Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς Ιούδας… – Υποψήφιος με την παράταξη του Ορφανού ο παλαίμαχος άσος

Μπορεί να έχει καταβολές από κομμουνιστή πατέρα, μπορεί να έμαθε από αυτόν πως “οι φασίστες είναι κτήνη, όχι άνθρωποι” και να έχει το θάρρος να το λέει ακόμα, αλλά η ζωή -όπως και ο αθλητισμός- δεν έχει μόνο μία όψη.

Έτσι βλέπουμε μπροστά μας, αν όχι τη σκοτεινή πλευρά, πάντως τις κηλίδες ενός λαμπρού αστεριού, που είχε δώσει άλλα δείγματα ως τώρα, έχοντας σαφές πολιτικό στίγμα, το οποίο δε θέλησε ποτέ να εξαργυρώσει στην κάλπη, παρά τις διαρκείς πιέσεις -παλιότερα του ΠΑΣΟΚ και εσχάτως του ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο φαινόταν να υπάρχει πολιτικό φλερτ.

Σήμερα ωστόσο, και ενώ βαδίζει στα 73 του χρόνια, ο Κούδας ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του ως δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, με την παράταξη “η Θεσσαλονίκη είναι το μέλλον”, κι επικεφαλής το Γιώργο Ορφανό, γνωστό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, με φόντο το Λευκό Πύργο και την παραλία της πόλης.

Βρισκόμαστε σε ένα εμβληματικό σημείο της Θεσσαλονίκης, όπου έχουμε πανηγυρίσει τίτλους πολλές φορές, έχουμε δει την ιστορία αυτού του σημείου και πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε, έτσι όπως νιώθω εγώ, να ανεβαίνουμε τους Λευκούς Πύργους τους πολλούς της Θεσσαλονίκης, για να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο που αξίζει αυτή η πόλη. Αυτήν την ώρα είμαι δίπλα στον Γιώργο Ορφανό.

Τι μπορεί να ενώνει όμως το Γιώργο Κούδα με ένα εμβληματικό στέλεχος της Δεξιάς; Την παράταξη που είχε οργανικούς δεσμούς με τους φασίστες, τους νικητές του εμφυλίου, τον “εθνικό κορμό” και όσους κατονόμαζε κτήνη ο πατέρας του; Τι σχέση μπορεί να έχει ο Κούδας με όσους καλλιεργούν τον εθνικισμό για τη Μακεδονία, ποντάροντας πολιτικά στο μαύρο σκοτάδι και τα πιο ταπεινά ένστικτα;

Η απάντηση είναι προφανώς ο αθλητισμός. Η ομάδα του ΠΑΟΚ, όπου δοξάστηκε ο ίδιος μαζί με τον Κώστα Ορφανό, τον αδερφό του δεξιού υποψήφιου δημάρχου, που είχε διατελέσει και υφυπουργός αθλητισμού. Οπότε το ερώτημα επιστρέφει δριμύτερο: τι σχέση έχει ο Κούδας με αυτούς που χάρισαν χρέη σε ΠΑΕ, που έβγαλαν την “κάρτα οπαδού” για να φακελώνουν τον κόσμο που πάει στο γήπεδο, που δεν τιμωρούν τους παράγοντες και τους ιδιωτικούς στρατούς τους, αλλά όσους τύχει να κρατάνε κάποιο καπνογόνο στο πέταλο;

Την απάντηση μπορεί να την έχει μόνο ο ίδιος. Αλλά κανείς δεν είναι υπεράνω πολιτικής κριτικής. Ούτε καν ο “Μεγαλέξανδρος” του ελληνικού ποδοσφαίρου.