Μαρία Παπαφωτίου – Η τέχνη μέσα από αριστερές βιτρίνες υπηρετεί απόλυτα το καπιταλιστικό σύστημα

“Μέσα από την τέχνη, ψάχνουμε όλο και βαθύτερες αλήθειες” μας λέει η Μαρία Παπαφωτίου, η πρωταγωνίστρια της παράστασης “από την Αντιγόνη στη Μήδεια”, που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Άλφα.Ιδέα. Το έργο όμως ήταν μόνο η αφορμή για μια συζήτηση που επεκτάθηκε σε μια σειρά πεδία.

Έτσι λοιπόν, μιλήσαμε για το έργο, το περιεχόμενο και τα μηνύματά της, το γυναικείο ζήτημα συνδεμένο με το ευρύτερο κοινωνικό ζήτημα της εποχής μας, το ταξίδι της παράστασης στα σχολεία αλλά και στην επαρχία, σε μέρη όπου οι ντόπιοι δεν είχαν ποτέ τους επαφή με κάποιο θεατρικό δρώμενο, το θαύμα της σύνδεσης με τους θεατές. Μας μίλησε όμως και ευρύτερα, για τον κοινωνικό ρόλο της τέχνης, τις ποιητικές βραδιές που γίνονται παράλληλα με την παράσταση με τη συμμετοχή πολλών μεταναστών, για το μοντέλο με τα πανάκριβα εισιτήρια που υπηρετεί το σύστημα, τα προβλήματα στον κλάδο των ηθοποιών και τις δράσεις του ΣΕΗ, μένοντας πάντα πιστή στην αρχική ιδέα: να υπηρετεί την αλήθεια και να την φέρνει στο προσκήνιο.

-Στην παράσταση είσαι από την πρώτη χρονιά;

-Ναι, είμαι εξαρχής, απλά αρχικά είχα άλλο συμπαίκτη. Δεν έπαιζε ο Κώστας Γάκης, αλλά ο Παναγιώτης Λέκκας στην εκδοχή που παρουσιάσαμε για το φεστιβάλ στη Νότια Κορέα, απ’ όπου ξεκίνησε η παράσταση.

-Πες μας μερικά πράγματα για τη διαδρομή της.

-Κάναμε πρεμιέρα στη Νότια Κορέα, όπου είχαν καλέσει τον Κώστα Γάκη τιμητικά, γιαί είχε παρουσιάσει “το Δέντρο του Οιδίποδα”, μια παράσταση με παρόμοια θεματολογία. Γυρίσαμε την Ελλάδα, ξανακάναμε πρόβες στην Ικαρία, σε φυσικά τοπία, και παράλληλα γραφόταν το κείμενο. Αυτοσχεδιάσαμε, διαβάσαμε πολύ, ξεσκαρτάραμε διάφορα και ήρθαμε εδώ για τη δεύτερη φάση των προβών, όπου ο Κώστας έπαιζε κιόλας, δε σκηνοθετούσε μόνο. Αυτή είναι η δεύτερη σεζόν κι επειδή υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση θεωρώ πως θα συνεχιστεί για 3^η χρονιά.

-Η εμπειρία από τις πρόβες στην Ικαρία πώς ήταν;

Ήταν ειδυλλιακή, γιατί είχε να κάνει με την παράδοση, με τις ρίζες. Το φυσικό τοπίο σε βάζει σε μια άλλη διαδικασία με τους συνεργάτες σου, δεν είσαι στο στείρο περιβάλλον μιας πόλης, ενός θεάτρου, δεν αντιλαμβάνεσαι την έννοια της ρουτίνας. Για μένα ήταν η πρώτη φορά, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η πρόβα είναι μια διαδικασία που δε σταματά ποτέ. Κάνουμε κάποιες προσαρμογές, πχ για τα σχολεία, όταν εγκρίθηκε η παράσταση από το Υπουργείο Παιδείας, ή στα διάφορα μέρη που επισκεπτόμαστε, τιμώντας την παράδοσή τους.

-Τα πλάνα που βλέπουμε στην παράσταση είναι κυρίως από την Ικαρία;

-Είναι κυρίως από την Ικαρία, κυρίως πλάνα του Κώστα, που πειραματίζεται με την κάμερα, ασχολείται με την εικόνα και νομίζω πως θα περάσει κάποια στιγμή επαγγελματικά σε αυτό. Υπάρχουν σκηνές από την Άνδρο κι από το Ελληνικό Αρκαδίας, τον τόπο καταγωγής μου.

-Ποια είναι η εμπειρία από τις παραστάσεις στα σχολεία, δεδομένου ότι οι μαθητές δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την αρχαία τραγωδία;

-Τα παιδιά έχουν γνωριστεί με την τραγωδία μόνο μέσω των βιβλίων, με ένα στείρο, περιχαρακωμένο τρόπο, μακριά από την πραγματικότητα. Έρχονται προκατειλημμένα, αλλά όταν καταλάβουν πως βλέπουν κάτι διαφορετικό, που είναι πολύ κοντά τους, μπαίνουν πιο βαθιά από τους ενήλικες στο νόημα. Στην Κρήτη ένας μαθητής μου είπε: δεν αισθανόμασταν ότι διεκπεραιώνετε τους ρόλους σας, αλλά ότι είμασταν πάνω στη σκηνή μαζί σας.

-Πες μας για τη συνεργασία σου με τον Κώστα Γάκη και την υπόλοιπη ομάδα.

-Περάσαμε δια πυρός και σιδήρου. Οι πρώτες πρόβες έγιναν με μεγάλο άγχος γιατί είχαμε το ταξίδι στην Κορέα κι έπρεπε να είναι όλα έτοιμα. Είχαμε εντάσεις, γιατί καταπιανόμασταν με ένα θέμα που έχει μεγάλο βάθος και αξία, οπότε μεγάλωνε η ευθύνη του καθενός. Είχα φόβο μέχρι να φύγει το κομμάτι τη Κορέας. Στην πρώτη περίοδο ήταν αρκετά συγκρουσιακά τα πράγματα. Φέτος διανύουμε μια ανθηρή, στενή σχέση, γιατί είναι αληθινή. Ο κώδικας είναι πια ιδανικός, αλλά δεν έγινε αβίαστα, χτίστηκε.

-Πώς πάνε οι ποιητικές βραδιές που κάνετε παράλληλα με την παράσταση;

-Δε χρειάζεται κάποιο αντίτιμο ή να έχει δει την παράσταση, για να τις παρακολουθήσεις. Έρχονται πολλοί μετανάστες, που ζουν στην περιοχή, αλλά δεν μπορούν να πληρώσουν εισιτήριο. Τους ενδιαφέρει, κάποιοι έχουν διαβάσει κιόλας. Έτσι κι αλλιώς, η λογική του Κώστα είναι λογική του συνόλου. Ζούμε από αυτό που κάνουμε, αλλά δεν το εμπορευόμαστε άκρατα. Έχουμε χαμηλό εισιτήριο, διευκολύνσεις για φοιτητές και συναδέλφους ηθοποιούς, πρόβλεψη για δωρεάν εισιτήρια στους άνεργους. Δε θεωρούμε το θέατρο ακριβό σπορ για εστέτ, ιδίως σε αυτήν την εποχή. Πρέπει να γίνει άνοιγμα από τις τέχνες, να είναι ανθρωποκεντρικές και φιλικές στην τσέπη.

-Και ποια είναι η δομή αυτών των βραδιών;

-Συνήθως φιλοξενούμε μια ποιήτρια (τις προάλλες είχαμε τη Χρύσα Καζάλα, μια μαχητική προσωπικότητα του καιρού μας). Στην αρχή διαβάζει, μετά συμμετέχει το κοινό, ενώ υπάρχουν και τραγούδια που μαθαίνουμε εκείνη την ώρα. Το εντυπωσιακό είναι πως οι θεατές καταλαβαίνουν ότι η δημιουργία δεν είναι υπόθεση των επαγγελματιών, μπορούν να συμμετέχουν και οι ίδιοι στη ζύμωση.

-Το κοινό συμμετέχει και με τους στίχους που καλείται να γράψει για τη γυναίκα, για να διαβαστούν επί σκηνής στην επόμενη παράσταση. Έχεις ξεχωρίσει κάποιο μήνυμα;

-Δε θα πω συγκεκριμένες φράσεις για να μην αδικήσω άλλες. Υπάρχει σιγά-σιγά ένα γενικό ρεύμα εναντίωσης, ακόμα κι από αντρες, στα πατριαρχικά μοντέλα της κοινωνίας, από τα οποία βάλλεται η γυναίκα, εν έτει 2019. Αυτό εκφράζεται πλειοψηφικά μέσα από τους στίχους.

-Πώς ξεχωρίζετε τους ανδρικούς από τους γυναικείους στίχους;

-Όταν διαβάζουμε κάτι, μπορεί να σηκωθεί κάποιος άντρας που γράφει πως η γυναίκα εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με σεξισμό και προκατάληψη, κι έχει να ξεπεράσει περίπου διπλάσια εμπόδια από έναν άντρα για να φτάσει στον ίδιο στόχο.

-Θεωρείς πως αυτό αναγνωρίζεται κι από τα δύο φύλα;

-Θεωρώ πως απασχολεί και τα δύο φύλα. Κανένα φύλο δεν αισθάνεται πολύ καλά. Εγώ εξοργίζομαι όταν βλέπω σχόλια στα ΜΚΔ, πως η θέση της γυναίκας είναι ισχυρή και τα δικαιώματά μας κατοχυρωμένα, γιατί εστιάζουν στη δυτική κοινωνία -που κι εκεί είναι κοινό μυστικό πως πολλά δεν εφαρμόζονται. Κοιτάς όμως και παραδίπλα, βλέπεις την Ανατολή. Δε ζούμε σε έναν ειρηνικό κόσμο δικαιοσύνης. Το 1/3 του πλανήτη είναι στα όρια του λιμού, για να ζούμε εμείς καλά. Ζούμε ο ένας εις βάρος του άλλου, αυτό αφορά και τις γυναίκες και το κομμάτι των μειονοτήτων.

-Μολονότι αφετηρία του έργου είναι η αρχαία τραγωδία, υπάρχει σύνδεση και με το σήμερα;

Απόλυτα. Αυτό είναι το νόημα της παράστασης, δε θα είχε ενδιαφέρον διαφορετικά. Τα αρχαία κείμενα είναι μεγάλα, γιατί συνεχίζουν να μας αφορούν ακόμα. Το γυναικείο ζήτημα είναι μεγάλο κεφάλαιο, θα έπρεπε να είμαστε όλοι ακτιβιστές του. Νομίζω είναι παρατημένο. Οι γυναικοκτονίες είναι υπαρκτό φαινόμενο. Κι εγώ προσωπικά έχω υποστεί ελαφρύ σεξισμό, ιδίως στο επαγγελματικό περιβάλλον. Σε έναν άντρα αποκλείεται να υπήρχε η ίδια αντιμετώπιση. Στην Ελλάδα η πολιτική συνείδηση ακρωτηριάζεται. Για να αλλάξει ουσιαστικά κάτι, χρειάζεται επανάσταση, κι η επανάσταση προϋποθέτει “αίμα”. Θέλει θυσίες, σκληρές αποφάσεις και συντεταγμένες, δε γίνεται αλλιώς. Αυτό εμπεριέχει και το γυναικείο ζήτημα.
Για την τέχνη, είμαι λίγο απαισιόδοξη για το αν μπορεί να μπει μπροστά σε αυτόν το δρόμο, της επανάστασης. Κανονικά θα έπρεπε να διεγείρει εξεγέρσεις, να γίνεται μια παράσταση και να βγαίνει ο κόσμος στο δρόμο. Αλλά δε γίνεται, δεν ξέρω αν έχει γίνει και ποτέ…

-Ίσως δεν είναι η τέχνη που δημουργεί την εξέγερση, αλλά το αντίστροφο.

-Θα έπρεπε να συμβαίνει στις τέχνες. Αλλά έχουν μετατοπιστεί πολλά στο εμπορικό κομμάτι. Το σύστημα το τροφοδοτεί αυτό τέλεια, καμιά φορά και με αριστερές βιτρίνες. Το βαθύτερο πρόβλημα δεν είναι ζήτημα κομμάτων, αλλά συστήματος.

–Να κάνουμε μια παρέκβαση. Πώς είναι τα πράγματα στον κλάδο και πώς βλέπεις τις κινητοποιήσεις του ΣΕΗ;

-Είμαι στο ΣΕΗ, αλλά όχι όσο ενεργή θα ήθελα. Δε γίνεται να μην υπάρχει συνδικάτο, να μην εκφραζόμαστε μέσα από σωματεία. Μολονότι λέμε οι η θοποιί πως κάνουμε μια δουλειά συνόλου, πως η δημιουργία βγαίνει μέσα από την ομαδικότητα, δεν ξεπερνάνε όλοι τη νοοτροπία του ατομικού συμφέροντος. Κοιτάμε πρώτα τον εαυτό μας, πώς θα έχουμε δουλειά, πώς θα επιβιώσουμε μες στις αυλές και τα συστήματα, που κινούν το σύμπαν, δεν αφήνουν τη δημιουργία ελεύθερη να εκφραστεί και να κριθεί. Κι από αυτό το άγχος ξεχνάμε ότι για να επιβιώσει ένας, αυτό πρέπει να γίνει για όλους, μέσα από το σύνολο, αλλιώς δεν πάμε μπροστά. Δεν υπάρχει όμως αυτή η νοοτροπία στους ηθοποιούς, για αυτό δεν είναι δυνατό το ΣΕΗ. Άλλοι κλάδοι, σε πιο εργατικά επαγγέλματα, έχουν τη λογική της συλλογικότητας.

-Ενώ εσείς όχι;

-Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις που το προτείνουν, κάποιες βρίσκονται μες στο ΣΕΗ, κάνουν αγώνα χρόνων. Δεν είναι όμως η επικρατούσα τάση.

-Πώς είναι η κατάσταση από άποψη δικαιωμάτων;

-Δεν τηρείται απολύτως τίποτα. Το μόνο κομμάτι που κρατάει ένα σεβασμό στις συμβάσεις είναι τα κρατικά θέατρα, αλλά αυτά δεν μπορούν να μας απορροφήσουν όλους. Θέλει αγώνα. Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα να βγούμε στους δρόμους και να κάνουμε τον αγώνα που πρέπει.

-Για να επιστρέψουμε στην παράσταση. Πόσο εύκολη είναι η μετάβαση μες στην παράσταση από τη μια ηρωίδα στην άλλη;

-Η εναλλαγή ρόλων είναι από τις βασικές σκηνοθετικές προτάσεις του Κώστα, το έχει δουλέψει πολύ στις παραστάσεις. Όταν μπαίνεις σε ροή κι αποκτά την ενέργεια της παράστασης, σε ωθεί από μόνη της. Πας στον απέναντι ρόλο και μετακινείσαι στο επόμενο. Δεν είναι αυτή η δυσκολία της παράστασης. Η δυσκολία είναι οι αυξημένες απαιτήσεις, πώς θα υπάρξει αλήθεια με γενναιοδωρίες, χωρίς να γίνει πομπώδες και ηρωικό, πώς θα φτάσουμε στην αλήθεια χωρίς θεατρινισμούς και τερτίπια, γιατί είναι βαριές αλήθειες, πιο δύσκολες από ό,τι σε ένα σύγχρονο κείμενο και μπορείς εύκολα να παρασυρθείς υποκριτικά σε μεγάλες δηλώσεις και ένα εξωτερικό παίξιμο.

-Μελετώντας τα κείμενα, βρήκες κάποια ιστορία που σε έκανε να ταυτιστείς, να ανακαλύψεις κάτι καινούριο;

-Ανά περιόδους έχω και άλλη ταύτιση, αναλόγως τι βιώνω κι εγώ. Η αλήθεια είναι πως η Εκάβη είναι το πιο δύσκολο δικό μου κομμάτι, αυτό που χρειάζεται αέναο ψάξιμο -όχι πως δε χρειάζεται για τα υπόλοιπα. Η Εκάβη είναι μεγαλύτερης ηλικίας, βίωσε το ξεριζωμό, με έναν τρόπο επιθετικό προς τους Έλληνες και την επεκτατική λογική που είχαν. Έχασε τα πάντα, ο λαός της διώχτηκε. Κάτι που βλέπουμε καθημερινά στο Αιγαίο. Έρχονται άνθρωποι με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, που βουλιάζει στο πέλαγος. Μπαίνουν πολλά ζητήματα, μεταναστευτικό κτλ, κι ο ρόλος είναι ιδιαίτερος.

-Γενικά το έργο δεν αφορά στενά το γυναικείο ζήτημα αλλά το συνδέει με ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία μας.

-Είναι πανανθρώπινο. Ξεκινά από το γυναικείο ζήτημα και εξαπλώνεται σε πολλά βασικά θέματα της ύπαρξης και του βίου.

-Τα μελλοντικά σου σχέδια συνδέονται προφανώς με την παράσταση.

-Τα άμεσα σχέδια της παράστασης είναι να ταξιδέψει στην Ελλάδα, υπάρχει μια τάση να φύγουμε από την Αθήνα. Η αποκέντρωση πρέπει να γίνει σταδιακά πράξη και με τη δική μας δουλειά. Δεν μπορεί όλο το κέντρο των θεάτρων και των γυρισμάτων να είναι στην Αθήνα. Εμείς πιστεύουμε στα ταξίδια στο θέατρο. Μπορεί να φτάσει η παράσταση παντού, σε ένα χωριό, όπου οι κάτοικοι δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με ένα θεατρικό δρώμενο.

Αν δεν έχει κοινωνικό ρόλο η τέχνη, τότε ποιος είναι ο ρόλος της; Χάνει δυστυχώς την κοινωνική λειτουργία της κι έχει πάει προς ένα αισθητικό-εικαστικό κομμάτι, που είναι ψυχρό και δεν έχει σχέση με τα βαθιά ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο. Προτείνεται μια συναισθηματική αποστασιοποίση, ίσως είναι ρεύμα της εποχής. Εμείς πιστεύουμε στο θέατρο που θίγει βαθιά ζητήματα κι ενώνει τους ανθρώπους, δεν τους απομονώνει. Που τους ξυπνάει κάτι και μπορεί να τους φέρει πιο κοντά, σε μια επαναστατική κατάσταση, που θα φέρει κάποια αλλαγή.

-Παίζετε μόνο σε κλειστούς χώρους λόγω και της χρήσης τεχνολογίας ή έχετε δοκιμάσει και σε ανοιχτούς;

-Δεν το έχουμε δοκιμάσει, αλλά υπάρχει έντονα η σκέψη. Η ανοιχτή θερινή παράσταση είναι ένα άλλο είδος. Υπάρχει το θέμα των προβολών με το πανί, αλλά φαίνεται να λύνεται. Είχε μια πολύ καλή ιδέα ο κ. Λώλος, συνεργάτης του Κώστα (που έπαιξε καταπληκτικό βιολί στην Κρήτη στη θέση της Στέλλας που έμεινε στην Αθήνα). Θα δούμε αν μπορεί να εφαρμοστεί, να ταξιδέψουμε και να κάνουμε τη λεγόμενη περιπλανώμενη τέχνη. Γιατί από εκεί νιώθουμε πως ξεκινάει το θέατρο. Πιστεύουμε στο θέατρο του μπουλουκιού, που βγαίνει να πει μια ιστορία που μας αφορά, όχι στο θέατρο με τις πριμαντόνες και τις περσόνες. Γι’ αυτό αντιδρώ με την αμιγώς εικαστική προσέγγιση, πώς μπορεί να αφορά κάποιον; Έχω την εντύπωση πως θρέφει απλώς το καπιταλιστικό μοντέλο, με τα πανάκριβα εισιτήρια, για να δούμε κάτι σαν έκθεση κοστουμιών ή σκηνικών. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική ενσάρκωση, να μπεις στο ρόλο του άλλου.

-Οι παραγωγοί αποφεύγουν την επαρχία, γιατί φοβούνται ίσως πως δε θα βγουν τα έξοδα του θίασου…

-Είμαι κάθετη σε αυτό. Οι παραγωγοί συχνά είναι μακριά από τη συναισθηματική κατάσταση των καλλιτεχνών, δε συναντιούνται μαζί της. Αυτό που προτείνουμε ως τέχνη όμως, πρέπει να αφορά σε βάθος τον κόσμο, να μπορούμε να πούμε δυο πράγματα μέσω αυτού. Δεν μπορεί να επικρατεί η λογική “θα προτείνω στον κόσμο κάτι εμπορικό”. Πώς καθορίζεις τη συνείδηση του κόσμου; Εμείς πήγαμε στην Κρήτη, κι ήρθαν αγρότες, κτηνοτρόφοι, με χέρια καθαρά εργατικά, που μας είδαν και είπαν ότι ήταν από τις πιο συγκινητικές εμπειρίες στη ζωή τους.

Μπορεί κάτι να πηγαίνει καλά, να έχει ανταπόκριση και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Αλλά κατά κανόνα το εμπορικό είναι συνυφασμένο με την έννοια της προχειρότητας. Γιατί πρέπει εγώ σαν καλλιτέχνης να προτείνω την προχειρότητα. Εγώ προτείνω κάτι για το οποίο κάνω πρόβες ενάμιση χρόνο τώρα και θα συνεχίσω να κάνω.

-Οι σκηνές που λες από την επαρχία θυμίζουν τις περιγραφές από το θέατρο στο βουνό, στην Ελεύθερη Ελλάδα, σε χωριά που δεν το είχαν ξαναδεί.

-Δε γίνεται να μην έχει κοινωνικό ρόλο η τέχνη. Κι αν έχει είναι αυτός. Όχι μια ακριβή παραγωγή, με πανάκριβο εισιτήριο. Είναι αστείο, γελάω! Ο ηθοποιός, ακόμα κι αυτός που έχει τριάντα χρόνια στο σανίδι κι έχει όνομα, μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς με πολύ λιγότερα από όσα αντιστοιχούν σε ένα ακριβό εισιτήριο. Δε χρειάζεται να πληρώνουμε 80 ευρώ για να καθίσουμε μπροστά και να δούμε κάτι που συνήθως -ας μου επιτραπεί αυτό- είναι πλούσιο στο μάτι και φτωχό ψυχικά. Προτιμώ το αντίθετο.

-Είπες πριν για την ενσάρκωση, τη δυσκολία να μπούμε στο ρόλο του άλλου…

-Στην παράσταση εννοείς;

-Και γενικά.

Στην κοινωνία μας, το κομμάτι της ενσυναίσθησης πάσχει αρκετά. Αυτός είναι ο λόγος που δεν προχωράνε τα πράγματα. Προχωράνε όμως για τη μειοψηφία. Αυτό το μοντέλο εφαρμόζεται γενικά, αυτό προτείνει ο καπιταλισμός. Λίγοι εναντίον πολλών. Λίγοι θα απολαμβάνουν και θα μοιράζονται τον πλούτο, όχι μόνο τον υλικό, αλλά όσα μας προσφέρει η γή, ο τόπος που είμαστε. Αυτό έχει χτιστεί πολύ μεθοδικά…

-Δεν ξέρω αν μπλέκουμε σε ξένα χωράφια, αλλά τεχνικά η ενσυναίσθηση απαιτεί από εσάς την μπρεχτική αποστασιοποίηση;

-Δε θα ήθελα να βάλω ταμπέλες σε αυτό, γιατί δεν ξέρω τι κάνω ακόμα, μιας και είμαι λίγα χρόνια στο θέατρο. Στο περιβάλλον που έχω βρεθεί και ειδικά σε αυτό του Κώστα, αυτό που κυριαρχεί είναι η αλήθεια. Υπάρχει πάντα στη σκηνή, είναι το πιο γοητευτικό από όλα, το πρώτο μέσο για να ταυτιστεί ο θεατής, να ακούσει την ιστορία. Για να του δημιουργηθεί κάτι, από προβληματισμό μέχρι συγκίνηση, η πρώτη αρχή είναι να τον πείθει αυτό που βλέπει, να θεωρεί πως είναι αλήθεια. Εμείς λοιπόν, ψάχνουμε όλο και βαθύτερες αλήθειες, μέσα από τις φανταστικές συνθήκες που δημιουργεί το θέατρο. Κι αυτό δε σταματά ποτέ, δεν υπάρχει μόνο μία αλήθεια.

Συνεπώς, δεν ξέρω ακριβώς τι τεχνική ακολουθούμε. Σίγουρα προσπαθούμε να αποφύγουμε τον εντυπωσιασμό. Η αλήθεια είναι πολύ απλή, πολύ καθαρή, δε χρειάζεται τερτίπια. Η διαδικασία ως την πρόβα είναι δύσκολη, γιατί είναι δύκολη και μες στη ζωή. Είναι δύσκολο να είσαι αληθινός, να μην καταφεύγεις ποτέ σε τεχνάσματα, να ξεσκαρτάρεις τα φτιασίδια, να μείνεις σκέτος και να πεις: θα σας πω μια ιστορία… Όταν επιτυγχάνεται αυτό, είναι μαγικό, υπάρχει σύνδεση. Δε δείχνουμε εμείς κάτι στον κόσμο, προσπαθούμε να γίνεται κάθε φορά αυτό το θαύμα της σύνδεσης.

Μη χάσετε την ευκαιρία να βρεθείτε σε μία από τις δύο τελευταίες παραστάσεις της 2ης χρονιάς.

Σάββατο 13 Απριλίου 21:00
Κυριακή 14 Απριλίου 19:15

Στο Θέατρο ΑΛΦΑ.ΙΔΕΑ

Για την παράσταση μπορείτε να διαβάσετε λεπτομέρειες εδώ, καθώς και στους παρακάτω συνδέσμους

Από την Αντιγόνη στη Μήδεια στο θέατρο “Άλφα” – Και οι δέκα ήταν εξαιρετικές
Η απάντηση είναι ο άνθρωπος – Από την Αντιγόνη στη Μήδεια