“Να είστε αγαπημένοι, να μη μαλώνετε” απαντά η Κατερίνα Ντούσκα στην έκκληση του Ρότζερ Γουότερς για μποϊκοτάζ της Eurovision στο Ισραήλ

Σαν υποψήφια σε καλλιστεία αποφάσισε να απαντήσει – εμμέσως στη διάρκεια συνέντευξής της – η φετινή συμμετέχουσα με τα ελληνικά χρώματα στη Γιουροβίζιον Κατερίνα Ντούσκα, στο Ρότζερ Γουότερς, που πριν λίγες μέρες ζήτησε ονομαστικά από την ίδια, όπως και από τους υπόλοιπους 42 καλλιτέχνες του διαγωνισμού, να μη συμμετάσχουν στη φετινή διοργάνωση στην Ιερουσαλήμ.

Η νεαρή καλλιτέχνης, πολύ τρομαγμένη από το γεγονός πως υπάρχει βία και πόλεμος στον κόσμο τούτο, έχει φτιάξει ένα όμορφο ροζ συννεφάκι “no politica” γύρω της, στο οποίο κυριαρχεί το “άνθρωπε αγάπα, τη φωτιά σταμάτα”. Μόνο που κάπου στο δρόμο του “κάντε μουσική, όχι πόλεμο” η ευαίσθητη απολιτίκ καλλιτέχνιδα καταφέρνει να κάνει μια τέτοια μπουγάδα του Ισραήλ, που θα τη ζήλευε και το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών. Συνειδητά; Μάλλον, όχι, αλλά αυτό ίσως το κάνει χειρότερο, το γεγονός δηλαδή πως της βγαίνει τόσο φυσικά και αυθόρματα.

Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή:

Έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις αυτό το θέμα, το μποϊκοτάζ. Για μένα η Eurovision ήταν πάντα ένας διαγωνισμός φιλίας, ενότητας και πολυπολιτισμικότητας. Αυτό πρεσβεύει σαν μουσικός διαγωνισμός, ανεξάρτητα από τη χώρα που τον φιλοξενεί κάθε χρόνο. Σαν Κατερίνα είμαι μουσικός, δεν είμαι πολιτικός. Δεν μπορώ να μιλήσω για τις πράξεις καμιάς κυβέρνησης, κανενός κράτους.”

Εδώ μαθαίνουμε ότι οι μουσικοί δεν μπορούν να μιλούν για κυβερνήσεις και κράτη, αυτά είναι για τους “ειδικούς”. Ιδιαίτερα δε αν τα κράτη στα οποία αναφερόμαστε τυχαίνει να διαπράττουν και μια συνεχιζόμενη σφαγή σε βάρος ενός λαού που έχουν υπό κατοχή.

Στη συνέχεια, η καλλιτέχνης μας παραδίδει και μαθήματα για το σκοπό της τέχνης, καταλήγοντας πως το μποϊκοτάζ σε βάρος του κράτους δολοφόνου είναι… λογοκρισία.

Σαν μουσικός θεωρώ ότι ο σκοπός της τέχνης είναι να ενώνει τον κόσμο, όχι να τον διχάζει (εδώ η τραγουδίστρια παθαίνει Ρίτσο απ’τα Λιντλ) και γι’ αυτό δεν πρέπει να λογοκρίνεται η μουσική. Αν αυτό με ρωτάτε. Δεν έχω δει ποτέ τον διαγωνισμό να συμπεριφέρεται ρατσιστικά και να κάνει διακρίσεις. Άλλο το τι κάνουν τα κράτη . Και για αυτό θεωρώ ότι έχει αντέξει τόσο πολύ μέσα στον χρόνο η Eurovision.

Άλλο Eurovision, άλλο τα κράτη, επίσης άλλο αγάπη και άλλο σεξ, όπως τραγουδούσαν κάποτε οι αλήστου μνήμης Ηi-5. Λες και ο διαγωνισμός δεν οργανώνεται από κράτη, λες και δεν προανήγγειλε ήδη από πέρσι δια στόματος της νικήτριάς του Νέτα Μπαρζιλάι πως θα μετέφερε το διαγωνισμό στην Ιερουσαλήμ, ακριβώς για να νομιμοποιήσει την παράνομη μεταφορά της πρωτεύουσάς του στο διεθνές ακροατήριο. Αλλά είπαμε, αυτά είναι για τους πολιτικούς και όχι για ταπεινούς μουσικούς που αγαπάνε όλο τον κόσμο.

Και προχωράμε στο βασικό πρόγραμμα (του πλυντηρίου):

Το Ισραήλ πάντα συμμετείχε και αγκαλιαζόταν από αυτόν τον διαγωνισμό. Κάθε χρόνο θα φιλοξενηθεί κάπου ο διαγωνισμός, δεν είναι πολιτικό το θέμα. Σκοπός του είναι να γεφυρώνονται οι διαφορές, συμμετέχουν χώρες από τη Δύση, από την Ανατολή, πολύ διαφορετικά πολιτεύματα μεταξύ τους, διαφορετικές θρησκείες.

Όλοι εκείνη τη στιγμή έρχονται κοντά, συνυπάρχουν σε έναν θεσμό, που αυτό σαν γεγονός είναι φοβερό. Κρατάνε όλοι τη σημαία της χώρας τους σε ένα ενιαίο κοινό, ο ένας δίπλα στον άλλον και όλοι διασκεδάζουν το ίδιο. Δεν υπάρχει έχθρα.

Με τη λογική αυτή, ίσως θα πρέπει να φιλοξενηθεί και στη Σαουδική Αραβία ο διαγωνισμός, εξάλλου με τέτοια διεύρυνση που υφίσταται η Eurovision τα τελευταία χρόνια, τι καλύτερο από το να μπει ο καλύτερος σύμμαχος της Δύσης στο “θεσμό”. Αν δε σε ενοχλεί εξάλλου ο αφανισμός ενός ολόκληρου λαού, σίγουρα μερικά κομμένα κεφάλια και μερικές εκτελέσεις αντιφρονούντων δεν κάνουν διαφορά. Αρκεί να υπάρχει η κατάλληλη μουσική υπόκρουση.