Στρατάρχης Σεμιόν Τιμοσένκο – Ο συμπέθερος του Στάλιν στον Κόκκινο Στρατό

Αξιωματικός του τσαρικού στρατού, ο Σεμιόν Κωνσταντίνοβιτς Τιμοσένκο από την πρώτη στιγμή τάχθηκε στο πλευρό της επανάστασης, αφιερώνοντας τη ζωή και τις στρατιωτικές του ικανότητες στη Σοβιετική Ένωση. Ως προσωπικός φίλος και αργότερα συμπέθερος του Στάλιν, ο Τιμοσένκο βρέθηκε αντιμέτωπος με υπόνοιες ευνοιοκρατίας, τόσο για τη στρατιωτική του εξέλιξη, όσο και για την εξαίρεσή τους από τις ευρείες προπολεμικές εκκαθαρίσεις του Κόκκινου Στρατού, στην πραγματικότητά όμως η πορεία του αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της δίκαιης ανέλιξής του.

Ήρθε στον κόσμο στις 18 Φλεβάρη 1895 στην Ουκρανία κι ήταν γιος κολίγου. Ο ίδιος γνώρισε από μικρός τι θα πει σκληρή δουλειά και σε ηλικία 20 ετών κατατάχθηκε ως χειριστής πυροβόλου στον τσαρικό στρατό. Ως δεκανέας χειροδίκησε σε βάρος ενός αξιωματικού το 1917 και ήρθε αντιμέτωπος με στρατοδικείο, απαλλάχθηκε ωστόσο μετά από παρέμβαση του τοπικού Σοβιέτ. Σα μέλος του Κόκκινου Στρατού υπηρέτησε γενναία στο Ρωσικό Εμφύλιο, όπου και τραυματίστηκε. Γνωρίστηκε με τον Ιωσήφ Στάλιν όταν εκείνος ήταν υπεύθυνος για την άμυνα του Τσαρίτσιν (μετέπειτα Στάλινγκραντ) και ο Τιμοσένκο διοικητής του ιππικού και συνδέθηκε μαζί του με στενή φιλία.

Πολέμησε στον πολωνοσοβιετικό πόλεμο, τόσο κατά των Πολωνών στο Κίεβο, όσο και κατά των Λευκών, αλλά και του Μαύρου Στρατού του Νέστορ Μαχνό. Ως το 1933 είχε αναδειχθεί σε στρατιωτικό διοικητή της Λευκορωσίας αρχικά και στη συνέχεια διάφορων άλλων περιοχών στον Καύκασο και την Ουκρανία. Από το 1935 ήταν μέλος του Ανώτατου Σοβιέτ και ήταν μέλος του της ΚΕ του μπολσεβικικού κόμματος. Το 1939, ως διοικητής της περιοχής των δυικών συνόρων της ΕΣΣΔ, ηγήθηκε του ουκρανικού μετώπου στη διάρκεια της σοβιετικής κατάληψης των εδαφών που είχε αποσπάσει μετά τον πολωνοσοβιετικό η Πολωνία.

Σημαντική ήταν η συμβολή του Σοβιετοφινλανδικό πόλεμο, όταν ανέλαβε τη διοίκηση του Κόκκινου Στρατού το Γενάρη του 1940, μετά από την αποτυχία του προκατόχου του Κλίμεντ Βοροσίλοφ. Υπό την ηγεσία του, τα σοβιετικά στρατεύματα διαπέρασαν τη γραμμή Μάνερχαϊμ στον ισθμό της Καρελίας, αναγκάζοντας τη Φινλανδία να ζητήσει ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις δυο μήνες μετά. Το επίτευγμα του αυτό τον οδήγησε στη θέση του επιτρόπου άμυνας και τη θέση του στρατάρχη της ΕΣΣΔ, ενώ τιμήθηκε και με τον τίτλο του ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Την ίδια χρονιά ανάγεται η συγγένειά του με το Στάλιν, όταν η κόρη του παντρεύτηκε το γιο του σοβιετικού ηγέτη, Βασίλι.

Ο Τιμοσένκο, παρά τις παραδοσιακές απόψεις του για την οργάνωση του στρατεύματος, αντιλαμβανόταν απόλυτα την ανάγκη εκσυγχρονισμού του Κόκκινου Στρατού ενόψει της επικείμενης ναζιστικής επίθεσης. Κατόρθωσε να υπερκεράσει τις αντιρρήσεις των πιο συντηρητικών αξιωματικών, που αντιτίθονταν στην εκτεταμένη εκμηχάνιση του στρατού, ωθώντας και σε μεγαλύτερη παραγωγή τεθωρακισμένων και επιβάλλοντας σιδηρά πειθαρχία στο στράτευμα.

Με την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, διορίστηκε διοικητής της Ανώτατης Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ σύντομα τη θέση του ως επιτρόπου άμυνας πήρε ο ο ίδιος ο Στάλιν, με τον οποίο ο Τιμοσένκο διατήρησε στενή συνεργασία. Ανέλαβε κρίσιμα σημεία του μετώπου και το Νοέμβρη του 1941 οργάνωσε μεγάλες αντεπιθέσεις στο Ροστόφ, κατορθώνοντας να δημιουργήσει κι ένα προγεφύρωμα μέσα από τη γερμανική άμυνα στην περιοχή δυτικά του Χάρκοβο στις αρχές του 1942. Το Μάη της ίδιας χρονιάς εξαπέλυσε στην ίδια περιοχή μια μεγάλη αντεπίθεση κατά των ναζί, οι δυνάμεις του ωστόσο υπέστησαν περικύκλωση και βαριά ήττα.

Ο Τιμοσένκο κατόπιν αυτού αποσύρθηκε από την πρώτη γραμμή, συνέχισε όμως να έχει σπουδαίο οργανωτικό ρόλο ως γενικός διοικητής του Στάλινγκραντ, του Βορειοδυτικού μετώπου, του Λένινγκραντ, του Καυκάσου και της Βαλτικής.

Τον Αύγουστο του 1945 και για ένα μήνα, ο στρατάρχης Τιμοσένκο, ταξίδεψε μόνος του για να επιθεωρήσει το στρατόπεδο Στάριε Ντορόγκι, όπου φιλοξενούνταν προσωρινά απελευθερωθέντες από το στρατόπεδο του Άουσβιτς. Ο μετέπειτα διάσημος Ιταλοεβραίος συγγραφέας Πρίμο Λέβι, περιέγραφε αργότερα πώς ο πανύψηλος Τιμοσένκο «εμφανίστηκε μέσα από ένα μικρό Fiat 500A Τοpolino» για να ανακοινώσει στους επιζήσαντες πως θα άρχιζαν σύντομα το ταξίδι της επιστροφής.

Συνέχισε τη σταδιοδρομία του ως διοικητής στη Λευκορωσία και τα Νότια Ουράλια και το 1960 αποστρατεύτηκε, λαμβάνοντας την τιμητική θέση του Γενικού Επιθεωρητή του Υπουργείου Άμυνας. Ένα χρόνο μετά έγινε πρόεδρος της Επιτροπής Βετεράνων Πολέμου. Έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 1970.