“Ακροαριστερός” ο Χίτλερ σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα “Die Welt”

Μπορεί στην Ελλάδα να μην ακούμε πρώτη φορά τα περί εθνικοσοσιαλισμού ως “αριστερού” πολιτικού ρεύματος, ενώ και σε διεθνές επίπεδο πρόσφατα υπήρξε η απόπειρα του ακροδεξιού προέδρου της Βραζιλίας Ζαΐρ Μπολσονάρου να χαρακτηρίσει ως τέτοιο το ναζισμό. Φαίνεται πως το συγκεκριμένο ιδεολόγημα, που αποτελεί ουσιαστικά μια παραλλαγή της θεωρίας των δύο άκρων, αρχίζει να συγκινεί ολοένα και περισσότερο την άρχουσα τάξη στην “ατμομηχανή της Ευρώπης Γερμανία”, που δείχνει να ψάχνει και “επιστημονική” νομιμοποίηση για να παρουσιάσει ως υπεύθυνη για τη φρίκη του φασισμού την αριστερά και συγκεκριμένα το … μπολσεβικισμό. Σημειωτέον ότι ακόμα και ο Γερμανός “πατριάρχης” του αναθεωρητισμού Έρνστ Νόλτε, που παρουσίαζε το ναζισμό ως “αντεστραμμένο είδωλο” και “απάντηση” στο μπολσεβικισμό, δεν είχε διανοηθεί είτε να αμφισβητήσει τον αντισημιτισμό του Χίτλερ, είτε, πολύ περισσότερο, να τον παρουσιάσει ευθέως ως “επαναστάτη” ή έστω συνοδοιπόρο της κομμουνιστικής αριστεράς.

Αυτό ακριβώς κάνει όμως ο ιστορικός συντάκτης της μεγάλης κυκλοφορίας καθεστωτικής εφημερίδας “Die Welt” Σβεν Φέλιξ Κέλερχοφ, ο οποίος σε άρθρο με τον κραυγαλέο τίτλο “Η πολιτική καριέρα του Χίτλερ ξεκίνησε στον αριστερό εξτρεμισμό”, ισχυρίζεται πως “οι ρίζες του φυλετικού μίσους” του Γερμανού δικτάτορα, βρίσκονται στην περίοδο κατά την οποία “δραστηριοποιήθηκε” σε ένα από τα συμβούλια στρατιωτών που είχαν δημιουργηθεί στα πλαίσια της δημοκρατίας των συμβουλίων του Μονάχου την άνοιξη του 1919.

Συγκεκριμένα, στις 15 Απρίλη 1919, 8 μέρες μετά την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας των συμβουλίων, εξελέγη αναπληρωματικό της μέλος ο Αδόλφος Χίτλερ με 19 ψήφους.

Από τη στιγμή που στις 14 Απρίλη, οι εκπρόσωποι των στρατιωτών είχαν αποφασίσει «ομόφωνα» να στηρίξουν τη δημοκρατία των συμβουλίων, που εκείνες ακριβώς τις μέρες περνούσε υπό τον έλεγχο των κομμουνιστών, ενάντια στις κυβερνητικές δυνάμεις και να την υπερασπιστούν «με όλες τους τις δυνάμεις», συνάγεται, κατά το συντάκτη πάντα, πως ο Χίτλερ στήριζε τη δημοκρατία των συμβουλίων κι ως εκ τούτου «μια ακροαριστερή πολιτική». Για να «τσιμεντάρει» μάλιστα το συμπέρασμά του, αναφέρει πως τέλη Φλεβάρη είχε συμμετάσχει και στην κηδεία του δολοφονημένου προέδρου της Βαυαρίας Κουρτ Άισνερ. Ο οποίος βέβαια ήταν απλώς ένας έντιμος σοσιαλδημοκράτης, αλλά τι σημασία έχουν οι λεπτομέρειες μπροστά στο αφήγημα για τον επαναστάτη Αδόλφο.

Αφού λοιπόν ο Χίτλερ είχε πάει στην κηδεία ενός Εβραίου σαν τον Άισνερ, κι αφού “εμμέσως αποδεχόταν”, την υπό κομμουνιστική ηγεσία δημοκρατία των συμβουλίων, φως φανάρι πως ήταν αριστερός ο άνθρωπος. Και σίγουρα όχι αντισημίτης από το 1908, όπως υποστήριζε στο “Ο Αγών μου”.

Ο ίδιος ο συντάκτης βέβαια παραδέχεται ότι ως σύμβουλος ο Χίτλερ δεν επέδειξε καμία απολύτως δραστηριότητα, ενώ σύντομα το όλο ριζοσπαστικό εγχείρημα πνίγηκε στο αίμα χιλιάδων εργατών. Ο συγγραφέας απορρίπτει τον ισχυρισμό του Χίτλερ στο βιβλίο του ότι στις 27 Απρίλη είχαν επιχειρήσει να τον συλλάβουν τρεις ένοπλοι νεαροί επαναστάτες. Δέχεται ωστόσο ότι ήδη από το Μάη ή τον Ιούνη που ακολούθησε, μέσα σε λίγες μέρες ή βδομάδες δηλαδή, ο μετέπειτα δικτάτορας υπέστη οβιδιακή μεταμόρφωση και μετατράπηκε σε φανατικό αντισημίτη και αντικομμουνιστή.

Τόσο, που λίγες μέρες μετά την οριστική κατάπνιξη των Σοβιέτ του Μονάχου βρέθηκε μέλος επιτροπής που εξέταζε ποιος από τους συναδέλφους του στο τάγμα που υπηρετούσε είχε υποστηρίξει την επανάσταση. Ο ίδιος κατονόμασε προσωπικά τους στρατιώτες Γκέοργκ Ντούφτερ και Γιάκομπ Ζάις, που τρεις βδομάδες πριν είχαν λάβει στην ίδια ψηφοφορία παραπάνω ψήφους από τον ίδιο. Το γεγονός πως ο Χίτλερ μπορεί να ήταν εξαρχής χαφιές στις τάξεις των επαναστατημένων στρατιωτών , το οποίο και θα εξηγούσε πολύ καλύτερα την ταχύτητα της «μεταστροφής» του, δεν είναι κάτι που εξετάζει ως πιθανότητα ο συντάκτης. Αντ’ αυτού, επιχειρεί να τον παρουσιάσει ως φοβισμένο ακροαριστερό, που έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά του επαναστάτη. Ούτε τον προβληματίζει καθόλου πως, σε μια περίοδο που συλλαμβάνονταν κι εκτελούνταν μαζικά άνθρωποι που είχαν έστω και ξώφαλτση σχέση με τα γεγονότα, ο Χίτλερ, καίτοι εκλεγμένος των σμβουλίων, δε βγήκε απλά αλώβητος, δε διορίστηκε απλά σε μια επιτροπή του στρατού, αλλά απολάμβανε της πλήρους εμπιστοσύνης των προϊσταμένων του. Τόσο, που ο άμεσος ανώτερός του, λοχαγός Κάρλ Μάιρ, έστειλε το Χίτλερ σε ένα κύκλο μαθημάτων ώστε να ειδικευτεί στην αντιμπολσεβικική προπαγάνδα.

Το μόνο που δεν μπορεί να διευκρινιστεί πράγματι με σιγουριά, είναι αν ο Χίτλερ ήταν απλά ένας καιροσκόπος που πήγε εγκαίρως με το πλευρό των ισχυρών και σίγουρα πριν την καταστολή των σοβιέτ του Μονάχου, ή αν, όπως ο ίδιος υποστήριζε, είχε για τουλάχιστον μια δεκαετία πριν τα γεγονότα του Μονάχου αποκρυσταλλωμένες εθνικιστικές και αντισημιτικές απόψεις, μπαίνοντας εξαρχής στην υπηρεσία της αντίδρασης ως καταδότης όταν του παρουσιάστηκε η ευκαιρία.

Όποιο κι αν είναι η ακριβής πορεία των γεγονότων, σίγουρα ο Αδόλφος ήταν δικό τους παιδί. Παιδί του ίδιου συστήματος που υπερασπίζονται από “φιλελεύθερη” ή “κεντροδεξιά” σκοπιά συντάκτες σαν το συγκεκριμένο, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποδώσουν την πατρότητα της φρίκης στον πιο ορκισμένο εχθρό του φασισμού, δηλαδή τους κομμουνιστές.