συγκρίνει με τον Πούτιν.
Όταν την Παρασκευή είδα την ομιλία του, αισθάνθηκα αυτό ακριβώς που είχα αισθανθεί το 2000 όταν άκουσα τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Εγώ θέλω έναν τέτοιο πρόεδρο. Όταν άκουγα τον κ. Τσίπρα ήμουν έτοιμος να χειροκροτήσω…
Κι επίσης…
Αν εγώ θα έκανα μια πολιτική ή προεκλογική συζήτηση θα ήθελα μονάχα να πω με μια λέξη: «Να κρατηθείτε από τον Τσίπρα. Είναι η προϋπόθεση επιτυχίας του μέλλοντος. Της επόμενης ημέρας.
Στην ίδια συνέντευξη, λέει πως όταν μιλήσει ελληνικά, θα είναι η απαρχή της καθόδου του στην πολιτική. Γιατί να το κάνει όμως, όταν έχει τόσο βολικό υπαλληλικό προσωπικό να εξυπηρετεί τα συμφέροντά του και πρόθυμους κολαούζους να τον αγιογραφούν…;
