Είσαι αρρώστια επαγγελματικέ αθλητισμέ – Ο πάτος και η καφρίλα δεν έχουν χρώμα

Πριν από 12 χρόνια (και μία μέρα) οι οπαδοί των αιωνίων έδωσαν ραντεβού θανάτου στη Λεωφόρο Λαυρίου, με αφορμή έναν αγώνα βόλεϊ γυναικών μεταξύ των δύο ομάδων. Όλοι γνώριζαν, κάποιοι είχαν προειδοποιήσει, το συμβάν είχε ουσιαστικά προαναγγελθεί, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα για να το σταματήσει. Ο τραγικός απολογισμός ήταν ένας νεκρός οπαδός, ο Μιχάλης Φιλόπουλος, ένα παιδί από μια λαϊκή, πολύτεκνη οικογένεια στον Κολωνό. Έτυχε να είναι από την πλευρά των πράσινων, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και από την άλλη. Παρά κι ενάντια στην ηλίθια λογική ότι υπάρχουν άγραφοι κώδικες “ιπποσύνης” και σεβασμού μεταξύ των χούλιγκαν.

Το άψυχο σώμα του Μιχάλη Φιλόπουλου μπήκε στο χώμα. Αυτό που θα έπρεπε να είχαμε κηδέψει κανονικά είναι ο σάπιος επαγγελματικός αθλητισμός και η αρρώστια που καλλιεργεί σε νέα παιδιά, χωρίς στόχους και ιδανικά, που αφιονίζονται και τυφλώνονται για ένα χρώμα και βασικά για το συμφέρον του εκάστοτε προέδρου. Εφόσον δεν το κάναμε αυτό, εφόσον μπήκαν στη μέση τα γνωστά ανιαρά ευχολόγια, που έχουν καταντήσει κλισέ, το άταφο πτώμα θα συνέχιζε να είναι πηγή μόλυνσης και καφρίλας.

Χτες ήταν η επέτειος της δολοφονίας, που συνέπιπτε με την αναμέτρηση μεταξύ Ολυμπιακού και Ζαλγκίρις, για την Ευρωλίγκα. Αντί όμως να ασχοληθεί η φίλαθλη κοινή γνώμη με το αποτέλεσμα, την κακή φόρμα των ερυθρόλευκων, τα σενάρια πρόκρισης, με την εμφάνιση και το κλάμα του Ουέμπερ ή την ατάκα του Μπλατ στο ημίχρονο, με όλα όσα περιβάλλουν ένα αθλητικό γεγονός, ήρθαν δύο πανό στην κερκίδα να βγάλουν στην επιφάνεια την μπόχα που κρυβόταν πρόχειρα κάτω από το χαλί.

Ο πάτος δεν είχε έρθει το 07′, με το ραντεβού θανάτου και τη δολοφονία. Ήρθε με αυτούς που την πανηγυρίζουν και νιώθουν περήφανοι για αυτήν, διαφημίζοντάς την ως κάτι που σπουδαίο, που ταπείνωσε τον αντίπαλο, εκτός γηπέδου. Πανηγυρίζουν σαν “οπαδοί”, δείχνοντας πως δεν είναι άνθρωποι. Κι η πανηγυρική απάντηση στην οργανωμένη βλακεία, ήρθε με αυτούς που πανηγύριζαν την επίθεση εναντίον ΑμεΑ, στο Παπαστράτειο, πριν λίγες βδομάδες ή τα κατά καιρούς συνθήματα για τους νεκρούς της Θύρας 7…

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτοί που τα ανέβασαν. Είναι η διοργανώτρια αρχή και οι υπεύθυνοι που το ανέχτηκαν και το άφησαν -όπως δε θα έκαναν με οτιδήποτε άλλο θεωρούσαν ενοχλητικό. Είναι και ο κόσμος που δεν αντέδρασε άμεσα, για να κατέβει αυτή η ντροπή και να μη χαρακτηρίσει συνολικά μια κερκίδα. Όπως έκαναν ευτυχώς μαζικά διάφοροι Ολυμπιακοί στα social media, που δεν έχουν τίποτα κοινό με τη σαπίλα και δεν τους εκφράζει η καφρίλα που ντύνεται με το μανδύα της “αγάπης προς την ομάδα”.

Η σαπίλα και ο πάτος δεν έχουν χρώμα. Παρά μόνο αυτό του χρήματος και των συμφερόντων που λυμαίνονται το χώρο, γεμίζοντας με τόσα σκατά και ανθρώπινη μπόχα το μυαλό νέων παιδιών -και όχι μόνο…