Ολαρία-ολαρά, ξύλο πέφτει από ψηλά

Τα βίντεο που κατέγραψαν τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας από τον άντρα της και σε δεύτερη φάση του ίδιου του δράστη από τους υπόλοιπους στο Καλλιμάρμαρο, στο περιθώριο της συναυλίας “όλοι μαζί μπορούμε”, αναδεικνύουν μια σειρά ζητήματα σε διάφορα επίπεδα.

Από τον “κωλοέλληνα” -που θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος- “πολλά βαρύ” άντρα, που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του -εκτός κι αν είναι το αφεντικό του- και ξεσπάει στη γυναίκα του, που υπομένει αγόγγυστα το ρόλου του θύματος και προσπαθεί παρόλα αυτά να προστατέψει αυτόν κι όχι τον εαυτό της.

Μέχρι τους “όλοι μαζί μπορούμε”, που αρχικά διαμαρτύρονταν αλλά παρακολουθούσαν παθητικά τον νταή, ώσπου του όρμησαν ομαδικά και αντιλήφθηκαν πως “όλοι μαζί μπορούνε” να τον χτυπήσουν και να τον εξουδετερώσουν. Δεν έχουν αυτοί όμως τη βασική ευθύνη, από τη στιγμή που οι διοργανωτές κι οι αρχές αδιαφορούν και δεν παρεμβαίνουν σε κανένα σημείο.

Ειδικά το βίντεο με την επίθεση στη γυναίκα, πάντως, συνοψίζει όλη τη δουλικότητα που βιώνει και συσσωρεύει -σε βαθμό που να την ενσωματώνει- το γυναικείο φύλο στην ελληνική (και βασικά στην αστική) κοινωνία.

Το περιστατικό έγινε, συζητήθηκε, καταδικάστηκε ή έγινε -σε κάποιες περιπτώσεις- αντικείμενο χαβαλέ, που είναι στον αντίποδα της σάτιρας (ενάντια στους ισχυρούς) κι η άλλη όψη του συστήματος. Πέρα από αυτό, όμως, υπάρχει μια συνολική κατάσταση, που κάθε άλλο παρά περαστική είναι.

Το πιθανότερο είναι πως η συγκεκριμένη γυναίκα, αφού γύρισε σπίτι της, θα συνεχίσει να τρώει ξύλο από τον άνδρα της που θα ξεσπάει πάνω της τα νεύρα του για όσα του πάνε στραβά στην καθημερινή ζωή -αντί να στοχεύει αυτούς που πρέπει. Κι εκεί, στο σπίτι, δε θα υπάρχουν κάμερες να καταγράψουν το γεγονός, ούτε άλλοι να προστατέψουν τη γυναίκα από τον μάτσο αγριάνθρωπο.

Το βασικό ερώτημα είναι τι γίνεται με όλα τα περιστατικά που μένουν μακριά από τις κάμερες, μολονότι η κοινωνία τα ξέρει, τα αφουγκράζεται, αλλά κρατάει ένοχη σιωπή και τα συγκαλύπτει, για να μη χαλάσει τη βιτρίνα και τη ζαχαρένια της.