Μινώταυρος ο χρόνος

Στάθηκε γυμνή μπροστά στον καθρέφτη,
παρατηρώντας τον εαυτό της…
”Αυτό το κορμί” σκέφτηκε,
”το χάρηκε ο ήλιος, ο αέρας, η θάλασσα…
Το χάρηκαν οι αγκαλιές των αντρών…
Γέννησε τέσσερα παιδιά,
τα βύζαξε, τα μεγάλωσε…
Αυτό το κορμί
δουλεύει απ΄ τα δεκαπέντε
στο σπίτι, στο χωράφι, στο εργοστάσιο.
Και τώρα…”!
Ντύθηκε βιαστικά…
Ποτέ δεν της άρεσαν τα μνημόσυνα…
”Μινώταυρος ο χρόνος
κι ο Θησέας… δε βρέθηκε ακόμα!’
ψιθύρισε αναστενάζοντας…
Βγήκε στην αυλή…
Η άνοιξη στα καλύτερά της!…
”Γιαγιά, γιαγιά!”
φώναξε το μικρότερο εγγονάκι της
και ρίχτηκε στην αγκαλιά της.
Το πρόσωπό της φωτίστηκε και πάλι…
Τα μάτια της έλαμψαν από περηφάνια…
Όχι, το εγγονάκι της δεν το λένε Θησέα…
Κοριτσάκι είναι κι έχει τ’ όνομά της!
Ελπίδα τη λένε, Ε λ π ί δ α!…

                                          (Φλεβάρης 2019)

Δημήτρης Βαλαής
δάσκαλος, Νάουσα

Της γης οι κολασμένες! / Γυναίκα / Ριζοσπάστης 19/8/2001
Ηπειρώτισσες στις θημωνιές, φωτογραφία NELLY’S (1930), αρχείο Μουσείου Μπενάκη

Η κεντρική φωτογραφία:  Εργάτριες της υποδηματοποιίας ”Αλυσίδα” στη γραμμή παραγωγής (έτος ίδρυσης 1932, Θεσ/νίκη)