Notre Dame: Ο Κουασιμόδος άνεργος κι άστεγος από χτες…
Η πυρκαγιά στην Notre Dame προκάλεσε θλίψη σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εκκλησία σύμβολο της Γαλλίας παραδόθηκε στις φλόγες ενώ το περίφημο καμπαναριό, που ο Κουασιμόδος είχε επιφορτιστεί να κροούει την καμπάνα σύμφωνα με το βιβλίο του Βίκτωρα Ουγκώ, καταστράφηκε ολοσχερώς κανοντας φλεγόμενη βουτιά απο το ύψος που εδώ και αιώνες ατένιζε το Παρίσι.
Τι να πεις; Πως λυπάσαι που κάηκε, όπως γίνεται εδώ και ώρες στον ηλεκτρονικό μας θρήνο στα κοινωνικά δίκτυα; Θα αλλάξει κάτι αυτό; Γιατί, υπάρχει κανένας εκτός απο τους πυρομανείς που γουστάρουν να βλέπουν μνημεία στις φλόγες;
Απο την άλλη κανείς δεν αναρωτήθηκε πόση εκμετάλλευση έχει φάει η εκκλησία χρόνια τώρα για να μπορεί ο κάθε τουρίστας να το επισκέπτεται.. Θα μου πεις είναι δυνατόν να μην επιτρέπεις να επισκέπτεται κάποιος ένα μνημείο; Είμαι λίγο λοξή σε αυτά.
Πιστεύω πως όλα γύρω μας είναι φθαρτά. Τα σώματά μας, τα ρούχα μας, τα έπιπλά μας, τα κτίρια που ζούμε ή που εργαζόμαστε. Όλα έχουν ένα σκοπό και ένα καθορισμένο χρόνο ζωής. Η ματαιοδοξία μας μάς κάνει να ψάχνουμε εδώ και αιώνες το ελιξήριο της νεότητας ή της αιώνιας ζωής και να συντηρούμε έπιπλα ή κτίρια. Να μείνει κάτι άχρονο και αναλλοίωτο στο χρόνο αποκλείεται. Ακόμα και η παραμικρή συντήρηση που γίνεται στην πραγματικότητα αλλάζει αυτό που υπήρχε. Μια μπογιά, ένα αναστύλωμα αλλάζει αυτό που ήταν σε αυτό που θα ‘ναι.
Κρατάμε μνημεία όρθια με το στανιό για να μπορούμε να τα μοσχοπουλάμε σαν αξιοθέατα χωρίς καν να γνωρίζουμε την ιστορία τους.. Στέκουν εκεί όρθια και επεμβαίνουμε στα ”σωματά τους”. Πόσοι απο μας ξέρουμε ποιος έκτισε την Notre Dame, τι χάθηκε στις φλόγες στο Μουσείο της Βραζιλίας; Ή αλήθεια, τιμάμε την δημοκρατία επειδή υπάρχει η Ακρόπολη; Πόσες φορές επισκεπτόμαστε οι ίδιοι τα μουσεία ή τα μνημεία της πόλης μας; Έζησα στο Παρίσι.. Κανένας Γάλλος δεν επισκεπτόταν τίποτα απο όλα αυτά. Έλεγαν ”αυτά είναι για τους τουρίστες”. Αλλά τα λεφτά στην τσέπη απο τον τουρισμό τα ήθελαν. Αδιαφορούσαν αν η Notre Dame αντέχει τα 13 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Την συντηρούσαν και την απομυζούσαν..
Δε λέω πως πρέπει να τα αφήσουμε να καταρρεύσουν ή να τα αφήσουμε να καίγονται.. Άλλο σημειώνω. Την υποκρισία πως τάχα μας νοιάζει να τα έχουμε γύρω μας και πως τα φροντίζουμε με αγαθούς σκοπούς.
Πολλές φορές βλέπω παλιά κτίρια στην Αθήνα να καταρρέουν. Αριστουργήματα αρχιτεκτονικής αλλά επειδή δε βγάζουν κέρδος, κανείς δεν τα λυπάται. Για χρόνια έμπαινα μέσα σε κτίρια κι έπαιζα μουσική γιατί ένιωθα απέραντη θλίψη να τα βλέπω βουβά. Βλέπω κλειστά μαγαζιά μέσα στις εγκαταλειμμένες στοές στο κέντρο της Αθήνας να σκουριάζουν τα ρολά τους.. Κανείς δε νοιάστηκε για την ιστορία αυτών των κτιρίων γιατί η δεκαετία του 1990 ή 2000 είναι κοντά μας, άρα δεν έχει το κέρδος που θα αποφέρει ένας ναός ή ένα μνημείο..
Οποιοδήποτε κτίριο και να δεις να παραδίδεται στις φλόγες είναι φοβερό θέαμα. Νέο ή παλιό. Τρομερή θλίψη αυτό το κτίριο να ‘ναι η Παναγία των Παρισίων με τόσους αιώνες στην πλάτη της. Ωστόσο συνέβη και συνέβη γιατί κάποια στιγμή αυτή την τύχη έχουν όλα τα κτίρια είτε απο ανθρώπινο λάθος, είτε απο φυσική καταστροφή.. Το θέμα είναι πόσο τα αγαπάμε και τα εκτιμάμε πριν μια καταστροφή και όχι μετά. Αυτό ισχύει, κυρίως, και με τους ανθρώπους.
Ο μόνος που θα ήταν πραγματικά δυστυχής σήμερα, αν υπήρχε στην πραγματικότητα, θα ‘ταν μόνο ο Κουασιμόδος. Εκείνο το καλόκαρδο παραμορφωμένο πλασματάκι που ο ναός ήταν για αυτόν καταφύγιο, σπίτι και βάλσαμο από τα επικριτικά βλέμματα των άλλων που με χαρά τον πλήγωναν, λες και επέλεξε να γεννηθεί άσχημος…
Θα περιφερόταν μόνος και φοβισμένος στο Παρίσι. Χωρίς στέγη και τροφή. Τρομαγμένος από τα χιλιάδες φλας κινητών και καμερών. Θα αναγκαζόταν να στοιβαχτεί με άλλους άστεγους σε κάποια υπόγεια στοά του μετρό, γεμάτη με την μπόχα των ούρων και το ροχαλητό των άλλων αστέγων.. Σε εκείνον θα έλειπε πραγματικά η Notre Dame..
