Αν ίσχυε η θεωρία των δύο άκρων…

Αν λοιπόν αγαπητοί μου προβοκάτορες, λασπολόγοι και εχθροί της εργατικής τάξης (εδώ να στείλω τα φιλιά μου στον κύριο Παναγόπουλο, δεν ξέρω πως τον θυμήθηκα), η θεωρία των δύο άκρων ίσχυε, θα ίσχυε αντίθετα και θα μας δικαίωνε για μια ακόμη φορά. Και αυτό γιατί, αν θεωρήσουμε τους χρυσαυγίτες, τους φασίστες, τους ναζί, τους τσολιάδες, τους χίτες, τους χαφιέδες, τους φονιάδες και όλο αυτό το σκουπιδαριό ως πολιτική τοποθέτηση τότε είναι σίγουρα άκρα αντίθετα από τους ανθρώπους του μόχθου, τους εργάτες, τους προοδευτικούς, τους κομμουνιστές, αυτούς που είναι αγάπη από την κορφή μέχρι τα νύχια. Έτσι ακριβώς όπως το περιέγραφε ο πάντα χαμογελαστός κομμουνιστής με τα φωτεινά, πεντακάθαρα μάτια Ναζίμ Χικμέτ. Και έτσι λοιπόν εμείς Ναζίμ και αυτοί Ναζί. Η διαφορά είναι σαφώς τεράστια και αυταπόδεικτη. Αυτοί με ρητορική μίσους και θάνατο, εμείς με αγάπη και όνειρα για ζωή. Αυτοί δειλία και κουκούλες όταν δολοφονούν και εμείς θάρρος και μάτια ορθάνοιχτα και υπέρλαμπρα όταν μας στήνουνε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αυτοί ντρέπονται για την ιδεολογία τους και την αρνούνται δημοσίως και εμείς τη διαλαλούμε, τη βροντοφωνάζουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε, ακόμη και απέναντι από το οπλισμένο τουφέκι. Εμείς γεννάμε Μπελογιάννηδες και αυτοί Ρουπακιάδες.

Παρόλα αυτά, η θεωρία των δύο άκρων δεν ισχύει και αυτό είναι αξίωμα, πολύ απλά διότι το ΚΚΕ δεν είναι άκρο, ο κομμουνισμός δεν είναι άκρο, η λαοκρατία δεν είναι άκρο, η αγάπη δεν είναι άκρο, η ζωή δεν είναι άκρο, το χαμόγελο δεν είναι άκρο, το καθαρό μέτωπο δεν είναι άκρο. Είναι το μέλλον, είναι το καινούριο, είναι αυτό που έρχεται, είναι αυτή η αύρα που καταφθάνει δροσερή και καθάρια για να ξεβρωμίσει ο τόπος από τη σαπίλα του φασισμού, του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού, του ψευτοσοσιαλισμού.

Τότε ποια είναι τα άκρα; Άκρα είναι οι κεφαλαιοκράτες από τη μια, αυτό το συνάφι των χαραμοφάηδων που εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη πίνοντας το αίμα της και οι άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα και τη δίψα καθημερινά από την άλλη. Άκρα είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες από τη μια και οι άστεγοι που χάσανε τα σπίτια τους και κοιμούνται σε χαρτόκουτα από την άλλη. Άκρα είναι οι εφοπλιστές στις πολυτελείς τους βίλες από τη μια και οι ναυτεργάτες στα βρώμικα λιμάνια του κόσμου και οι ναυτικοί στα αμπάρια των θαλασσοδαρμένων πλοίων από την άλλη. Άκρα είναι οι βιομήχανοι που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και καρπώνονται τον πλούτο από τη μια και οι εργάτες που δουλεύουν στις φάμπρικες μέρα-νύχτα για ένα ξεροκόμματο από την άλλη. Άκρα είναι οι κοτζαμπάσηδες και οι τσιφλικάδες από τη μια και οι σκλάβοι κολίγοι από την άλλη. Άκρα είναι οι βασιλιάδες, οι πασάδες και οι τσάροι από τη μια και οι χιλιάδες λαού που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν πέραν των αλυσίδων τους από την άλλη. Αυτά και πολλά άλλα τέτοια ετεροβαρή ζεύγη αντιθέτων είναι άκρα.

Το ΚΚΕ και η πρωτοπόρα θεωρία και δράση του, ο Μαρξισμός-Λενινισμός και η λαοκρατία που πρεσβεύει, έχει μοναδικό στόχο να καταργήσει και τις δύο πλευρές αυτών των άκρων. Για να μην υπάρχει καταπιεστής ούτε και καταπιεζόμενος, να μην υπάρχει πλούσιος ούτε και φτωχός, να μην υπάρχει αφεντικό ούτε και δούλος. Εν ολίγοις να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να υπάρχει ισότητα, πρόοδος, ενότητα του λαού, αλληλεγγύη, προκοπή, αγάπη, αξιοπρέπεια και όνειρα. Για όλους αυτούς λοιπόν τους λόγους και χιλιάδες άλλους, το ΚΚΕ ΔΕΝ είναι άκρο. Και κατ’ επέκταση όλοι οι υπόλοιποι που υπηρετούν την πολιτική που εξυπηρετεί την ύπαρξη άκρων, έστω και με μικρές παραλλαγές, όχι μόνο δεν είναι κεντρώοι, αλλά αντιθέτως είναι οι ίδιοι άκρα. Όλοι αυτοί που μας κατηγορούν, από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής. Στο πολιτικό φάσμα υπάρχει η δήθεν αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και η δήθεν δεξιά των αστικών κομμάτων του ΠΑΣΟΚ, των ΑΝΕΛ, της ΝΔ, της Ένωσης Κεντρώων και λοιπών. Όλοι αυτοί όμως είναι απλώς διαφορετικές φιγούρες στην ίδια τράπουλα. Είναι διαφορετικά πιόνια στην ίδια στρατιά του σκακιού. Εξυπηρετούν ακριβώς τις ίδιες πολιτικές και ακριβώς τα ίδια συμφέροντα.

Εν κατακλείδι η θεωρία των δύο άκρων που πολλάκις αναπαράγεται και θέλει να ρίξει λάσπη πότε στο ΚΚΕ, πότε στο ΠΑΜΕ, πότε στο Μαρξ, το Λένιν ή το Στάλιν σαφώς και δεν ισχύει είτε μαθηματικά, είτε λογικά, είτε θεωρητικά. Και αν ίσχυε, τότε θα ίσχυε στη λογική που μας θέλει άκρα αντίθετους με τις ταξικές αντιθέσεις. Το μόνο που καταφέρνετε με την αναπαραγωγή της θεωρίας των δύο άκρων είναι να μας επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά το πόσο δίκιο έχουμε όταν λέμε πως όσα κόμματα και αν υπάρχουν οι πολιτικές είναι μόνο δύο. Το ΚΚΕ και όλοι σας. Σας έχουμε…

Αναδημοσίευση από imerodromos.gr