Ντάνι Ρόουζ: “Ανυπομονώ να σταματήσω το ποδόσφαιρο, για να γλιτώσω από το ρατσισμό”

Πριν από μερικές μέρες, αυτός και οι συμπαίκτες του στην Εθνική Αγγλίας (Ραχίμ Στέρλινγκ και Χάντσον Οντόι) χρειάστηκε να υπομείνουν τις ρατσιστικές επιθέσεις και τους υποτιμητικούς ήχους μαϊμούς, που έβγαζε η κερκίδα των Μαυροβούνιων. Την ίδια ακριβώς συμπεριφορά είχε ζήσει παλιότερα με την εθνική ομάδα των Νέων, σε έναν αγώνα με το αντίστοιχο συγκρότημα της Σερβίας -ένα μικρό δείγμα για το τι είδους μπουμπούκια φυτρώνουν στο έδαφος των κοσμοϊστορικών ανατροπών που σημάδεψαν το τέλος του περασμένου αιώνα.

Ο λόγος για τον Ντάνι Ρόουζ, τον αμυντικό της Τότεναμ, που δήλωσε ευθαρσώς πως ανυπομονεί να τελειώσει η ποδοσφαιρική του καριέρα για να γλιτώσει από τις ρατσιστικές επιθέσεις που υφίσταται.

“Αρκετά πια. Όπως σκέφτομαι τον εαυτό μου, λέω ότι έχω πέντε-έξι χρόνια καριέρας κι ανυπομονώ να φτάσω στο τέλος της διαδρομής. Βλέποντας πώς κυλούν τα πράγματα, θέλω να απεμπλακώ το συντομότερο δυνατό”.

Ναι, αλλά οι τιμωρίες και οι καμπάνιες της ΟΥΕΦΑ, για να δείξει τις “κοινωνικές ευαισθησίες” της; Ο κίνδυνος τιμωρίας-κλείσιμο κερκίδας, που αντιμετωπίζει το Μαυροβούνιο; Ο Ντάνι Ρόουζ λέει πως η κατάσταση μοιάζει με φάρσα, βλέποντας πχ τις ομοσπονδίες να πληρώνουν μικρά πρόστιμα, “περίπου όσα θα ξόδευα εγώ για μια νύχτα στο Λονδίνο”, την ίδια στιγμή που ο προπονητής του στην Τότεναμ τιμωρείται με ποινή δύο αγωνιστσικών επειδή λογομάχησε με ένα διαιτητή.

Οι τιμωρίες δεν είναι λύση, όμως ακόμα και σε αυτό το επίπεδο, η υποκρισία περισσεύει από τις διοργανώτριες αρχές που εξαντλούν αλλού την αυστηρότητά τους, για να προστατέψουν το προϊόν τους -και δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν πάρουν τελικά κάποια μέτρα, θα το κάνουν για τον ίδιο ακριβώς ιδιοτελή σκοπό ή για να φτιάξουν τη λεζάντα τους κι όχι γιατί ανησυχούν πραγματικά για το ρατσισμό που θεριεύει σε πολλά γήπεδα.

Οι δηλώσεις του Ρόουζ ήρθαν να ταράξουν τα λιμάζοντα νερά ενός πρωταθλήματος που ενδιαφέρεται -όπως όλα- μόνο για τη βιτρίνα του και την εμπορικότητά του κρύβοντας το ρατσισμό κάτω από το χαλάκι. Μπορεί να μη δίνουν από μόνες τους κάποια λύση, είναι όμως ένα πρώτο θαρραλέο βήμα, ενάντια στην ομερτά γύρω από τον ελέφαντα στο δωμάτιο, για τον οποίο σιωπούν όλοι -όταν δε μιλάνε υποκριτικά.