«Το παλιό ρολόι του μικρού σταθμού στάθηκε στην ώρα του αποχωρισμού»
Ο Γιάννης Καλατζής ξεκίνησε χτες για το στερνό ταξίδι. Η φωνή του είχε «χαμηλώσει» χρόνια πριν, μιας κι ο χώρος της μουσικής (βιομηχανίας) με τη φαινομενική πολυτέλεια και τα εκθαμβωτικά φώτα, παραστένεψε και δεν χωράει τους «παλιομοδίτες» του καλού ελληνικού τραγουδιού.
Ο Γιάννης Καλατζής ξεκίνησε χτες για το στερνό ταξίδι. Η φωνή του είχε «χαμηλώσει» χρόνια πριν, μιας κι ο χώρος της μουσικής (βιομηχανίας) με τη φαινομενική πολυτέλεια και τα εκθαμβωτικά φώτα, παραστένεψε και δεν χωράει τους «παλιομοδίτες» του καλού ελληνικού τραγουδιού.
Ο Γιάννης Καλατζής υπήρξε από τους πιο αγαπητούς τραγουδιστές της δεκαετίας του ΄70. Τραγούδησε μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια που με το κάλλος και τη δύναμή τους γεννούσαν συναισθήματα και συνόδευαν τις ανθρώπινες στιγμές, του έρωτα, της χαράς, της νοσταλγίας, του αποχωρισμού.
Γεννήθηκε το ΄43 στη Θεσσαλονίκη και ψάχνοντας να βρει το δρόμο του βρέθηκε στην Αθήνα. Η συνέχεια διαμορφώνεται από τραγούδια των Μητσάκη, Καλδάρα, Μπακάλη, Καπλάνη, Δερβενιώτη, Λοΐζου, Κουγιουμτζή, Κατσαρού, Πλέσσα, Σπανού, Βοσκόπουλου, συνεργασίες με Νταλάρα, Αλεξίου, Βοσκόπουλο, Πάριο, Διαμάντη κ.ά, εμφανίσεις σε μπουάτ και σε μεγάλες πίστες, στον κινηματογράφο, επιτυχίες, αναγνώριση, δόξα, και ως επιστέγασμα όλων, την αγάπη του κόσμου.
Ήσουν ωραία, Ο Κουταλιανός, Γοργόνα, Παποράκι του Μπουρνόβα, Δελφίνι, δελφινάκι, Τζαμάϊκα, Το λεβεντόπαιδο, Το Παλιό Ρολόι, Ξενάκι είμαι και θαρθώ, Αν βαρέθηκες κυρία, Ο Σταμούλης ο λοχίας, Παραμυθάκι μου και άλλα όμορφα γλυκοτραγουδήθηκαν στις αυλές των σπιτιών, στα συνοικιακά ταβερνεία, σε χώρους διασκέδασης, στις σκαλωσιές. Η φωνή του Γιάννη Καλατζή συντρόφεψε τις γενιές του μεροκάματου όταν το μεροκάματο υπήρχε και δυνάμωνε την ελπίδα για καλύτερη ζωή.
Όσοι τον γνώρισαν έχουν να λένε για τη σεμνότητα και το ήθος του. Οι «χαμηλοί τόνοι» αποτελούν ένα επιπλέον στοιχείο για να σου επιφυλάσσεται μια θέση στο περιθώριο (ή και να σου τη στερούν) στη σύγχρονη εποχή.
Η φωνή του και τα τραγούδια του Γιάννη Καλατζή άφησαν τα σημάδια τους στα παιδικά χρόνια αυτών που ακόμα ελπίζουν και τα χρώματά τους στον πολιτιστικό χάρτη της χώρας. Η σεμνή «παλιομοδίτικη», σχεδόν ασκητική παρουσία του θα μείνει στη μνήμη όσων συνομίλησαν μαζί του μέσα απ’ τα τραγούδια του, που, αν και θεωρούνται «άλλης εποχής» και «ξεπερασμένα» από αυτούς που ορίζουν τα μουσικά μας ακούσματα, δεν θα πάψουν ν’ ακούγονται και να συγκινούν.
