Εργάτρια σε σουπερμάρκετ, ετών 42

Συνήθως στις απώλειες ανθρώπων συνηθίζουμε να απαντάμε με σιωπή, περίσκεψη περισυλλογή, γιόγκα, βουντού και οτιδήποτε άλλο ανώδυνο και «διακριτικό», δήθεν σε αίσθηση σεβασμού. Τους λόγους που αυτός ο άνθρωπος «έφυγε», τους εξετάζουμε σε «δεύτερο χρόνο» και στην πραγματικότητα σε κανένα «χρόνο», αφού «η ζωή συνεχίζεται».

Για μας τους υπόλοιπους τουλάχιστον.

Η αλυσίδα σουπερμάρκετ Αρβανιτίδης, ήταν τα προηγούμενα χρόνια μια τυπική αλυσίδα σουπερμάρκετ στη Βόρεια Ελλάδα. Μικρότερη απ’ τους γίγαντες του χώρου, μεγαλύτερη απ’ τους τοπικούς μεγαλομπακάληδες. Με εργασιακή τρομοκρατία, άσχημες συνθήκες εργασίας και υψηλά «παντελονιάσματα» απ’ το αφεντικό. Μέχρι εδώ «τίποτα το μεμπτό» που θα ‘λεγε και κάποιος πρόσφατα απολυθείς παπαγάλος του Σκάι.

Πριν από μερικά χρόνια, η εταιρεία, πιεζόμενη απ’ τους «μεγάλους παίκτες» του χώρου, άρχισε να χάνει πελάτες και τζίρο. Αφού μεταβίβασε την κρίση στους εργαζόμενούς της με κάθε τρόπο (ακόμα και βάζοντάς τους να τρώνε ληγμένες «ουγγαρέζες» και «τυροκαυτερές» για τιμωρία επειδή δεν τις πούλησαν) η παλιά οικογένεια-αφεντικό, που είχε και συμμετοχή στην ποδοσφαιρική ομάδα της Βέροιας, την πούλησε. Αγοραστής, ο νεαρός «βασιλιάς της παλέτας», ο οποίος σχεδόν αμέσως προχώρησε σε συμφωνία με άλλη εταιρεία, που επίσης αντιμετώπιζε προβλήματα εκείνο τον καιρό, για να χρησιμοποιεί το όνομα του Γάλλου, διεθνούς φήμης, συνεργάτη της. Έτσι τα καταστήματα Αρβανιτίδη, πρασίνισαν και απέκτησαν «γαλλική φινέτσα». Όμως τα προβλήματα και οι καθυστερήσεις μισθών συνεχίστηκαν. Όταν μάλιστα πέρσι ο στρατηγικός σύμμαχος απ’ τη νότια Ελλάδα πτώχευσε και εξαγοράστηκε, ο ιδιοκτήτης της «πρώην Αρβανιτίδης» δήλωσε ότι «νίπτει τας χείρας του». Με τα πολλά η επιχείρηση αφού απαξιώθηκε και σταδιακά έπαψε να λειτουργεί, έφτασε να χρωστάει δεδουλευμένα 15 μηνών στους 2.000 εξαθλιωμένους υπαλλήλους της.

Πρόσφατα η εταιρεία προχώρησε σε προσύμφωνο εξαγοράς από τρίτη αλυσίδα και ζήτησε απ’ τους εργαζόμενους (με τις ευλογίες της κυβέρνησης) να κουρέψουν κατά 50% τις απαιτήσεις τους, ενώ θα έκανε τη «χάρη» να προσλάβει μερικούς απ’ το νέο σχήμα, με μισθούς-κοροϊδία. Βλέπετε στο μεσοδιάστημα οι μεγαλομέτοχοι, είχαν αγοράσει μια ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα της Θεσσαλονίκης και είχαν άλλες προτεραιότητες. Ένα δεξί μπακ, ένα αριστερό εξτρέμ, ένα σέντερ φορ.

Πριν από λίγες μέρες, μια 42χρονη υπάλληλος, μην αντέχοντας τη φτώχεια και τη μιζέρια, έβαλε τέλος στη ζωή της. Από ηθικούς αυτουργούς θα βρούμε μπόλικους, σε όλο το πολιτικο-επιχειρηματικό φάσμα, όμως «ο νομικός μας πολιτισμός», δε θα επιτρέψει να ονοματίσουμε κανέναν.

Αυτά συμβαίνουν καμιά φορά, όταν ιεραρχείς πιο ψηλά την απόκτηση ενός σέντερ φορ αντί να εξοφλήσεις την κοπέλα που έχει πάθει σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα κόβοντας κασέρι ή έχει καταστρέψει τα γόνατά της σηκώνοντας δυο-δυο τα πεντάκιλα λάδια.

Αλλά γι’ αυτά από αύριο. Σήμερα έχουμε πένθος.

Και να ετοιμάσουμε την τσάντα μας για τη Χαλκιδική.